အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူမ၏ ေဝဒနာခံစားေနရပံုကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ သိလိုက္သည္။ အျခားေသာ လူနာမ်ား သည္ ေဝဒနာခံစားေနၾကရေသာ္လည္း ဆရာဝန္ေစာင့္စားေနခ်ိန္တြင္ ထိုင္ခံုထပ္တြင္ က်နစြာ ထိုင္ေစာင့္ႏိုင္ၾကေပသည္။ သူမသည္ ထိုင္ခံုေပၚတြင္ ဒူးေထာင္လွ်က္။ သူမ၏ ဦးေခါင္းကို ဒူးေခါင္းထပ္သို႔ တင္၍ ေဝဒနာအား ခံစားေနရ႐ွာသည္။
သူမ၏မ်က္ေတာင္ေလးမ်ားသည္ စိုစြတ္၍ေနသည္။ ဤအျဖစ္မွာ ကၽြန္မအထင္ သူမနာက်င္ ခံစားေနရသည့္ ေဝဒနာသည္ မခံမရပ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ မ်က္ရည္မ်ား ရစ္ဝဲေန ျခင္းေၾကာင့္ စိုစြတ္ေနပံုရသည္။ ကိုယ္ခႏၶာေပၚတြင္လည္း အမည္းေရာင္ အစက္ အေပ်ာက္မ်ားသည္ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ၊ ထုိ႔အျပင္ ေျခေထာက္အဆစ္ေနရာမွစကာ ေျခဖမိုးထိ ေဖာင္းကား၍ေနသည္။ သူမ၏ လက္ဖဝါးေလးျဖင့္ လက္ေမာင္းကို ထုကာညည္းေန႐ွာသည္။ အက်ႌဝတ္ထားသျဖင့္ အက်ိတ္မ်ားကို မေတြ႔ျမင္ရေပမယ့္ လည္ပင္းတစ္ခုလံုးတြင္ အက်ိတ္မ်ားျပည့္၍ ေရာင္ေနေတာ့သည္။ သူမ၏အပါး၌ ၿငိဳးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ၾကည့္ေန႐ွာေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။
ထို႔ေနာက္ ကၽြန္မထံသို႔ Ext ဖုန္းဆက္သည့္ သုခေဆးခန္း၏ ေန႔တာဝန္ခံ မခင္သီတာေအာင္မွ ကၽြန္မကို ၄င္းတို႔ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည္။ ကၽြန္မထင္ထားသည့္ အက်ိတ္မ်ားျပည့္ေနေသာ သူမပင္ျဖစ္ သည္။ ကၽြန္မသည္ လူနာအား ေမးမည္အျပဳ သူမမွ “မေမးပါနဲ႔ ကၽြန္မမွာေျဖႏိုင္စြမ္းအား မ႐ိွလို႔ပါ” ဟု မ်က္ဝန္းထဲမွ သူမလွမ္းေျပာေနသည္ကို ကၽြန္မသိလိုက္ၿပီး သူမ၏ေဘး၌႐ိွေသာ သူမ၏ မိခင္ျဖစ္သူအား ကၽြန္မေမးျမန္းျဖစ္သည္။
ေဝဒနာသည္ မအိမ့္ဖူးခင္သည္ ဖခင္မ႐ိွေတာ့ေပ။ မိခင္ႏွင့္ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္႐ိွသည္။ အစ္ကို ႏွစ္ေယာက္သည္ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်၍ ပုသိမ္ၿမိဳ႕၌ သီးသန္႔ေနထိုင္ၾကၿပီး မအိမ့္ဖူးခင္သည္ မိခင္ ေဒၚေအးေအးခိုင္ႏွင့္အတူ တတိယႏွစ္ ျမန္မာစာျဖင့္ ပုသိမ္ေကာလိပ္တြင္ တကၠသိုလ္တက္ရင္း မိခင္ႏွင့္ အတူေနထိုင္သည္။ မအိမ့္ဖူးခင္သည္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ၊ ျမန္မာစာဘာသာ အထူးျပဳတက္ေရာက္ေန သူပီပီ ပုသိမ္သူ အသက္ (၂ဝ) ဝန္းက်င္ လူငယ္ပိုင္းအ႐ြယ္၌ တင့္တယ္လွပသူ တစ္ဦးျဖစ္သည့္အျပင္ ယခု ႏွစ္ေက်ာင္းၿပီး၍ ဘြဲ႔ရၿပီးပါက မိခင္အား တျဖန္ျပန္လည္၍ အလုပ္အေကၽြးျပဳမည့္ သမီးအလိမၼာေလးတစ္ဦး ျဖစ္သည္။
ျဖစ္စဥ္တြင္ တစ္ေန႔ ေက်ာင္းတက္ေနခ်ိန္ ဗိုက္မွေအာင့္လာ၍ အိမ္သို႔ေစာေစာ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ သည္။ မိခင္၏ စိုးရိမ္တႀကီးျဖင့္ ဗိုက္ေအာင့္ေပ်ာက္ေဆးတိုက္သည္။ သို႔ေသာ္သူမ၏ ဗိုက္ေအာင့္ျခင္းသည္ အေတာ္ျဖင့္ မေပ်ာက္သည့္အတြက္ ဗမာေဆးျဖင့္ ကုသၾကသည္။ ဗမာေဆးေသာက္ၿပီးမၾကာ ဗိုက္ေအာင့္ ဗိုက္နာမ႐ိွေတာ့ပါဘဲ ခႏၶာကိုယ္ပိန္ခ်ံဳးက်ၿပီး ဝင္းဝါစိုေျပသည့္ အသားအရည္ေပၚတြင္ အမည္း အစက္ အေျပာက္မ်ား ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗမာေဆးအား ဆက္၍မေသာက္ဘဲ ျဖတ္လိုက္သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဝမ္းခ်ဳပ္လာခဲ့ရာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္လာၿပီး ခႏၶာကိုယ္အႏွ႔ံ၌ အက်ိတ္မ်ားထြက္လာသည္။ သူမမွာ အက်ိတ္မွနာက်င္သျဖင့္ တစ္ခ်ိန္လံုး ညည္းညဴေနေတာ့သည္။ မိခင္ျဖစ္သူသည္ သမီး၏ ေရာဂါ ေဝဒနာ ခံစားေရရသည္ကို မျမင္ရက္ေတာ့သျဖင့္ ေဆး႐ံုတတ္၍ ကုသမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေသာ္လည္း လက္ထဲတြင္ ေငြေၾကးမ႐ိွ။ အနီးကပ္ ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္မည့္သူ မ႐ွိ။ မိခင္သည္ ေစ်းသြားလွ်င္ သမီးအား ထားခဲ့သည္ပင္ စိတ္မခ်။ ယင္းကဲ့သို႔ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္ေနခ်ိန္၌ (ေက်ာ္သူေဆးခန္း) နာေရး ကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)၏ သုခကုသိုလ္ျဖစ္ေဆးခန္းကို နားစြန္နားဖ်ားၾကားမိ၍ “ရန္ကုန္ကိုေတာ့ အေရာက္သြားၿပီး ငါ့သမီးကို ကုမယ္။” ေက်ာ္သူ႔ေဆးခန္း လိပ္စာကိုမသိ။ ရန္ကုန္မွာ႐ွိတာသိသည္။ သမီးလက္အားတြဲၿပီး အထုတ္အပိုးမ်ားျဖင့္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေျမာက္ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္၊ (၅ဝ) ေကြ႔၌ အိမ္ငွား ေနထိုင္ၿပီး နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)၏ (ေက်ာ္သူ႔ေဆးခန္း) သုခကုသိုလ္ျဖစ္ေဆးခန္းကို စံုစမ္း၍ မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚေအးေအးခိုင္သည္ သမီးေဇာျဖင့္ ပုသိမ္မွ ရန္ကုန္သို႔အေရာက္ ခရီးႏွင္ခဲ့ေတာ့သည္။
ပုသိမ္မွ ရန္ကုန္သို႔တက္ေရာက္ခဲ့စဥ္တြင္ မိမိတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္သည္ ရန္ကုန္၌ ေဆး႐ံုတတ္ ေရာက္ၿပီး ခြဲစိတ္မည္ဟု ရည္႐ြယ္၍ စုေဆာင္းထားသည့္ ေငြေၾကးမ်ားပိုက္၍ လာေရာက္ခဲ့ရာ မထင္မွတ္၍ ကံေကာင္းအားေလွ်ာ္စြာျဖင့္ ဆိုကၠားဆရာတစ္ဦး၏ မိခင္သည္လည္း ေက်ာ္သူ႔ဆီ၌ ခြဲစိတ္ကုသၿပီး ျပန္၍ ေကာင္းမြန္သြားေၾကာင္း ေက်ာ္သူ႔ေဆးခန္းလိပ္စာအား ဆုိကၠားဆရာ၏ မိခင္ထံမွရ႐ွိခဲ့သည့္အတြက္ ေဒၚေအးေအးမိုးသည္ သမီးေလးအတြက္ အလင္းပြင့္ခဲ့ရသည္။ ယင္းလိပ္စာျဖင့္ သမီးေလးအားေခၚလာ ခဲ့သည္။ ေက်ာ္သူ႔ေဆးခန္းကိုျပရလွ်င္ လိုအပ္၍ေဆး႐ံုတတ္မည္။ ေငြအမ်ားႀကီးကုန္မည္မဟုတ္။ စား စရိတ္ႏွင့္ လမ္းစရိတ္ေတာ့ကုန္မည္။ ခြဲစိတ္ခလည္း ပံ့ပိုးေပးသည္ဟု ေျပာသံၾကားသျဖင့္ ေဆးခန္းျပရင္း စံုစမ္းရင္းျဖင့္ အမွတ္(၁၃/က)၊ ဗိုလ္မွဴးဗထူးလမ္း၊ (၄၂) ရပ္ကြက္၊ ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္ (ေျမာက္ပိုင္း) ၿမိဳ႕နယ္သို႔ ၇.၁၁.၂ဝ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ တိုကင္လက္မွတ္ရယူခဲ့ၿပီး ၈.၁၁.၂ဝ၁၂ ရက္ေန႔ နံနက္ (၁၂းဝဝ) နာရီအခ်ိန္တြင္ ေဝဒနာသည္ သမီးေလးအား လက္တြဲၿပီးေရာက္႐ိွလာၿပီး အေထြေထြေရာဂါကုဆရာဝန္ ေဒါက္တာ ျမင့္ေသာင္း ထံတြင္ျပသခဲ့သည္။ ဆရာဝန္၏ စစ္ေဆးခ်က္ျဖင့္ ေသာက္ေဆး တစ္ပါတ္စာ ေဆးေသာက္ရန္ ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚေအးေအးမိုးသည္ ငိုလွ်က္ျဖင့္ သူမ၏ သမီးေလး၏ ေရာဂါ ေဝဒနာသည္ အေတာ္ခံစားေနရေၾကာင္း၊ တစ္ပါတ္စာေဆးေသာက္ၿပီး အိမ္မွာေနထိုင္လွ်င္ သူမ၏ သမီး အေျခအေန မေကာင္းႏိုင္ေၾကာင္းသိသျဖင့္ ေဆး႐ံုတတ္ခ်င္ေၾကာင္း ဆရာဝန္အား ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။
ဆရာဝန္မွ လူနာ၏ဆႏၵအရ ေဆး႐ံုတတ္ေရာက္ကုသရန္ စာေရးေပးခဲ့သည္။ ကၽြန္မသည္လည္း မိခင္ ေဒၚေအးေအးမိုးႏွင့္ မအိမ့္ဖူးခင္တို႔အား အားေပးႏွစ္သိမ့္ရင္း ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း မ်က္ရည္ မက်မိ ေစရန္ထိန္းရေတာ့သည္။ ေဒၚေအးေအးမိုးတို႔ သားအမိႏွစ္ဦး ငွါးရမ္းေနထိုင္သည့္ ေျမာက္ဒဂံုေနအိမ္ႏွင့္ နီးစပ္သည့္ ေျမာက္ဥကၠလာပေဆး႐ံုးသို႔ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ သူမတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ သုခေဆးခန္း မွ ျပန္လည္ထြက္ခြါသြားခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မသည္ အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။
လူတိုင္းလူတိုင္း ေသၾကရမည္။ မေသခင္စပ္ၾကား ေရာဂါေဝဒနာေၾကာင့္ခံစား ႀကံဳေတြ႔ရမည္မွာ မွန္ေသာ္ျငားလည္း ယခုကဲ့သို႔ အသက္ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္ႏွင့္ ပညာကိုႀကိဳးစားကာ ေလာကေကာင္းက်ိဳး၊ အမ်ားေကာင္းက်ဳိး သယ္ပိုးနုိင္မည့္အရြယ္ျဖစ္ေသာ အနာဂါတ္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေလးမ်ားအတြက္မူ ယခုလို ျဖစ္ရပ္မ်ဳိးတို႔နွင့္ မႀကံဳေတြ႔၊ မဆုံေတြ႔ၾကပါေစနင့္ဟုသာ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔လိုက္ပါေတာ့သည္။
နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)
No comments:
Post a Comment