မသန္စြမ္းသူေတြရဲ႕ ဘဝျမွင့္တင္ေရးကို အားေပး ကူညီၾကေစခ်င္ပါတယ္

by Lwin Aung Soe on Monday, September 10, 2012 at 4:44pm ·

Maung Luu Nge ေရးတဲ့ ပို႔စ္ကို အရင္ဆံုး ဖတ္ရႈေစလိုပါတယ္။

ျပီးခဲ့တဲ့ ၁ ပတ္က လႊတ္ေတာ္မွာ နားမၾကားသူမ်ားရဲ႕ ဘာသာစကားျဖစ္တဲ့ လက္ဟန္ဘာသာစကားကို လႊတ္ေတာ္မွာ အဆိုတင္တာ ပယ္ခ်ခံရတယ္လို႔ သတင္းၾကားရပါတယ္။ ဒါဟာ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ပါဘဲ။

လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြဟာ မသန္စြမ္းသူေတြရဲ႕ အခက္အခဲ၊ အတားအဆီးေတြကို နားလည္ ခံစားမေပးႏိုင္ၾကဘူး။ ဒါလား ဒီမိုကေရစီ ???
မသန္စြမ္းသူဦးေရဟာ ျမန္မာျပည္႕လူဦးေရရဲ႕ ၅%ေလာက္ရွိေနတဲ့ လူနည္းစုေလးပါ။ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ ပစ္ပယ္ခံရတဲ့သူတို႔ေတြကို ဘာမွလုပ္မေပးၾကေတာ့ဘူးလား။

...................................


ေမာင္လူငယ္ဟာ နားမၾကားသူ တဦးလို႔ က်ေနာ္ သိထားပါတယ္။ Facebook  သံုးစြဲသူ အေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း သိေနၾကမွာပါ။ သူ႔စာကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္ရံုနဲ႔ သူဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဝမ္းနည္းပက္လက္ အားငယ္စြာနဲ႔ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေနမလဲ ဆိုတာ သိႏိုင္ၾကပါမယ္။

တကယ္ေတာ့ လႊတ္ေတာ္မွာ အဆိုတင္လိုက္တာကို ပယ္ခ်မယ့္အစား “အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ သင့္ေတာ္တဲ့အခ်ိန္မွာ စီစဥ္ေပးပါမယ္” လို႔ ေျပာထားရင္ မွတ္တမ္းတင္တာလည္း ေကာင္းသြားပါမယ္။ အမ်ဳိးသားစီမံကိန္းထဲမွာလည္း ပါဝင္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။



ကံအေၾကာင္းတရားတခုအရ ျဖစ္လာၾကရတဲ့ ဆြံ႔အ နားမၾကားသူေတြ၊ ကိုယ္လက္အဂၤါ ခြၽတ္ယြင္း မသန္စြမ္းသူေတြဟာ တကယ္ေတာ့ အမ်ားနည္းတူ လူသားေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔မွာ အမ်ားနဲ႔တန္းတူ ရပိုင္ခြင့္ေတြ ရွိရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒမွာလည္း ဒီလို ရပိုင္ခြင့္ေတြကို ျပဌာန္းထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ Constitution ပုဒ္မ ၃၄၇၊ ၃၄၈၊ ၃၄၉၊ ၃၅၃၊ ၃၅၅၊ ၃၆၆(က)၊ ၃၆၇၊ ၃၇၇ ဆိုၿပီး အမ်ားအျပား ျပ႒ာန္းထားပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ မသန္စြမ္းသူေတြအတြက္ ပုဒ္မ ၉၆ ကို ရည္ညႊန္းတဲ့ ျပည္ေထာင္စု ဥပေဒျပဳခြင့္ လူမႈေရးက႑ အမွတ္စဥ္ ၉ (ဌ) ကို ျပ႒ာန္းထားပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ လူမႈဝန္ထမ္းကိစၥအတြက္ ပုဒ္မ ၁၈၈ ကို ရည္ညႊန္းတဲ့ တိုင္းေဒသႀကီး သို႔မဟုတ္ ျပည္နယ္ ဥပေဒျပဳခြင့္ လူမႈေရးက႑ အမွတ္စဥ္ ၇ (ခ) မွာလည္း ျပ႒ာန္းၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။

Constitution မွာ အဲဒီလို လံုလံုေလာက္ေလာက္ ျပ႒ာန္းထားတာျဖစ္လို႔ မသန္စြမ္းသူ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြအတြက္ အျဖစ္ႏိုင္ဆံုး ကူညီေစာင့္ေရွာက္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ဘဝေတြကို ျမွင့္တင္ေပးႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစား အားထုတ္သင့္ပါတယ္။

တာဝန္ရွိသူေတြဟာ အလုပ္တာဝန္ ခြဲေဝမႈ (Division of Labour) ကို မစီမံႏိုင္ေသးလို႔ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဘတ္ဂ်က္ကို အေၾကာင္းျပဖို႔လည္း ရွိေကာင္းရွိပါလိမ့္မယ္။ ကြၽမ္းက်င္ပညာရွင္ မလံုေလာက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေနရင္ ၿပီးစလြယ္ လစ္လ်ဴရႈလိုက္လို႔ေတာ့ မျဖစ္ပါ။ ျငင္းပယ္လို႔ မျဖစ္သလို အေၾကာင္းျပခ်က္ ေပးလို႔လည္း မျဖစ္ပါ။ က်ေနာ္တို႔ အေျဖရွာၾကရပါမယ္။



ျပည္တြင္းမွာ ေစတနာရွင္ ျမန္မာျပည္သူေတြ တေန႔တျခား တိုးပြားလာေနၾကတာ သိပ္ကို ဝမ္းသာ အားရစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဒါကို နည္းလမ္းတခုအေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲေတြက စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္အေနနဲ႔ တာဝန္အရ ကူညီဖို႔ အခက္အခဲ ရွိေနခ်ိန္မွာ ျပည္သူေတြက အလိုက္တသိ တာဝန္ယူေပးၾကမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြကို အခက္အခဲ မရွိေအာင္ ႏိုင္ငံေတာ္က ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က အားေပးေနရံုေနရံုနဲ႔ကို အေတာ္အတန္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ ျမွင့္တင္ေပးႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရပါတယ္။

တကယ္လို႔ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီ ရယူဖို႔ ခြင့္ျပဳမယ္ ဆိုရင္လည္း ေကာင္းတဲ့ အစီအစဥ္တခု ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း လိုအပ္ရင္ ကူညီေပးႏိုင္တဲ့ ကုလသမဂၢ အပါအဝင္ အလွဴရွင္ ႏိုင္ငံေတြ (သို႔) ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းေတြ အမ်ာႀကီး ရွိလာႏိုင္ပါတယ္။



ၿပီးခဲ့တဲ့ လန္ဒန္အိုလံပစ္ အားကစားပြဲေတာ္ႀကီး အၿပီးမွာ မသန္စြမ္းသူေတြရဲ႕ အိုလံပစ္ အားကစားပြဲေတာ္ႀကီးကိုလည္း ခ်ိမ့္ခ်ိမ့္သဲ က်င္းပခဲ့ၾကပါတယ္။ ပါဝင္ယွဥ္ၿပိဳင္သူေတြရဲ႕ အားတက္ ေပ်ာ္ျမဴး ၾကည္ႏူးေနၾကတာကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။

သူတို႔ဟာ အႏိုင္ရရွိေရးအတြက္ အစြမ္းကုန္ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွံဳးရွံဳးႏိုင္ႏိုင္ အေရးမႀကီးပါဘူး။ အမိႏိုင္ငံရဲ႕ ဂုဏ္ကို ေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ၾကသလို ႏိုင္ငံတကာ မိတ္ေဆြေတြ တိုးပြားလာေစခ်င္လို႔ ပါဝင္ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ပါဝင္ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကတဲ့ မသန္မစြမ္း အားကစားသမားေတြဟာ လူ႔ေလာကႀကီးထဲမွာ အမ်ားနည္းတူ အထိုက္အေလ်ာက္ ပါဝင္လုပ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ၊ အမ်ားနည္းတူ တန္းတူ အသိအမွတ္ျပဳခံရမႈ၊ ဘဝကို အရွံဳးမေပးတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြ႔ကို ရရွိလာၾကပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ သူတို႔ဘဝရဲ႕ အေကာင္းဆံုး အားေဆးပါပဲ။ ဒီလိုအားေဆးမ်ဳိးသာ မရွိဘူးဆိုရင္ သူတို႔ အျပည့္အဝ ေပ်ာ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘဝမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့မႈ မရွိဘဲ စိတ္ဓါတ္က် အားငယ္ေနသူတဦးဟာ သက္တမ္းရွည္ဖို႔ ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အားမထုတ္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ တာဝန္ရွိသူ(ေတြ) ဟာ ဘယ္သူျဖစ္မလဲလို႔ က်ေနာ္တို႔ စဥ္းစားရပါမယ္။

    ..... 

အားကစားမွာသာမက အျခားက႑ေတြျဖစ္တဲ့ စက္မႈလက္မႈ လုပ္ငန္းခြင္၊ စာသင္ေက်ာင္း-တကၠသိုလ္၊ လူမႈ အက်ဳိးျပဳ ပရဟိတ လုပ္ငန္း၊ ေဟာေျပာပြဲ အစရွိတာေတြမွာလည္း မသန္စြမ္းသူေတြဟာ ႏွိမ့္ခ်ခြဲျခား ဆက္ဆံခံရျခင္း မရွိၾကပါဘူး။ အမ်ားျပည္သူသံုး ယာဥ္ရထားေတြမွာဆိုရင္ သူတို႔ကို ဦးစားေပးအဆင့္မွာ ထားရွိၿပီး တေလးတစား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ၾကပါတယ္။

ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာ တုတ္တေခ်ာင္းနဲ႔ တေထာက္ေထာက္စမ္းရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့ မ်က္မျမင္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ (သို႔) ရုပ္ရွင္၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားေပၚမွာ ေတြ႔ျမင္ဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ တခ်ဳိ႕ မ်က္မျမင္ေတြက်ေတာ့ အေသအခ်ာ ေလ့က်င့္ေပးထားတဲ့ ေခြးေတြကို အေဖာ္ျပဳၿပီး ခရီးသြားလာတတ္ၾကပါတယ္။

ဘီးတပ္ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ရင္း ရံုးသြား၊ ေက်ာင္းသြားၾကတာကေတာ့ မဆန္းသလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၾကမွာပါ။ ကိုယ္လက္အဂၤါ တခုခုမွာ ခြၽတ္ယြင္းေပမယ့္လည္း အားကစား၊ ဂီတ၊ စာေပ၊ ပန္းဆယ္မ်ဳိး အတတ္ေတြမွာ ကြၽမ္းက်င္သူေတြ ရွိၾကပါတယ္။ ေျပာစတမ္းဆိုရင္ ေျပာလို႔ေတာင္ မကုန္ပါဘူး။ သန္စြမ္းသူေတြ လုပ္ႏိုင္သမွ်ကိစၥ အားလံုးနီးပါးေလာက္ကို မသန္စြမ္းသူေတြ လုပ္ႏိုင္ေအာင္ လမ္းဖြင့္ ကူညီေပးတာဟာ တကယ္ေတာ့ လူသားအခ်င္းခ်င္း ေလးစားမႈကို အေျခခံထားႏိုင္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။



တိုင္းျပည္အတြက္ေရာ၊ သက္ဆိုင္ရာ မိသားစုေတြအတြက္ေရာ တဖက္တလမ္းကေန ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး တခုကို ေလွ်ာ့ခ်ေပးႏိုင္တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုမ်ဳိး လုပ္ႏိုင္ၾကတာေတြဟာ တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ စနစ္နဲ႔ အစီအမံေတြမွာ စာနာစိတ္နဲ႔ ကူညီေပးတာကသာ အဓိက ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ ခ်မ္းသာတာ၊ မခ်မ္းသာတာက အဓိက မဟုတ္ပါဘူး။

ျမန္မာႏိုင္ငံက ကမာၻကို ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ေအာင္ အဖက္ဖက္ကေန ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲၿပီး ႀကိဳးပမ္းလာေနပါၿပီ။ ဒီအထဲမွာ မသန္စြမ္းသူေတြရဲ႕ ဘဝျမွင့္တင္ေရးကိုလည္း မေမ့မေလ်ာ့ဘဲ စာနာစိတ္နဲ႔ ႀကိဳးပမ္းေပးၾကဖို႔ က်ေနာ္တို႔ သန္စြမ္းသူတိုင္းမွာ တာဝန္ရွိတယ္လို ဆိုပါရေစလားဗ်ာ။

လြင္ေအာင္စိုး
၁ဝ-၉-၂ဝ၁၂



..................................................