by မင္းလူ၏ ၀တၱဳတိုမ်ား on Saturday, September 8, 2012 at 2:19pm ·
လွထံုႏွင့္ အတိတ္ေမ့ျခင္း
--------------------------
လွထံုကိုၾကည့္ရတာ ခုတစ္ေလာမွာ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနသည္ဟု ေက်ာ္ကြန္႔ထင္သည္။ သိပ္ရႊင္ရႊင္လန္းလန္းမရွိ။ ခါတိုင္းလို တက္တက္ၾကြၾကြ သြက္သြက္လက္လက္မဟုတ္ဘဲျဖစ္ေနသည္။ တစ္ခါ တစ္ခါ ငိုင္တိုင္တိုင္နဲ႔ တစ္ေနရာကို ေငးခ်င္ ေငးေနတတ္သည္။ တစ္ခုခုကို ေတြးေနသလိုလည္း ထင္ရ၏။
ထိုအခါ ေက်ာ္ကြန္႔မွာ အီလည္လည္ႀကီးခံစားရသည္။ ေမာင္ေက်ာ္လွကို ကိုယ္၀န္ရွိခါစတုန္းကလည္း လွထံု ဒါမ်ဳိးျဖစ္ဖူးသည္။ ခုလည္း ကေလးရွိေနၿပီလားမသိ။ ေမာင္ေက်ာ္လွေလးေတာင္ ေလးတန္းေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ဒီေလာက္အခ်ိန္ေတြျခားၿပီးျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ ေျပာလို႔မရ။ တခ်ဳိ႕ဆို ဆယ့္ေလးငါႏွစ္ျခားၿပီးမွေတာင္ ေမြးတတ္တာပဲ။
ေက်ာ္ကြန္႔သည္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ ထပ္လိုခ်င္ေနတာေတာ့အမွန္ပဲျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လွထံုသာ တကယ္ဟိုဒင္းျဖစ္ရိုးမွန္ရင္ ၀မ္းသာရမွာေပါ့။ တစ္ဖက္က ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း ေမာင္ေက်ာ္လွတစ္ေယာက္ကို ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ရုန္းေနရတာ။ မုန္႔ဖုိး၊ ေက်ာင္းစရိတ္(စာအုပ္ စာေရး ကိရိယာဖိုး စသည္ အပါအ၀င္) ကုန္က်မႈက မနည္းလွ။ ေမာင္ေက်ာ္လွမွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခ်ဴခ်ာသျဖင့္ ေဆးခန္းလည္း မၾကာခဏ သြားရေသးသည္။
ကေလးေနာက္တစ္ေယာက္သာ ထပ္ရလို႔ကေတာ့ မီးဖြားစရိတ္၊ မီးေနစရိတ္၊ ေဆးဖိုး၀ါးခ စသည္ အေတာ္ ကုန္က်မွာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀မ္းသာရမလား၊ စိတ္ရႈပ္ရမလား ေ၀ခြဲမရဘဲ အီလည္လည္ႀကီးျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေျပာတာ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမးေတာ့ ေမးၾကည့္ရမွာပဲ။ ေမးလိုက္လို႔အေျဖတစ္ခုခုထြက္လာတာကိုလည္း ရင္ဆိုင္ဖို႔ မ၀ံ့မရဲျဖစ္ေနျပန္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ တံု႔ဆိုင္းေနစဥ္မွာ လွထံုကပဲ အရင္စေျပာေလသည္။
"ကိုေက်ာ္ကြန္႔...ခုတစ္ေလာ ကၽြန္မကိုၾကည့္ရတာ တစ္မ်ဳိးျဖစ္မေနဘူးလား"
"ေအးဟ..ငါလည္း အဲဒါေမးမလို႔၊ နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ ဟိုဟာမ်ားလား..."
"ဘယ္ဟာလဲ"
"ဟိုေလ..နင့္မွာ ကေလးမ်ားရွိေနၿပီလားလို႔"
"အို..ဒါမ်ား အဆန္းလုပ္လို႔ရွိတာေပါ့"
"ဟင္... ဟုတ္လား"
"ကိုေက်ာ္ကြန္႔ဟာေလ ကၽြန္မက်ေတာ့ ထံုသေလး အသေလးနဲ႔ သူလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ပဲ"
"ဒါဆို... ဒါဆို ဘယ္ႏွလရွိၿပီလဲ"
"၁၀ႏွစ္ေလ... ဒါေတာင္ မသိေတာ့ဘူးလား"
"၁၀ႏွစ္... ဟာ.. တစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး"
"ဟာ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ေမာင္ေက်ာ္လွ ၁၀ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ေလ"
ဒီေတာ့မွ နားလည္မႈ လြဲေခ်ာ္ေနတာကို ရိပ္မိေတာ့သည္။ ကေလးရွိေနၿပီလားလို႔ ေက်ာ္ကြန္႔က ေမးတာကို လွထံုက ေမာင္ေက်ာ္လွအေၾကာင္း ေမးတယ္မွတ္သြားတာကိုး။
"ငါက ေမာင္ေက်ာ္လွကိုေမးတာမဟုတ္ဘူး။ နင့္မွာ ကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီလားလို႔"
"ဒါ...ကိုေက်ာ္ကြန္႔အသိဆံုးျဖစ္မွာေပါ့"
"ဘာ... ငါက ဘယ္လိုလုပ္သိရမွာလဲ။ ဒါမ်ဳိးဆိုတာ မိန္းမကသာ သိရတာေလ"
"အဲ... ဟုတ္သားပဲ"
လွထံုနဲ႔ေတာ့ ဒီလို အူလည္လည္ျဖစ္ေနက်မို႔ ေက်ာ္ကြန္႔က လိုရင္းကိုသာ တုိက္ရိုက္ေမးလိုက္သည္။
"ဘယ္လိုလဲ ကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီလား"
"အို... ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ မဟုတ္ပါဘူး"
"ဒါျဖင့္ ဘာေၾကာင့္ ငူတူတူ ငိုင္တိုင္တိုင္ျဖစ္ေနရတာလဲ"
"မသိပါဘူး၊ ခုတစ္ေလာမွာ စိတ္ေတြကလည္း ကေယာက္ကယက္နဲ႔ စိတ္ညစ္သလိုလို၊ လြမ္းသလိုလို ေဆြးသလိုလိုနဲ႔ အဲဒါ.."
"ဟင္..ဘာလဲ"
"ကၽြန္မ အတိတ္ေမ့ေရာဂါမ်ားျဖစ္ေနၿပီလားမသိဘူး ကိုေက်ာ္ကြန္႔ရယ္"
"နင့္ႏွယ္ဟာ အခုပဲ ငါ့ကို ကိုေက်ာ္ကြန္႔လို႔ေတာင္ ေခၚေနေသးတာ ဘယ္လိုလုပ္ အတိတ္ေမ့ရမွာလဲ"
"မသိဘူးေလ... ခုတစ္ေလာ သိပ္ေမ့တတ္တာ။ ပစၥည္းတစ္ခု တစ္ေနရာခ်ထားၿပီး ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း မသိလို႔ ရွာရတာအေမာပဲ။ ၿပီးေတာ့ မေန႔က ဘာဟင္းနဲ႔ထမင္းစားခဲ့တယ္ဆိုတာမ်ဳိးေတြကို ေမ့ေမ့ေနတတ္တယ္"
"ဒါမ်ဳိးကေတာ့ ငါလည္း ျဖစ္တတ္တာပါပဲ။ အတိတ္ေမတယ္ဆိုတာက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ ဘယ္သူမွန္း မမွတ္မိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားတာကိုေျပာတာ။ ဗီဒီယိုကားေတြထဲမွာ မၾကည့္ဖူးဘူးလား"
ဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့မွ ပိုဆိုးသြားသည္။
"ဟုတ္မယ္ ဟုတ္မယ္.. ကားတိုက္ခံရၿပီး အတိတ္ေမ့သြားတာတို႔၊ လူဆိုးေတြ ၀ိုင္းရိုက္တာခံရလို႔ ဘာမွ မမွတ္မိေတာ့တာတို႔ ၾကည့္ဖူးတယ္။ ကၽြန္မလည္း ဟိုတစ္ရက္က တိုင္နဲ႔နဖူးနဲ႔ေဆာင့္မိၿပီး မူးေနာက္ေနာက္ ျဖစ္သြားရာကစၿပီး ခုလို ေမ့တတ္လာတာပဲ။ ဟုတ္ၿပီ.. ဟုတ္ၿပီ နဖူးနဲ႔တိုင္နဲ႔ျပန္ေဆာင့္လိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမယ္ ထင္တယ္။ အင္း..ကိုယ့္ဟာကိုယ္က်ေတာ့လည္း မလုပ္ရဲဘူး။ ကိုေက်ာ္ကြန္႔ ကၽြန္မဟိုဘက္ လွည့္ေပးမယ္။ ေနာက္ကေန ေခါင္းကို တစ္ခုခုနဲ႔ရိုက္ေပးပါလား။ ကြဲေအာင္ေတာ့ မရိုက္နဲ႔ေနာ္၊ မူးသြားရံုေလာက္ပဲ"
"မဟုတ္တာကြာ..ဟိုဟာက ရုပ္ရွင္ကြ။ ၾကည့္လို႔ေကာင္းေအာင္ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီးရိုက္ထားတာ။ အဟုတ္မွတ္ၿပီး ေလွ်ာက္လုပ္မေနနဲ႔"
ဟု တားျမစ္ထားရသည္။ လွထံုက ယံုရတာမဟုတ္။ ေတာ္ၾကာ ေမာင္ေက်ာ္လွကို
"သား..အေမ့ကို ေနာက္ကေနရိုက္ေပးစမ္း"
ဆိုတာမ်ဳိး လုပ္ခ်င္လုပ္ေနမွာ။ ေမာင္ေက်ာ္လွဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း သူ႕အေမလိုပဲ ခပ္အူအူရယ္။ ဒီေကာင့္ကိုလည္း စိတ္မခ်ရသျဖင့္
"မင္းအေမ ဘာခိုင္းခိုင္းလုပ္မေပးရဘူး"
ဟု မွာထားမိ၏။ ဒီမွာတင္ပဲ ေမာင္ေက်ာ္လွခမ်ာ အေခ်ာင္ခံရေတာ့သည္။
လွထံုက ဟင္းခ်က္ေနရင္း ဆားကုန္သြားသျဖင့္
"သားေရ ဆားတစ္ထုပ္ေလာက္ သြား၀ယ္ေပးစမ္းပါ"
ဟု ခိုင္းသည္။ ေမာင္ေက်ာ္လွကလည္း သူ႕အေဖ ေက်ာ္ကြန္႔မွာထားတဲ့အတိုင္း လုပ္မေပးႏိုင္ဘူးဟု ျငင္းလိုက္သည္။ လွထံုက စိတ္ဆိုးၿပီး
"ဟင္..နင္က ငါ့ကို အာခံတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား"
ဆိုၿပီး ေခါင္းတစ္ခ်က္ေခါက္သည္။
"နင္ သြား၀ယ္မလား...မ၀ယ္ဘူးလား"
"မ၀ယ္ဘူး"
"မေအကို ခံပက္တဲ့ေကာင္..ေသေပေတာ့"
ဆိုၿပီး လွထံုက သံေယာက္မႏွင့္ရြယ္သည္။ ေမာင္ေက်ာ္လွထြက္ေျပးသည္။ လွထံုေနာက္က ေျပးလိုက္သည္။
ခုလိုျဖစ္သြားတာလည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္းပဲ။ ညေန ေက်ာ္ကြန္႔အလုပ္မွ ျပန္လာေသာအခါ လွထံုက ၀မ္းသာအားရဆီး၍ေျပာေလသည္။
"ကိုေက်ာ္ကြန္႔ေရ... ကၽြန္မအတိတ္ေမ့ေနတာ ျပန္ေကာင္းသြားၿပီ သိလား"
"ေဟ...ဘယ္လို"
"ဟုတ္တယ္.. မနက္က ရွင့္သားေနာက္ကို ေျပးလုိက္ရင္း ေျခေခ်ာ္လဲလို႔ ခါးပန္းနဲ႔ နဖူးနဲ႔ ေဆာင့္မိတယ္ေလ... အဲဒီကစၿပီး ေကာင္းသြားတာပဲ။ ခုဆိုရင္ ၿပီးခဲ့တဲ့တနဂၤေႏြက ဘာဟင္းနဲ႔စားခဲ့တယ္ဆိုတာေတာင္ ျပန္မွတ္မိေနၿပီ။ အဲဒီေန႔က အမဲသားရင္ဒူးရိုးခ်က္တယ္ေလ။ ဟိုေငး ဒီငိုင္လုပ္ေနမိလို႔ နည္းနည္းေတာင္ တူးသြားပါေရာလား။ ကဲ..အကုန္မွတ္မိၿပီ ေတြ႕လား"
"ေအး. ေအး.. ေကာင္းပါေလ့ကြာ"
ဟု ေက်ာ္ကြန္႔က အလိုက္အထိုက္ေျပာလိုက္သည္။ လွထံုမွာ ၀မ္းသာေနသျဖင့္ ခါးပန္းႏွင့္ေဆာင့္မိၿပီး နဖူးမွာ ညိဳမည္းသြားတာေတာင္ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့။
* * * * *
လွထံုႏွင့္သံသယ
--------------------
ဆိုက္ကားဆရာေဒ၀ါနန္း စိတ္ကူးတည့္ရာ စြတ္ရြတ္ေျပာသျဖင့္ ေက်ာ္ကြန္ႏွင့္လွထံုတို႔ ျပႆနာတက္ရသည္။
တစ္ရက္မွာ ေမာင္ေက်ာ္လွေလး ေက်ာင္းကအျပန္ လမ္းႀကံဳသျဖင့္ ေဒ၀ါနန္းက ဆိုက္ကားႏွင့္ တင္ေခၚသြားသည္။ အိမ္ေရာက္လို႔ လွထံုႏွင့္ေတြ႕ေတာ့။
"ဟဲ့ လွထံု၊ နင့္သားကို ခုမွ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိတယ္။ ေမာင္ေက်ာ္လွေလးဟာ ေက်ာ္ကြန္႔နဲ႔လည္းမတူပါလား။ ဘယ္လိုလဲဟ၊ ဟုတ္မွဟုတ္ေသးရဲ႕လား"
ဟုေျပာၿပီး ထြက္သြားသည္။ သူက ေျပာခ်င္ရာစြတ္ေျပာသြားသလို လွထံုကလည္း ထင္ခ်င္ရာ စြတ္ထင္သည္။ လွထံုမွာ အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ဆက္စပ္ေတြးတတ္သူမဟုတ္သျဖင့္ ေက်ာ္ကြန္႔လည္း အလုပ္ကျပန္လာေရာ ဆီးၿပီး ျပႆနာ ရွာေတာ့သည္။
"ဒီမွာ ကိုေက်ာ္ကြန္႔၊ ေမာင္ေက်ာ္လွေလးဟာ ရွင္နဲ႔မတူဘူးလို႔ သူမ်ားေတြက ေျပာေနၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကေလးဟာ ရွင္နဲ႔ရတဲ့ကေလးမွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ကၽြန္မ သံသယျဖစ္လာၿပီ"
"ဟာကြာ၊ နင္ကလည္း"
"ရွင္..ကၽြန္မကို ဆက္ၿပီးလွည့္စားဖို႔ မႀကိဳးစားနဲ႔ အမွန္အတိုင္းသာ ၀န္ခံလိုက္စမ္းပါ"
လွထံုသည္ သူ႕စကားက ဘယ္အဓိပၸါယ္ေရာက္လို႔ေရာက္သြားမွန္းမသိ။ ထို႔အတူ ေက်ာ္ကြန္႔ဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ဆိုေတာ့ ေျခေျချမစ္ျမစ္မစဥ္းစားဘဲ
"ငါ့ကို ယံုပါဟာ။ ဘုရားေပးေပး က်မ္းေပးေပးပါ။ ေမာင္ေက်ာ္လွဟာ ငါ့သားမွ ငါ့သားအစစ္ပါ"
ဟု ပ်ာပ်ာသလဲ ေတာင္းပန္ေနသည္။
လွထံုက မေက်နပ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္ဆီသြားၿပီး ေဆးစစ္ရမယ္ဆိုၿပီး အတင္းဆြဲေခၚသျဖင့္ ေက်ာ္ကြန္႔မွာ တြန္႔ဆုတ္ တြန္႔ဆုတ္ႏွင့္ပါသြားသည္။
လွထံု၏စြပ္စြဲခ်က္ကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္ပင္ ရုတ္တရက္ေၾကာင္သြားရေသးသည္။ ၿပီးမွ မရယ္မိေအာင္ ဣေျႏၵဆယ္ရင္း
"မလွထံုက ေက်ာ္ကြန္႔ကို သံသယျဖစ္တယ္ဟုတ္လား။ ေနစမ္းပါဦး။ ဒီကေလးဟာ ဘယ္သူနဲ႔ရတဲ့ကေလးဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ေမြးထုတ္လိုက္တဲ့ မလွထံု အသိဆံုးျဖစ္ရမွာေပါ့။ တကယ္ဆို သံသယျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ရင္ ေက်ာ္ကြန္႔ကသာ မလွထံုအေပၚမွာ ျဖစ္ရမွာေလ။ ေသေသခ်ာခ်ာလည္း စဥ္းစားပါဦး"
လွထံုသည္ အတန္ၾကာေတြေ၀စဥ္းစားၿပီးမွ
"ဟာ...ဟုတ္သားပဲ။ ဟီး ဟီး"
ဒီေတာ့မွ ေက်ာ္ကြန္႔ကလည္း
"ဟင္ ဟုတ္တာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ကသာ သံသယျဖစ္ရမွာ"
ထိုအခါက်ေတာ့လည္း လွထံုမွာ မ်က္ႏွာေလးငယ္သြားၿပီး
"ကိုေက်ာ္ကြန္႔ ကၽြန္မကိုေတာ့ ယံုပါေနာ္။ ကိုေက်ာ္ကြန္႔အေပၚမွာ ကၽြန္မ ဘယ္တုန္းကမွ သစၥာမေဖာက္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ေမာင္ေက်ာ္လွေလးဟာ ရွင္နဲ႔ရတဲ့ကေလးအစစ္ပါ ကိုေက်ာ္ကြန္႔ရယ္"
ဟု အသံတုန္တုန္ေလးႏွင့္ ေျပာေနေသးသည္။ ေက်ာ္ကြန္႔ကလည္း ဘုမသိ ဘမသိ။
"ယံုပါတယ္ လွထံုရယ္၊ ယံုပါတယ္"
ဟု လႈိက္လွဲေသာေလသံျဖင့္ ျပန္ေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ လက္ခ်င္းတြဲ၍ ထြက္သြားၾက၏။ ဒီေတာ့မွ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္လည္း မခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ တခြီးခြီးရယ္မိေလေတာ့သည္။
***********************************
လွထံုႏွင့္ ဘီ၀မ္း၊ ဘီတူး
--------------------------
လွထံုသည္ တစ္ရက္တြင္ သူ႕သားေလး ေမာင္ေက်ာ္လွကို ေဆးခန္းလာျပသည္။ ေရွကမွာ ဟိုဘက္ရပ္ကြက္က မိန္းမတစ္ေယာက္၏ သားလာျပေနသျဖင့္ ေစာင့္ေနရ၏။ ထိုမိန္းမမွာ ခုတေလာ ဘယ္ကဘယ္လို စီးပြားေရး အဆင္ေျပေနသလဲ မသိ။ ေရႊတြဲလြဲ၊ ေငြတြဲလြဲျဖစ္ေန၏။ လမ္းသြားလွ်င္လည္း ေမာ့ေမာ့ေမာ့ေမာ့ စကားေျပာတာလည္း နည္းနည္းႀကီးက်ယ္ခ်င္သည္။ စမ္းသပ္ခန္းထဲမွာ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္ႏွင့္ အခ်ီအခ်ေျပာေနၾကတာ အတိုင္းသားၾကားေနရ၏။
"အစ္မႀကီးသားက ၀မ္းထဲမွာ အပူအပုပ္မ်ားေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလိုေတာ့ က်ီးကန္းပါးစပ္နာျဖစ္ေနတယ္ လို႔ေခၚတာေပါ့။ အေနာက္တိုင္းေဆးပညာအရေတာ့ ရီဗိုဖေလဗင္ဆိုတဲ့ ဗီတာမင္ဓာတ္ ခ်ဳိ႕တဲ့ေနတယ္လို႔ ဆိုရမယ္"
"အားနည္းလို႔ျဖစ္တာေပါ့ေနာ္ ဆရာ"
"ဒီလိုလည္း ေျပာလို႔ရတယ္။ ကိုယ္ခံအားနည္းလည္းျဖစ္တတ္တာပဲ"
"ဒါဆို ဟိုအားေဆးတိုက္လို႔မရဘူးလား"
"ဘယ္အားေဆးလဲ"
"ဟို လိုင္စင္နဲ႔ထုတ္တဲ့အားေဆးေလ"
"ေဆး၀ါအမ်ားစုဟာ တရား၀င္မွတ္ပံုတင္လိုင္စင္ယူၿပီးမွ ထုတ္ၾကတာပဲ"
"မဟုတ္ဘူးေလ။ ဟို တီဗီထဲမွာေၾကာ္ျငာတဲ့ လိုင္စင္နဲ႔အားေဆးဆိုတာေလ"
ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္ ခဏေတြသြားၿပီးမွ ၿပံဳးလိုက္ၿပီး
"ေၾသာ္ အဲ့ဒါ လိုင္စင္ကိုေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ လိုင္ဆင္းဆိုတဲ့ဓာတ္တစ္မ်ဳိးကိုေျပာတာပါ။ အဲဒီဓာတ္က အစာစားခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေပၚေအာင္ လႈံ႕ေဆာ္တတ္တယ္။ မစားခ်င္ မေသာက္ခ်င္ျဖစ္ေနတဲ့ကေလးေတြ၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ၊ နာလန္ထစလူနာေတြအတြက္ သင့္ေတာ္တယ္။ ပံုမွန္အစားေကာင္းေကာင္းစားႏိုင္တဲ့လူအတြက္ေတာ့ မလိုအပ္ပါဘူး"
"အဲဒီအားေဆး ကၽြန္မသားေလးကို တိုက္လို႔ရလား"
"အင္း ဒီေကာင္က နည္းနည္းပိန္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ရပါတယ္။ တိုက္ပါ။ အေရးႀကီးတာက အာဟာရျဖစ္တဲ့ အစားအစာေတြ ေကၽြးဖို႔ပဲ။ အသီးအႏွံေတြလည္း မ်ားမ်ားေကၽြးပါ"
"ပန္းသီးေကၽြးရင္ ေကာင္းလားဆရာ"
"ေကာင္းပါတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီးတို႔ ဘာတို႔လည္းေကၽြးေပါ့။ အခုေလာေလာဆယ္ သူ႕အတြက္ အဓိကလိုအပ္ေနတာက ဗိုက္တာမင္ဘီတူးပဲ။ အဲဒီေဆးျပားေလးေတြ ေပးလိုက္မယ္ ဟုတ္လား"
ခဏအၾကာတြင္ ထိုမိန္းမသည္ သူ႕သားကို လက္ဆြဲလ်က္ အျပင္ျပန္ထြက္လာသည္။ ေနာက္ကေစာင့္ရတဲ့လူကို အားမနာ ေလေတြရွည္ၿပီး ၾကြားလံုးေတြ ထုတ္ခဲ့သျဖင့္ လွထံုမွာ မၾကည္မလင္ျဖစ္ေန၏။ ဟိုမိန္းမကလည္း လွထံုတို႔ေရွ႕က ျဖတ္အေလွ်ာက္မွာ ၀တ္ထားသည့္လက္ေကာင္ေတြ အသံျမည္ေအာင္ တမင္လႈပ္ျပသြားေသးသည္။
လွထံုလည္း မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ လွမ္းခဲလိုက္ၿပီးမွ စမ္းသပ္ခန္းထဲ၀င္သည္။
"ေဟာ မလွထံု လာ။ ေမာင္ေက်ာ္လွ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ေျခေတြ လက္ေတြ က်င္က်င္ေနတယ္လို႔ ေျပာတယ္ဆရာ"
"ဟုတ္လား ၾကည့္ရေအာင္"
ဆိုၿပီး ေမာင္ေက်ာ္လွ၏လက္မ်ားကို ကိုင္ၾကည့္ဖိၾကည့္သည္။ ေျခေထာက္ေတြကို ႏွိပ္ၾကည့္သည္။ အရိုးအဆစ္ေတြကို လႈပ္ၾကည့္သည္။
"နာတာတို႔၊ ကိုက္တာတို႔ရွိလား"
"အဲဒါေတာ့မရွိဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ ထံုေနသလိုလိုပဲ"
"ေၾသာ္...ေၾသာ္.. ဟုတ္ၿပီ။ သိပ္အေရးမႀကီးပါဘူး။ အားေဆးေလး ဘာေလးေသာက္လိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမွာပါ။ ဒါနဲ႔ မလွထံုတို႔အိမ္မွာ ထမင္ကို ငွဲ႕ခ်က္တယ္ထင္တယ္"
"ဟင္..ဆရာဘယ္တုန္းက လာၾကည့္ထားလိုက္တာလဲ"
"လာၾကည့္လို႔မဟုတ္ပါဘူး။ ထင္လို႔ ေမးၾကည့္တာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ ေရခမ္းခ်က္မစားတာလဲ"
"ေရခမ္းခ်က္ရင္ ေပ်ာ့စိစိနဲ႔မို႔လို႔ပါ"
"အင္း..အဲဒါေၾကာင့္ ေမာင္ေက်ာ္လွမွာ ထံုသလို က်င္သလိုျဖစ္ေနတာေပါ့ဗ်။ ဒီလိုလုပ္ေလ။ ထမင္းရည္ငွဲ႕ၿပီးရင္ သြန္မပစ္နဲ႔ ဆားေလးခတ္ၿပီး ေမာင္ေက်ာ္လွကို တိုက္ေပါ့။ သူ႕မွာ အဲဒီဓာတ္ေတြ လိုေနတာ"
လွထံုမွာ သိပ္ေတာ့ ဘ၀င္မက်လွ။ ေစာေစာကမိန္းမရဲ႕ကေလးက်ေတာ့ လိုင္စင္ပါတဲ့ အားေဆးေတြ ေသာက္ခိုင္းတာ ဘာသေဘာလဲေတြးသည္။ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္က
"ဒီေတာ့ ကယ္လစီယမ္ေဆးျပားနဲ႔ ဘီ၀မ္းနဲ႔ေပးလိုက္မယ္"
ဟု ေျပာလိုက္ရာ လွထံု ဆတ္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး
"ဒါမ်ဳိးေတာ့ လုပ္ဖို႔မေကာင္းပါဘူးဆရာ"
ဟု ေျပာလိုက္သည္။
"ဘာျဖစ္ရမလဲ။ ေစာေစာကမိန္းမရဲ႕သားက်ေတာ့ ပိုၿပီးအားျပင္းတဲ့ ဘီတူးအားေဆးေပးတယ္။ ကၽြန္မသားက်ေတာ့ ဘီ၀မ္းပဲ ေပးတယ္။ ဒါ ဘာသေဘာလဲ"
"ဟာ..မဟုတ္ဘူးေလ။ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ေရာဂါခ်င္းမွမတူဘဲ။ ၿပီးေတာ့ ဘီ၀မ္း၊ ဘီတူးဆိုတာ ဗိုက္တာမင္ဘီကို အုပ္စုခြဲထားတာ။ အားျပင္းတာ ေပ်ာ့တာနဲ႔မဆိုင္ဘူး"
"လုပ္မေနပါနဲ႔။ ကၽြန္မကလည္း ခပ္ညံ့ညံ့ထဲကမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေလာက္ေတာ့ အကင္းပါးပါေသးတယ္။ ဟိုမိန္းမက ေရႊ တြဲလြဲ၊ ေငြတြဲလြဲမို႔လို႔ ပိုေကာင္းတဲ့ေဆးကို ေပးတာမဟုတ္လား။ ဒီလို မ်က္ႏွာျမင္ရာ ဟင္းဖတ္ပါတာမ်ဳိးေတာ့ လွထံုတို႔က သည္းမခံႏိုင္ဘူး"
ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္မွာ ဘယ္လို ဆက္ရွင္းျပရမွန္းမသိဘဲ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေန၏။ ၿပီးေတာ့ လွထံုက "မ်က္ႏွာႀကီးရာ ဟင္းဖတ္ပါ"ဆိုေသာစကားပံုကို မွားေျပာမိသည့္အတြက္လည္း ရယ္ခ်င္သလိုျဖစ္သြား၏။ ဒါကို လွထံုက သူ႕ကို ေလွာင္တာပဲဆိုၿပီး ပို၍မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္သြားၿပီး
"ဒီမွာ အထင္ေတာ့မေသးလိုက္နဲ႔ေနာ္။ လွထံုတို႔ကလည္း တတ္ႏိုင္ပါေသးတယ္ဆိုတာ ျပရမွာေပါ့။ ေနာက္ကို ဆရာနဲ႔မကုေတာ့ဘူး။ ဆရာ့ထက္သာတဲ့ ေဒါက္တာဦးသုခနဲ႔ပဲ ကုေတာ့မယ္။ ဒါပဲ"
ဟု ေျပာၿပီး ေမာင္ေက်ာ္လွလက္ကိုဆြဲ၍ ေဆာင့္ေဆာင့္ႏွင့္ ထြက္သြားသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာ္ကြန္႔ကို ထိုအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး
"ဘာရမလဲ ကၽြန္မကလည္း ေဒါက္တာဦးသုခနဲ႔ျပေတာ့မယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာေပါ့။ မွတ္ကေရာ"
"ေနစမ္းပါဦး။ နင္ေျပာတဲ့ ေဒါက္တာဦးသုခဆိုတာ ဘယ္သူ႕ကိုေျပာတာလဲ"
ေက်ာ္ကြန္႔က ေမးသည္။ လွထံုက ညံ့ေသးတာပဲဆိုေသာေလသံျဖင့္
"ကိုေက်ာ္ကြန္႔ကလည္း သတင္းစာေလး ဘာေလးမဖတ္ဘူးလား။ ဘဘဦးသုခကို ေဒါက္တာဘြဲ႕ေပးလိုက္ၿပီေလ"
"ေဟ့ အဲ့ဒါ"
"အင္း..ဘဘဦးသုခဆိုတာ ပညာရွိ။ သူေတာ္ေကာင္။ သူ႔လိုဆရာ၀န္ထက္ အဆတစ္ရာေလာက္သာတယ္"
ေက်ာ္ကြန္႔မွာ သူ႕နဖူးသူရိုက္ၿပီး
"လွထံုရယ္ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ။ ဆရာႀကီးဦးသုခရတဲ့ ေဒါက္တာဘြဲ႕ဆိုတာက စာေပပါရဂူဘြဲ႕ကို ေျပာတာ။ ဆရာ၀န္ဘြဲ႕ထက္ အမ်ားႀကီး ပိုၿပီးအဆင့္ျမင့္တယ္ သိရဲ႕လား"
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ေက်ာ္ကြန္႔သည္ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္ကို သြားေတာင္းပန္ရ၏။ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္ကလည္း လွထံုအေၾကာင္း သိၿပီးသားမို႔ ခြင့္လႊတ္ၿပီး ရယ္ေနလိုက္ရသည္။
*************************************
လွထံုႏွင့္ လူ၀င္စား
--------------------
၀တၳဳေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြထဲမွာ လွထံုစိတ္အ၀င္စားဆံုး အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ပါလာသည္။ လူ၀င္စားကိစၥပင္ျဖစ္၏။ လူ၀င္စားဆိုတာ တကယ္ရွိေၾကာင္း အေထာက္အထား အကိုးအကားမ်ားျဖင့္ ေရးသားထားသည္။
“လူ၀င္စားေလး ေမာင္ေဇာ္ေမာင္” အေၾကာင္းဆိုလွ်င္ ဟိုဘ၀တုန္းက တင္ပါးကို ေျငာင့္ဆူးခဲ့ရာ ခုဘ၀မွာလည္း ေမြးကတည္းက အနာရြတ္ၾကီးပါလာတာကို တင္ပါးလွန္ျပထားေသာ ဓါတ္ပံုႏွင့္တကြ အတိအလင္း ေဖာ္ျပထားသည္။
ဒါကိုဖတ္ျပီးေနာက္ လ
ွထံုလည္း လူ၀င္စားေရာဂါ တက္ေလေတာ့သည္။ ေမာင္ေက်ာ္လွ ေက်ာင္းကျပန္လာေသာအခါ အနားကိုေခၚျပီး
“ေဘာင္းဘီ ခၽြတ္စမ္း”
“ဟာ… ဘာလုပ္မလို႔လဲ အေမရ”
“စကားမရွည္နဲ႔… ဟိုဘက္လွည့္”
ဟုေျပာျပီး ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခ်၊ တင္ပါးကို စစ္ေဆးသည္။
“အင္း… ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ေနျပီ၊ ဒီမွာ အစင္းရာၾကီးေတြ႔တယ္၊ အရင္ဘ၀က နင္ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲ၊ ငါ့ကို မွန္မွန္ေျပာစမ္း”
“ဘယ္က အရင္ဘ၀လဲ… သားမသိဘူး”
“မသိလို႔ မရဘူး၊ ဒီမွာ အမွတ္ၾကီး တစ္ခုလံုး ပါေနတာ”
“အဲဒါ အမွတ္မဟုတ္ပါဘူး၊ ေက်ာင္းမွာ စာမရလို႔ ဆရာမရိုက္တဲ့ အရိႈးရာၾကီးပါ အေမရာ”
ေမာင္ေက်ာ္လွႏွင့္ မေအာင္ျမင္ေတာ့ ေက်ာ္ကြန္႕ဘက္လွည့္လာသည္။
“ကိုေက်ာ္ကြန္႔… ရွင့္တင္ပါးလွန္ျပစမ္း”
“ဟင္… ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“အို… ၾကည့္ခ်င္လို႔ေပါ့”
“ဟာ… ရွက္စရာၾကီး”
“အမယ္… လင္မယားခ်င္းေတာင္ ရွက္ေနရေသးတယ္၊ ကဲပါ… ျပစမ္းပါ”
ေက်ာ္ကြန္႔မွာ သူ႔မိန္းမအေၾကာင္းသိသျဖင့္ စကားရွည္မေနေတာ့ဘဲ ျပလိုက္ရသည္။ လွထံုက ၾကည့္ျပီးေနာက္
“အင္း… ဘာမွ မရွိဘူး”
“ဒါဆိုလည္း ျပီးတာပဲ”
ဟု ေက်ာ္ကြန္႔က ျပီးျပီးေရာ ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ လွထံုက မျပီးေသးဘဲ
“ကၽြန္မကိုလည္း ၾကည့္ေပးအံုး”
“ဟာ… ဒါေတာ့ ငါမၾကည့္ရဲ့ဘူး”
“ရွင္ဟာေလ… ေယာက္်ားမဟုတ္တာက်ေနတာပဲ၊ ဘယ္ေတာ့မွ အားမကိုးရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ရွင္နဲ႔ေပါင္းရတာ ၀မ္းေရစပ္တယ္လို႔ ေျပာတာ”
ေက်ာ္ကြန္႔လည္း ဇာတ္လမ္းမရွည္ခ်င္သျဖင့္ ၾကည့္ပါ့မယ္ဟု သေဘာတူလိုက္ရသည္။
“ဘာေတြ႔လဲဟင္”
ေက်ာ္ကြန္႔မွာ တကယ္တမ္းေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္ေသာ္လည္း လွထံုေက်နပ္ေအာင္
“အညိဳကြက္ တစ္ခုေတာ့ ေတြ႔သလိုပဲ” ဟုေျပာလိုက္သည္။
“ဟာ… ဟုတ္ျပီ ဟုတ္ျပီ္”
“ဘာဟုတ္တာလဲ”
“ကၽြန္မက လူ၀င္စားရွင့္ သိရဲ့လား”
“လူ၀င္စား… ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္… လူ၀င္စားမွ တျခားလူမဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္မအေမကိုယ္တိုင္ ၀င္စားတာ”
“နင္… နင္က နင့္အေမ၀င္စားတာ”
“အစစ္ပဲ… ဒီမွာ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္စမ္း၊ အေမနဲ႔ မတူဘူးလား”
“သားအမိပဲဟာ… တူမွာေပါ့”
“ဒါတင္မကေသးဘူးေလ… အေမ့တင္ပါးမွာလည္း ကၽြန္မလိုပဲ အမွတ္ပါတယ္၊ ကဲ… ဒီေလာက္တိုက္ဆိုင္ ေနတာ ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ”
“လွထံုရယ္… နဲနဲပါးပါးလည္း စဥ္းစားပါဦး၊ နင့္ကို ေမြးတဲ့ အခ်ိန္မွာ နင့္အေမက သက္ရွိထင္ရွားၾကီး ရွိေနေသးတာပဲဟာ… ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား”
“ဒါဆို ကၽြန္မက ဘယ္သူ၀င္စားတာလဲဲ”
“ဒါေတာ့ ငါလည္း ဘယ္သိပါ့မလဲ”
“လူ၀င္စားဆိုတာ ရွိတယ္ မဟုတ္လားဟင္”
“ၾကားေတာ့ ၾကားဖူးတာပဲ၊ ငါလည္း ကိုယ္ေတြ႔မဟုတ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး”
လွထံုကေတြျပီး စဥ္းစားေနသည္။ ေက်ာ္ကြန္႔မွာ ဘာမ်ား လာဦးမလဲ မသိဘူးဆိုျပီး တထိတ္ထိတ္ ေစာင့္စားေနစဥ္ လွထံုက…
“ကိုေက်ာ္ကြန္႔… တစ္ခါေလာက္ ရွင္ လူ၀င္စားလုပ္ၾကည့္ပါလား”
“ေဟ…”
“ဟုတ္တယ္… ကၽြန္မစဥ္းစားေနတာ ဒီတစ္ခါ ကၽြန္မကိုယ္၀န္ရွိလာတဲ့အခါ ရွင္ ကၽြန္မ၀မ္းထဲ ၀င္စားပါလား ဟင္”
ေက်ာ္ကြန္႔မ်က္လံုးျပဴးသြားျပီး
…
“ဟာ… ဘယ္ျဖစ္မလဲ” ဟုတ္ရုတ္တရက္ ေျပာမိ၏၊ လွထံုမ်က္ႏွာ တင္းခနဲ ျဖစ္သြားျပီး
“ဘာလဲ… ရွင္က ကၽြန္မဗိုက္ထဲ ၀င္ရမွာ ရြံလို႔လား”
“ဟာ… မဟုတ္ဘူးေလ၊ ဟိုဥစၥာ… ၀င္စားတယ္ဆိုတာက…”
“သိပါတယ္… သိပါတယ္… ရွင္တို႔ ေယာက္်ားေတြဟာ ဒီအတိုင္းခ်ည္းပါပဲ၊ မရခင္မွာေတာ့ ဖ်ာလိပ္နတ္လို ေခါင္းေပၚတင္၊ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာခင္းျပီး အိပ္ေတာ့တာပဲ၊ ဟင္း… ဟိုတုန္းကေတာ့ ညီမဟာ (၁၀)ရက္ေလာက္ ေရမခ်ိဳးဘဲ ေနရင္ေတာင္ ေမႊးေနမွာပါဆို၊ သၾကားလံုးေလးသာဆိုရင္ ငံုထားလိုက္ခ်င္တယ္ဆို…ခုေတာ့… ခုေတာ့…”
လွထံုသည္ ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္လာျပီ။ ေက်ာ္ကြန္႔ကလည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားခ်င္လွျပီ။ လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ရွင္းျပဖို႔က ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ယူရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္
“ကဲပါ…လွထံုရယ္၊ ကေလးရွိလာေတာ့လည္း ၾကည့္လုပ္ၾကတာေပါ့၊ နင့္ဆႏၵအတိုင္း ျဖစ္ေစရမယ္ ဟုတ္ျပီလား” ဟု ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာလိုက္ရသည္။
*******************************
(၂)
လွထံုႏွင့္ သိုက္ႀကိဳးျဖတ္ေဆး
------------------------------
လူ၀င္စားကိစၥၿပီးၿပီ ေအာက္ေမ့တာ လွထံုက မေက်နပ္ေသး။ အသုပ္ဆိုင္စကား၀ုိင္းမွာ သူ႕ကိုယ္သူ လူ၀င္စားျဖစ္တယ္ ထင္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ထိုအခါ ဟုတ္ႏိုင္တယ္၊ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး ၀ိုင္းၿပီးေ၀ဖန္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မေပြးက
"ဒါမ်ဳိးဆိုတာ နားလည္တတ္ကၽြမ္းတဲ့လူမွ ခြဲျခားေျပာႏိုင္မွာ"
ဟု ဆိုၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚေအးၾကြယ္၏လမ္းညႊန္မႈအရ ဂိုဏ္းဆရာႀကီးဆိုသူတစ္ဦးထံ ေရာက္သြားသည္။ ဒါမ်ဳိး လာလို႔ကေတာ့ အဘတို႔အႀကိဳက္ေပါ့။ စေျပာကတည္းက လူ၀င္စားဟုတ္ မဟုတ္စစ္ေပးပါ ဆိုေတာ့ ဟဲ ဟဲ တခ်ဳိ႕အထူးကု ေဆးခန္းႀကီးေတြလိုေပါ့။
ေငြကုန္ေၾကးက်ခံ စစ္ေဆးၿပီးမွ ဘာေရာဂါမွမေတြ႕ဘူးဆိုရင္ အားနာစရာႀကီး။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေငြညာယူတာလား၊ ေရာဂါရွာေဖြေရးပညာ ညံ့လို႔လား အထင္ေသးခံရႏိုင္သည္။ ဒီေတာ့ ႏွလံုးနည္းနည္းႀကီးေနတယ္။ အသည္း နည္းနည္းေယာင္ေနတယ္။ ေသြေၾကာ နည္းနည္းက်ဥ္းေနတယ္။ ေဆးခန္းမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ေနၿပီးမွ အနားယူ ကုသလိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမယ္၊ ေလေအးစက္၊ ေရခဲေသတၱာ၊ ၿဂိဳဟ္တုစေလာင္း တပ္ဆင္ထားတဲ့ အထူးစပယ္ရွယ္အခန္းမွာ တက္မယ္ဆိုရင္ အိမ္သာ အခမဲ့အသံုးျပဳခြင့္ရမယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေဆးရံုတက္လာတဲ့အခါ အသံုးျပဳႏိုင္တဲ့ ဒစၥေကာင့္ကူပြန္လည္း ေပးပါတယ္ေပါ့။
ခုလည္း ဒီလိုပဲေလ ခမ်ာ လူ၀င္စားမ်ားလားလို႔ အရမ္းသိခ်င္ေနတာ။ ဒီေတာ့ ဆႏၵျပည့္၀ေအာင္ ကူညီရမွာေပါ့။
"ကဲ... ကေလးမ၊ တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္လိုက္၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဒူးေပၚတင္၊ လက္ဖ၀ါးေတြကိုျဖန္႔ထား၊ လက္ေခ်ာင္းေတြ ပူးထား" ထို႔ေနာက္ ဆရာႀကီးက တစ္ေပေလာက္ရွိေသာ ေၾကး၀ါေခ်ာင္းႀကီးျဖင့္ ၾကမ္းျပင္ကို တေဒါက္ေဒါက္ေခါက္ရင္း..
"လူ၀င္စားဆိုရင္ လက္ေခ်ာင္းေတြကို ခြဲျပစမ္း၊ ခြဲျပစမ္း" ဟု အမိန္႔ေပးေသာေလသံျဖင့္ ေျပာသည္။
လွထံုမွာ နဂိုကတည္းက လူ၀င္စားလို႔ သူ႕ကိုယ္သူထင္ေနခဲ့ၿပီးသားျဖစ္တာကတစ္ေၾကာင္း၊ ဆရာႀကီးက အဟိတ္ အဟန္႔ မွင္ေမာင္းေကာင္းတာကတစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ စိတ္မရွည္ႏိုင္သလို ေၾကး၀ါေခ်ာင္းႀကီးကို ၾကမ္းေပၚကို ဒုန္းခနဲ ဒိုင္းခနဲ ေဆာင့္ခ်လိုက္တာကလည္း အသည္းထိတ္စရာျဖစ္ေနတာကတစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္
၃မိနစ္အၾကာမွာပဲ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္းျပန္႔ကားကြဲထြက္လာေလသည္။ ဆရာႀကီးလည္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ရင္း
"ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ေနၿပီ။ ကိုင္း.. ဘယ္ဘ၀ကလာသလဲ သိရေအာင္ အဘအာရံုယူၾကည့္လိုက္ဦးမယ္"
ဆိုၿပီး မ်က္စိကိုမွိတ္၍ သမာဓိတည္ေဆာက္သလို လုပ္ေန၏။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ
"ဟင္... ဟင္.... ဘာတဲ့ ဟုတ္လား"
ဟု ေရရြတ္လိုက္ေသးသည္။ ၅မိနစ္ခန္႔အၾကာတြင္ မ်က္စိပြင့္လာၿပီး သူ ျမင္ေတြ႕ရေသာအခ်က္ကို ေျပာျပေလ၏။
"တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ သိုက္ကလာတာတဲ့ ကိုေက်ာ္ကြန္႔ေရ"
ဟု လွထံုက ေျပာေသာအခါ ေက်ာ္ကြန္႔ ဟိုက္ခနဲျဖစ္သြား၏။ သူသည္ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးေတြကို ယံုတယ္လည္းမဟုတ္။ မယံုဘူးလည္းမဟုတ္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ကိုယ္ေတြ႕လိုလို ဘာလိုလို အခ်က္က်က်ေျပာလွ်င္ ဟုတ္ႏိုးႏိုးထင္သည္။ သိပၸံ နည္းက်က် ယုတၱိနည္းက်က်ျပတဲ့လူမ်ဳိးႏွင့္ေတြ႕ျပန္ေတာ့လည္း ဟုတ္သားပဲ..ဒါေတြဟာ အယူသီးမႈေတြပါ ဆိုၿပီး ျဖစ္သြားျပန္ေရာ။
အခုကိစၥမွာေတာ့ လွထံုတစ္ေယာက္ စိတ္အစြဲအလမ္းျဖစ္ေနတာပဲဆိုတာ ရိပ္မိသည္။ သို႔ရာတြင္ လွထံုကေတာ့
"မ၀ိုင္းစိန္သိုက္ကလာတာလို႔ေျပာတယာ္။ ညီအစ္မခုနစ္ေယာက္ရွိရာမွာ မ၀ိုင္းစိန္က အႀကီးဆံုး၊ ကၽြန္မက အငယ္ဆံုး အေထြးဆံုး၊ နာမည္က မသက္ပန္တဲ့။ အဲဒါ လူ႕ဘ၀ကို ခဏသြားလည္ခ်င္တယ္လို႔ ကၽြန္မက ပူဆာတာ။ အစ္မေတြက စိတ္မခ်လို႔ မလႊတ္ခ်င္ဘူး။ ကၽြန္မက မသြားရရင္ အစာမစားေတာ့ဘူးလို႔ အက်ပ္ကိုင္ေတာ့မွ လႊတ္လုိက္ရတာ။ ဒါေပမဲ့ ကတိ၀န္ခံခ်က္ တစ္ခုေတာ့ ေပးခဲ့ရတယ္။ အသက္၃၀ျပည့္ရင္ ျပန္လာပါ့မယ္ဆိုတဲ့ကတိေပါ့။ အင္း... ဒါေၾကာင့္ ခုတစ္ေလာေက်ာက္ဂူႀကီးတစ္ခုထဲ ေရာက္ေရာက္သြားတယ္လို႔ အိပ္မက္မက္တာ ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒါ ကၽြန္မကို သိုက္ကိုျပန္ေခၚဖို႔ ႀကိဳတင္သတိေပးတာလား မသိဘူး"
လွထံုက ခံစားခ်က္အျပည့္ႏွင့္ေျပာေနသည္။ ေက်ာ္ကြန္႔ပင္လွ်င္ သိသိႀကီးႏွင့္ေရာေယာင္ၿပီး ေငးၾကည့္ေနမိ၏။
"အဘဆရာႀကီးကေတာ့ သိပ္စိတ္မပူပါနဲ႔လို႔ေျပာတယ္။ သိုက္ႀကိဳးကို သူျဖတ္ေပးႏိုင္ပါတယ္တဲ့။ အဲဒါ ပြဲထိုးဖို႔ရယ္၊ ေဆးဖေယာင္းတိုင္ရယ္၊ အင္းခ်ဖို႔ရယ္... ကၽြန္မ ကိုယ္ပြားရုပ္တုလုပ္ဖို႔ရယ္ ေငြႏွစ္ေသာင္းေလာက္ ကုန္မယ္လို႔ေျပာတယ္"
"ႏွစ္ေသာင္း...."
ဒီေတာ့မွ ေက်ာ္ကြန္႔ဆီက အသံခုန္ထြက္လာသည္။ သူ႕မွာ ေငြႏွစ္ေသာင္းကို လံုးခနဲ ခဲခနဲထုတ္ဖို႔ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ။ ႀကံဖန္ရွာလို႔ရတယ္ထားဦး။ ဒါဟာ သက္သက္လိမ္ညာၿပီး အႀကံအဖန္လုပ္တာပဲ။ အလကားပါဟာ ယံုမေနပါနဲ႔လို႔ေျပာလို႔လည္း လွထံုက လက္ခံမွာမဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္
"ေလာေလာဆယ္ ေငြႏွစ္ေသာင္းရွာဖို႔က မလြယ္ဘူးေလ။ နင္ အသက္၃၀ျပည့္ဖို႔ကလည္း ၆လေလာက္ လိုေသးတာပဲ ဒီၾကားထဲမွာ ၾကည့္လုပ္ၾကတာေပါ့"
ဟု မေရမရာေျပာၿပီး အခ်ိန္ဆြဲဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ လွထံု ေသြးေအးသြားမွ ေဖ်ာင္းဖ်ၾကည့္မယ္ စိတ္ကူးသည္။ သို႔ရာတြင္ လွထံုက
"ဒီလို ေပါ့ေပါ့ေျပာလို႔မရဘူးေနာ္။ သူတို႔က မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့လို႔ အသက္၃၀မျပည့္ခင္ ေစာေစာစီးစီးအရင္ ဦးေအာင္ လိပ္ျပာလာႏုတ္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
ဒီေနာက္မွာေတာ့ လွထံုသည္ အိပ္မက္ မၾကာခဏမက္ေတာ့သည္။ ေရွးေခတ္မင္းသမီးေတြလို နန္း၀တ္နန္းစားေတြ ဆင္ျမန္းရတာမ်ဳိး၊ မိန္းမတစ္ေယာက္က သူ႕လက္ကိုဆြဲၿပီး အတင္းေခၚေနသျဖင့္ လြတ္ေအာင္ရုန္းၿပီး ထြက္ေျပးရတာမ်ဳိး၊ ေက်ာက္ဂူႀကီးထဲမွာ ေရႊ၊ ေငြ လက္၀တ္လက္စားေတြ၊ ရတနာေသတၱာႀကီးျမင္ရတယ္ဆိုတာမ်ဳိး။
ေက်ာ္ကြန္႔မွာလည္း အေတာ္ဦးေႏွာက္စားေနရ၏။ လွထံုကလည္း ျပကၡဒိန္ကို မၾကာခဏလွန္လွန္ၾကည့္ေနသည္။ တစ္ရက္ ေက်ာ္ကြန္႔က အလုပ္ကအျပန္ လမ္းမွာ ဦးဖိုးေျဗာ့ႏွင့္သြားဆံုသည္။
"ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ကြန္႔... ၀ါကၽြတ္ေတာ့မယ္ေနာ္။ ဆြမ္းတင္ဖို႔မေမ့ၾကနဲ႔ဦး"
ဟု ဦးဖိုးေျဗာ့က သတိေပးသည္။ သူက ဦးရွင္ႀကီးတင္တဲ့ကိစၥလည္း လုပ္တတ္တာကိုး။ ဒီမွာတင္ ေက်ာ္ကြန္႔ စိတ္ကူးတစ္ခုရသည္။ လွထံုကိစၥအတြက္ ဦးဖိုးေျဗာ့ကို အကူအညီေတာင္းဖို႔ပင္ျဖစ္၏။ ဒီအဘိုးႀကီးနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ငါးရာ တစ္ေထာင္ေလာက္နဲ႔ ကိစၥၿပီးႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္
"ဒီကိစၥမ်ဳိးက မလြယ္ဘူးကြ။ သူ႕ဘက္ကိုယ့္ဘက္ ပညာၿပိဳင္ရတာ။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ သူႏိုင္ ကိုယ္ႏိုင္ အႀကိတ္အနယ္ လုရတဲ့အခါ ကာယကံရွင္အတြက္ အႏၱရာယ္ႀကီးတယ္။ အခန္႔မသင့္ရင္ ေဆာင္ရြက္စီမံေပးတဲ့လူကိုပါ ထိခိုက္တတ္တယ္။ ငါ အာမ မခံရဘူး"
ဟု ဦးဖိုးေျဗာ့က အင္တင္တင္လုပ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ လွထံုကလည္း သူ႕ကို အထင္မႀကီးလွ။
"ဦးေလးေျဗာ့က သိပ္မစြမ္းလွပါဘူး။ သူ ကူညီႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ေဒၚပြင့္ႀကီးကိစၥတုန္းကေတာင္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘဲနဲ႔"
ဟု ေထာက္ျပသည္။ ထိုစကားသည္ ေက်ာ္ကြန္႔အတြက္ အႀကံေကာင္းတစ္ခုရရွိသြားေစသည္။
တစ္ခါတုန္းက အပ်ဳိႀကီးေဒၚပြင့္သည္ စိတ္ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္ရာမွ သရဲပူးသလိုလုိ ဘာလိုလိုႏွင့္ "ငါ့ကို ဘာမွတ္လဲ"ဟု ေအာ္ဟစ္ၿပီး ဆူပူေသာင္းက်န္းေနခဲ့ဖူးသည္။ ဘယ္လိုမွ ထိန္းသိမ္းေဖ်ာင္းဖ်လို႔မရ။ ဦးဖိုးေျဗာ့ေတာ့ နားလည္မွာပဲ ဆိုၿပီး သြားေခၚသည္။
ဦးဖိုးေျဗာ့က ေဒၚပြင့္ေရွ႕မွာ ဟန္နဲ႔ပန္နဲ႔ထိုင္ၿပီး ဟိန္းလိုက္ေဟာက္လိုက္လုပ္သည္။ ေဒၚပြင့္က ၿဖံဳေတာင္မၿဖံဳဘဲ
"ေသခ်င္းဆိုးႀကီး...ရွဴနာရႈိက္ကုန္းႀကီး...ငါ့ကို ဘာမွတ္သလဲ"
ဟု ျပန္ေအာ္သည္။ ဦးဖိုးေျဗာ့က ေရမန္းတစ္ခြက္တိုက္သည္။ ေဒၚပြင့္က ဖန္ခြက္ကိုယူ၍ ေသာက္မလို႔ဟန္ျပၿပီးမွ ဦးဖိုးေျဗာ့မ်က္ႏွာကို ေရမန္းေတြနဲ႔ ပက္ထည့္လိုက္ေလ၏။
ထိုစဥ္မွာ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္ေရာက္လာသည္။ သူလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ အပ်ဳိႀကီးေတြ ဒီအရြယ္ေရာက္လွ်င္ တစ္ခါတေလ စိတ္ကေယာက္ကယက္ျဖစ္တတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ သေဘာေပါက္သည္။ စိတ္ၿငိမ္ေဆးေလး၊ အားေဆးေလး ေပးလိုက္လွ်င္ၿပီးသည္။ သို႔ရာတြင္ ခုေလာေလာဆယ္ၾကမ္းေနတာကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔က်ေတာ့ သိပ္မလြယ္လွ။ လူေတြကလည္း သူ႕ကို အားကိုးတႀကီးၾကည့္ေနၾကသည္။ အႀကံအိုက္ေနရာမွ တစ္စံုတစ္ခုကို ဖ်တ္ခနဲသတိရလိုက္သည္။
ေဒၚပြင့္သည္ ေဆးထိုးခံရမွာကို ေသမေလာက္ေၾကာက္သည္။ နာမွာစိုးေသာေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္။ ရွက္လို႔ျဖစ္၏။ ေဆးခန္းမွာေတာင္ ရွက္ေနတာ။ လူၾကားထဲမွာဆိုလွ်င္ ပိုဆိုးေတာ့မွာေပါ့ဟု ေတြးမိၿပီး
"ကိုင္း... ဒါေလာက္ေတာင္ျဖစ္လွတာ သူ႕ကို ၀ိုင္းခ်ဳပ္ထားလိုက္ၾကစမ္း...ေဆးမန္းထိုးရမယ္"
ေျပာရင္း ႏွစ္ဆယ္စီစီေဆးထိုးပိုက္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ေဒၚပြင့္က
"မလိုဘူး၊ ေဆးမန္းမထိုးဘူး"
ဟု အေက်ာက္အကန္ျငင္းသည္။
"မထိုးခ်င္ရင္ အခု ထြက္သြားစမ္း"
ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္က ခပ္ေငါက္ေငါက္အမိန္႔ေပးလိုက္ေတာ့မွ ေဒၚပြင့္လည္း ၀ါးခနဲ သမ္းလိုက္ၿပီး
"ေစာေစာက ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။ ဟင္... လူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ"
ဟု ဘာမွမသိခဲ့ဟန္ျဖင့္ေျပာၿပီး အေကာင္းပကတိျဖစ္သြား၏။ ထိုကိစၥေၾကာင့္ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္မွာ ပေယာဂလည္း ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး နာမည္ႀကီးခဲ့ေသးသည္။
အခုလွထံုကိစၥမွာလည္း ဒါမ်ဳိးလုပ္လွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ေက်ာ္ကြန္႔ေတြးမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္ဆီမွာ သိုက္ႀကိဳးျဖတ္ေဆးရွိေၾကာင္း၊ အဲဒီေဆးထိုးလိုက္လွ်င္ ေကာင္းသြားမွာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ လွထံုက
"ဟုတ္လား... စြမ္းေကာစြမ္းပါ့မလား ကိုေက်ာ္ကြန္႔ရယ္"
ဟု မယံုမရဲေမးသည္။
"မစြမ္းဘဲေနပါ့မလား၊ နင္ မွတ္မိတယ္မဟုတ္လား။ ဟိုတစ္ခါ ေဒၚပြင့္ႀကီး သရဲ၀င္ပူးတုန္းကေလ။ ဆရာက ေဆးမန္းနဲ႔ထိုးမယ္ေျပာေတာ့ တစ္ခါတည္း လန္႔ေျပးတာေလ။ ဒါေတာင္ တကယ္မထိုးရေသးဘူး။ ဆရာရဲ႕ အဟိတ္အဟန္႔နဲ႔ သီလသမာဓိကလည္း ရွိေသးတာကိုးဟ။ အမယ္ အခု ငါေျပာတဲ့ သိုက္ျဖတ္ေဆးကလည္း လြယ္လြယ္ရတယ္မထင္နဲ႔။ ထိုးေဆးပုလင္းကို ကန္ေတာ့ပြဲထဲမွာထားၿပီး ၇ရက္တိတိသက္သတ္လြတ္စား၊ ဥပုသ္ေစာင့္ၿပီး အဓိဌာန္၀င္ထားရတာသိလား"
လွထံုစိတ္ထဲ ပိုၿပီးအထင္ႀကီးသြားေအာင္ ဆင္လံုးေတြထည့္ေျပာရသည္။ ပေတးတို႔ ဖိုးနီတို႔ကိုလည္း ၀ိုင္းကူၿပီး ေလွာ္ခိုင္းရသည္။ ေမာင္၀ကိုလည္း ကူညီၿပီး လွိပ္ေပးဖို႔ေျပာၾကည့္ေသးသည္။ ေမာင္၀က
"ဒီကိစၥေလာက္ကေတာ့ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္ကို အပူကပ္မေနစမ္းပါနဲ႔ကြာ။ ငါ့တာ၀န္ထား၊ အဲဒီ ဥစၥာေစာင့္မေတြ ငါ နားရင္းတစ္ခ်က္စီေလာက္ အုပ္ထည့္လိုက္တာနဲ႔ တန္းေနေအာင္ေျပးမွာပါ"
ဆုိသျဖင့္ သူ႕ကို တာ၀န္မေပးရဲေတာ့။
ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္သည္ အစပိုင္းမွာေတာ့
"ဟာကြာ ဆရာ၀န္ဆိုတာ လူနာကိုလိမ္ညာၿပီး ေဆးမထိုးေကာင္းဘူးကြ"
ဟု ေျပာေသးသည္။
"ဆရာကလည္း ေဒၚပြင့္ႀကီးကိစၥတုန္းကက်ေတာ့ေကာ"
"ဒါက အေရးေပၚမို႔မျဖစ္မေနလုပ္လိုက္ရတာကိုး။ ၿပီးေတာ့ တကယ္လည္း ေဆးထိုးျဖစ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ"
"ဆရာပဲ တစ္ခါက ေျပာဖူးတယ္ေလ၊ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္အတြက္ လူနာေရာဂါေပ်ာက္ေအာင္ ကုဖို႔က အဓိကတာ၀န္ပဲဆို"
ဟု အေၾကာင္းျပေတာ့မွ (အႏၱရာယ္ရွိေသာကိစၥလည္း မဟုတ္သျဖင့္) သေဘာတူလိုက္ရသည္။
လွထံုကို ဘားပလက္ႏွင့္ဘီတြဲႏွစ္မ်ဳိးစပ္ၿပီး ၃ရက္ဆက္တိုက္ထိုးေပးလိုက္သည္။ အမယ္ လွထံုက ေျပာေသးသည္။
"သိုက္ႀကိဳးက ေတာ္ေတာ္ခိုင္တယ္ ထင္တယ္ေနာ္။ သိုက္ျဖတ္ေဆး ထိုးေတာ့ တအားနာတာပဲ"
********************************
လွထံုႏွင့္ နိမိတ္ပံု
-----------------
ေက်ာ္ကြန္႔သည္ ဖိနပ္စက္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္သည္။ သူ႕ဆရာဦးၾကည့္၀မ္းက စာဖတ္၀ါသနာပါသည္။ ဂ်ာနယ္ေတြ ၀ယ္ဖတ္၊ မဂၢဇင္းမ်ားကို ေက်ာ္ကြန္႔အား ေပးဖတ္သည္။ ေက်ာ္ကြန္႔က အိမ္ကိုယူလာၿပီး ဖတ္သည္။
လွထံုကေတာ့ စာဖတ္တာ သိပ္၀ါသနာမပါ။ ဗီဒီယိုၾကည့္ရတာကိုပဲ သေဘာက်သည္။ သူ႕အေၾကာင္းျပခ်က္ ကေတာ့ စာဖတ္ရတာ သိပ္ပင္ပန္းတယ္၊ စာလံုးေတြေပါင္းၿပီး အဓိပၸာယ္ေဖာ္ရတယ္။ ဘာေျပာလဲဆုိတာလည္း စဥ္းစားရေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ အလုပ္ရႈပ္တာပဲ။ ဗီဒီယိုၾကည့္ရတာပဲ ေကာင္းတယ္။ အရုပ္လည္းျမင္ရ၊ အသံလည္း ၾကားရ၊ သီခ်င္းလည္းပါတယ္။ ေနာက္ခံတီလံုးေတြကလည္း နားေထာင္လို႔ေကာင္းတယ္။ ေၾကာက္စရာအခန္းေတြမွာ ဆိုရင္ ဒန္ ဒန္႔ ဒန္ ဆိုၿပီးၾကားလိုက္တာနဲ႔ ၾကက္သီးေတာင္ထတယ္။
ေက်ာ္ကြန္႔ေတာင္မွ စာဖတ္၀ါသနာပါတယ္ ဆိုေသာ္လည္း လံုးေစ့ပတ္ေစ့ နားလည္တာမဟုတ္။ တခ်ဳိ႕ စကားလံုးေတြက ဘာကိုဆိုလိုမွန္းမသိ။ တခ်ဳိ႕ဟာေတြက်ေတာ့ ၀တၳဳသာဆိုတယ္။ ဇာတ္လမ္းလည္းမပါ။ ဇာတ္သိမ္းခန္းလည္းမပါ။ ဇာတ္သိမ္းခန္းလည္းမရွိဘဲ တိုးလိုးတန္းလန္းႀကီး။ သူက ဇာတ္သိမ္းခန္းမွာ ဘာျဖစ္သြားသလဲဆိုတာ သိခ်င္လို႔ဖတ္တာေလ။
ကဗ်ာေတြဆိုလွ်င္ ပိုေတာင္ဆိုးေသးသည္။ စာတစ္ေၾကာင္းကုိေတာင္ နားလည္ေအာင္ အဓိပၸာယ္ေဖာ္ဖို႔ မလြယ္။ သူက ကဗ်ာဆိုလွ်င္ ခ်ဳိးႏွစ္ေကာင္၊ ထေနာင္းပင္ညီေနာင္က လြမ္းေအာင္ကူခၽြဲဆိုတာမ်ဳိးပဲ ႀကိဳက္သည္။
ၿပီးေတာ့ နိမိတ္ပံုဆိုတာရွိေသးသည္။ သူသိတဲ့နိမိတ္ဆိုတာက ေရွ႕မွာ ဘာျဖစ္မလဲလို႔ ႀကိဳၿပီး သတိေပးတာပဲ။ မနက္ အိမ္ကအထြက္ ခလုတ္တိုက္မိရင္ အလုပ္ထဲမွာ အဆင္မေျပျဖစ္တတ္တယ္။ က်ီးသာရင္ ဧည့္သည္လာမယ္။ ေတာက္တဲ့ေအာ္ရင္ လာဘ္ေကာင္းတယ္။ ဒါပဲ။
ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာ္ကြန္႔သည္ မဂၢဇင္းဖတ္လွ်င္ ကမၻာေက်ာ္တို႔၏ အတြင္းေရးမ်ား၊ ထူးျခားဆန္းၾကယ္ ျဖစ္ရပ္မ်ား ဆိုတာေတြကို ေရြးဖတ္သည္။ ၀တၳဳဆိုလွ်င္လည္း ဖတ္ရတာ နားလည္သလား၊ ဇာတ္သိမ္းခန္း ပါသလားဆိုတာကို အရင္ၾကည့္ၿပီးမွ ဖတ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ဂ်ာနယ္ေတြသာ အဖတ္မ်ားသည္။
အထူးသျဖင့္ ေဘာလံုးဂ်ာနယ္ေပါ့။ ဒါကေတာ့ ရွင္းသည္။ ဘယ္အသင္း ႏိုင္တယ္၊ ဘယ္အသင္း ရႈံးတယ္။ ဘယ္အသင္းက အေျခအေနေကာင္းတယ္။ ဘယ္အသင္းက တန္းဆင္းဇုန္ထဲက မလြတ္ေသးဘူး။ ဘယ္သူေတြ ဒဏ္ရာရေနတယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္အသင္းကိုေျပာင္းေတာ့မယ္။ ဖတ္ရတာ အကုန္နားလည္သည္။ ဒါေတာင္မွ
"စူပါဆန္းေဒးဒါဘီညေနခင္းမွာ အသည္းဟက္တက္ကြဲခဲ့ရတဲ့ ဖာဂီရဲ႕သရဲနီမ်ား..."
ဆိုတာမ်ဳိး တစ္ခါတစ္ခါပါလာလွ်င္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၿပီး စဥ္းစားရေသးသည္။ ဒီၾကားထဲမွာ လွထံုက လာလာေမးတတ္ေသးသည္။
"ကိုေက်ာ္ကြန္႔... ဒီ၀တၳဳထဲမွာ ပါလာတယ္။ ေကာင္မေလးက ခံစားခ်က္ေတြကို အန္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္ ဆိုတာေလ။ သူက ဘာျဖစ္လို႔အန္ရတာလဲ..ကိုယ္၀န္ရွိေနလား"
ဆိုတာမ်ဳိးျဖစ္၏။ တစ္ခါကလည္း
"ဒီထဲမွာ ေဒါသကို မ်ဳိခ်ပစ္လိုက္တယ္လို႔ ေရးထားတယ္။ ေဒါသက စားလို႔ ၀ါးလို႔ရတာမွမဟုတ္တာ။ ဘယ္လိုလုပ္ မ်ဳိခ်မလဲ။ ယုတၱိလည္း မရွိဘူး" ဟု ေစာဒကတက္သည္။ ေက်ာ္ကြန္႔က
"တကယ္မ်ဳိခ်တာေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့ဟာ။ ဥပမာအေနနဲ႔ေျပာတာေပါ့"
ဟု တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ရွင္းျပရသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္က်ေတာ့ ေက်ာ္ကြန္႔ ၀မ္းေလွ်ာသည္။ ညတုန္းက ခ်ဥ္ေပါင္ႏွင့္ မွ်စ္ဟင္းရည္ေတြ ပိုေနတာ ႏွေျမာသျဖင့္ အကုန္ေသာက္ပစ္ခဲ့မိေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ အိမ္သာထဲမွာ တဘူဘူ တဘြမ္ဘြမ္ သံစံုျမည္ေနတုန္း လွထံုက အျပင္မွာလာရပ္ရင္း လွမ္းေအာ္သည္။
"ကိုေက်ာ္ကြန္႔.. ကိုေက်ာ္ကြန္႔.."
"ဘာလဲ ေနဦး မၿပီးေသးဘူး"
ေျပာရင္းမွာပင္ မထိန္းႏိုင္ဘဲ ေအာက္က အသံတစ္ခ်က္ထြက္သြားေသးသည္။
"အိမ္သာ၀င္မလို႔မဟုတ္ပါဘူး၊ ေမးစရာရွိလို႔"
"ဟာ.. အေရးထဲမွာ ဘာလဲ"
"ရွင္ မေန႔က စက္ရံုထဲမွာ ဘာမေက်နပ္စရာေတြ႕ခဲ့လို႔လဲ"
"ဘာမွ မေတြ႕ပါဘူးဟ၊ ဘာေၾကင့္ လာေမးေနရတာလဲ"
"မေန႔တုန္းက ေဒါသေတြကို ၀မ္းထဲမ်ဳိခ်ခဲ့ရလို႔ အခုမွ ေအာက္ကေန ျပန္ထြက္လာတာမဟုတ္လား"
ေက်ာ္ကြန္႔မွာ ၀မ္းထဲလည္း ရစ္ၿပီး နာလာ၊ ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္လာသျဖင့္ ရႈံ႕မဲ့မဲ့ႀကီး ၿပံဳးလိုက္မိ၏။ ရသစာေပ ဆိုသည္မွာ အစြမ္းထက္လွေခ်၏တကား လို႔ပဲ ေျပာရေပေတာ့မည္။
***************
လွထံုႏွင့္ တို႔ေဆး
-------------------
လွထံုသည္ ေစ်းသြားျဖစ္ေစ၊ ေစ်းျပန္ျဖစ္ေစ မေပြးဆိုင္ကို ၀င္တတ္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ဗိုက္ဆာေနသျဖင့္ ေစ်းအသြားမွာ၀င္မည္ဟု စိတ္ကူးထားသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေမာင္ေက်ာ္လွက သူလည္း လိုက္ခ်င္တယ္ ေျပာသည္။
"လိုက္ခ်င္ရင္ ျမန္ျမန္လုပ္၊ အီေလးဆြဲမေနနဲ႔"
လွထံုက စိတ္ျမန္လက္ျမန္ရွိေသာ္လည္း ေက်ာ္ကြန္႔က လႈပ္ရွားသြားလာရာမွာ ေႏွးေကြးေလးလံသည္။ အျပင္တစ္ခါထြက္ဖို႔ကို အထဲ၀င္ အျပင္ထြက္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မၿပီးႏိုင္။ ေမာင္ေက်ာ္လွလည္း သူ႕အေဖအတိုင္းပဲ မနက္ အိပ္ရာက ျမန္ျမန္မထခ်င္။ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္တာကိုက အေတာ္ၾကာသည္။ ေဆာင္းတြင္းဆို ပိုဆိုးသည္။ ေအးစက္ေနေသာ ညသိပ္ေရကို ထိရကိုင္ရမွာ ရြံၿပီး ေႏွာင့္ေႏွးေနတတ္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ေက်ာင္းေနာက္က်ခဲ့ေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့။
ခုလည္း သြားပြတ္တံႀကီး ပါးစပ္ထဲထိုးထည့္ထားရင္းက စာကေလးေတြ အစာေကာက္တာကို ေငးၾကည့္ေနသည္။
"ဟဲ့...ျမန္ျမန္...ျမန္ျမန္"
ဟု လွထံုက သတိေပးမွ သြားဆက္တိုက္သည္။ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေတာ့ လဲစရာ ေဘာင္းဘီ ရွာေနတာကလည္း စိတ္မရွည္ခ်င္စရာ။ သြားၾကေတာ့မယ္လို႔ထြက္လာၿပီးမွ အိမ္ေပါက္၀ေရာက္ေတာ့
"ဟာ.. ဗိုက္နာလာၿပီ အေမရာ၊ အိမ္သာတက္လိုက္ဦးမယ္၊ ခဏေလးေစာင့္ေနာ္"
ဆိုၿပီး ေနာက္ေဖးဘက္ ျပန္၀င္ေျပးသည္။
"နင္တို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ဟာ အဲဒီအတိုင္းပဲ အေရးထဲဆို ဗိုက္နာၿပီး ေခ်းပါတာကို ေတာ္ေတာ္၀ါသနာပါတယ္"
ေမာင္ေက်ာ္လွသည္
"အေမ မသြားနဲ႔ဦးေနာ္"
ဟု အိမ္သာထဲက လွမ္းေအာ္သည္။ လွထံု စိတ္တိုလာၿပီး
"ငါ သြားႏွင့္ေတာ့မယ္။ နင့္ဘာသာ ၀ေအာင္ပါၿပီးမွလိုက္ခဲ့ေတာ့။ တကယ္လို႔ ဆိုင္မွာ ငါမရွိေတာ့ရင္လည္း အသုပ္တစ္ပြဲ မွာစားလိုက္။ ငါ နင့္အတြက္ပါ ပိုက္ဆံေပးခဲ့မယ္"
"ပဲေၾကာ္ဖုိးပါ ေပးခဲ့ေနာ္ အေမ"
"မရဘူး...ပိုက္ဆံနည္းေနတယ္။ အေၾကာ္မပါဘဲစား"
ဟုေျပာၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ထြက္လာခဲ့သည္။ ႏႈတ္ကလည္း
"တကတဲေတာ္.. ခပ္ကြင္းျပင္ေနတာနဲ႔ ရြာသာႀကီးေရာက္ေတာ့မယ္"
လွထံုကေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ။ စကားပံုေတြ၊ ဆိုရိုးစကားေတြဟာ သူ႕ပါးစပ္ထဲေရာက္ရင္ တလြဲေတြ ျဖစ္ကုန္တတ္သည္။ သူေျပာေလ့ရွိတာေတြကေတာ့
"လွထံုတို႔ကို အထင္မေသးပါနဲ႔၊ ေျမြမေသ ေငြမရွားပါဘူး"
"သတိထားပါ ကိုေက်ာ္ကြန္႔ရယ္၊ လူမေသ တုတ္မက်ဳိးဆိုတဲ့စကားလည္း ရွိသားပဲ"
"ရွင္နည္းရာ အနဂၢလူထြက္ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနၿပီ"
"ဆန္စင္ရာ က်ည္ေပြ႕အတက္ေပါက္လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ"
တစ္ခါကလည္း ေက်ာ္ကြန္႔ကို သူ အႏိုင္ယူခဲ့ပံုအေၾကာင္း လူေတြၾကားမွာ အားရပါးရ ေျပာခဲ့တာကေတာ့..
ေက်ာ္ကြန္သည္ စက္ရံုမွေပးေသာ ေဘာနပ္စ္ေငြကို အကုန္မအပ္ဘဲ လွ်ဳိထားခဲ့သည္။ ပေတးတို႔၊ ေမာင္၀တို႔၊ ဖိုးနီတို႔ႏွင့္အတူ စားၾက ေသာက္ၾကဖို႔ ဖယ္ထားျခင္းျဖစ္၏။ ဒါကို လွထံုက ရိပ္မိၿပီး ျပႆနာရွာသည္။
"အစပိုင္းမွာေတာ့ သူက ဘူးခံၿပီး ျငင္းေသးတယ္ေလ။ ဟင္ ဘယ္ရမလဲ၊ ကၽြန္မက သူ႕ရဲ႕ငယ္ပါကို ဖမ္းကိုင္လိုက္ေတာ့ ၀န္ခံရေတာ့တာေပါ့"
နားေထာင္ေနၾကသူေတြ ဟယ္ခနဲျဖစ္ကုန္ၾကသည္။
"လွထံုရယ္...ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ"
မလံုးက သတိေပးေတာ့
"ဟုတ္တယ္ေလ၊ ငယ္ပါကိုကိုင္လိုက္ေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ"
"ငယ္ႏိုင္ကို ကိုင္တယ္လို႔ေျပာရတယ္ဟဲ့၊ နင္နဲ႔ေတာ့ ခက္ေနၿပီ"
ဟု ၀မ္းဆြဲသည္ေဒၚေအးၾကြယ္က ၀င္ျပင္ေပးေတာ့မွ
"ဟုတ္လား..သိပါဘူး" ဟု စပ္ၿဖဲၿဖဲ ျပန္ေျပာသည္။
ဒီေန႔ အသုပ္ဆိုင္မွာတင္ထားတဲ့ေတာ့ပစ္ကေတာ့ မႈခင္းဂ်ာနယ္ထဲမွာပါေသာသတင္းႏွင့္ ပတ္သက္သည္
ခရီးသြားရင္း ခင္မင္သြားေသာ လူတစ္ေယာက္ တိုက္တဲ့အေအးပုလင္းကိုေသာက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြား၊ အိပ္ရာကႏိုးေတာ့ အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံ၊ နာရီ၊ ဆြဲႀကိဳး စသည္တို႔ မရွိေတာ့တဲ့အေၾကာင္း၊
တကၠစီသမားတစ္ေယာက္ ခရီးသည္ေကၽြးတဲ့ကြမ္းယာကို စားမိရာက မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္လာၿပီး ကားကို လမ္းေဘး ထိုးရပ္၊ တစ္ခ်က္ေမ့ခနဲျဖစ္သြားၿပီး သတိျပန္ရေတာ့မွ ကားဆြဲလို႔ရတဲ့ေငြေတြပါသြားတာ သိလိုက္ရေၾကာင္း၊
"အင္း... လူေတြကလည္း စား၀တ္ေနေရး က်ပ္တည္းေတာ့ ႀကံမိႀကံရာေတြ လုပ္ၾကေတာ့တာပဲေနာ္"
ဟု မေပြးက မွတ္ခ်က္ျပဳေတာ့ အပ်ဳိႀကီးေဒၚပြင့္က
"ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ေတာ့ သူမ်ားေကၽြးတာဆို ဘယ္ေတာ့မွမစားဘူး။ ဟိုတစ္ပတ္က ဂ်ာနယ္ထဲပါတဲ့သတင္းကို ၾကည့္ပါလား၊ တူအရင္းဆိုၿပီး စိတ္ခ်က္လက္ခ် ယံုမိတာ၊ အဆိပ္ခတ္သတ္ၿပီး ပစၥည္းေတြ ယူသြားပါေရာလား"
"ေဒၚပြင့္ႀကီးလည္း သတိထားဦးေနာ္။ အတြင္းပစၥည္းေတြ ပါသြားဦးမယ္"
မလံုးက ခၽြန္ေပးလိုက္သည္။
"အမယ္ေလး..အတြင္းပစၥည္းေတြ ဘာေတြလည္းမရွိပါဘူးေအ။ ေဟာဒါေလးေတာင္ အိုစာမင္းစာအတြက္ ကုတ္ကတ္ ခ်န္ထားရတာပါ။ အေရာင္လက္ရင္ အႏၱရာယ္ရွိမွာစိုးလို႔ သနပ္ခါးနဲ႔ပြတ္ၿပီး ဖံုးထားရတယ္" ဆိုၿပီး ပန္ထားေသာစိန္ျခယ္နားကပ္ကေလးကို ကိုင္ျပသည္။
"ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အိမ္ထဲမွာေနတာပဲဆိုၿပီးေတာ့လည္း စိတ္ခ်လို႔မရဘူး။ ညဘက္က်ေတာ့ အိပ္ေမြ႕ခ်ၿပီး ၀င္ခိုးခ်င္ ခိုးတတ္တာ"
"အင္း...ဟုတ္မယ္။ တရုတ္သိုင္းကားေတြထဲမွာၾကည့္ပါလား၊ ထရံေပါက္ကေန ၀ါးပိုက္ကေလးထိုးထည့္ၿပီး အိပ္ေငြ႕ေတြ မႈတ္ထည့္လိုက္တာေလ။ တစ္ခါတည္းမူးေမ့ၿပီး အိပ္ေမာက်သြားေတာ့မွ လိုခ်င္တာေတြ စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခိုးလို႔ရသြားတာေပါ့"
"ဒါကိုကာကြယ္ဖို႔က လြယ္ပါတယ္ေအ..သံပုရာသီးတစ္လံုးကို ေခါင္းရင္းမွာထားၿပီး အိပ္လိုက္၊ အိပ္ေမြ႕ခ်လို႔ မရေတာ့ဘူး။ အိပ္ခါနီးရင္ ဘုရားရွိခိုးဖို႔လည္း မေမ့နဲ႔" ဟု ေဒၚေအးၾကြယ္က ၀င္၍ပညာေပးသည္။
"ကၽြန္မကေတာ့ တို႔ေဆးပဲေၾကာက္တယ္"
ေရႊၾကည္က ေခါင္းစဥ္တစ္ခုထပ္တင္လိုက္၏။
"ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါက ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးပဲ၊ တို႔ေဆးမိၿပီဆိုရင္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး"
"တခ်ဳိ႕ေတြက ေဆးမႈန္႔ကို ေဆးေပါ့လိပ္ထဲထည့္ၿပီး ဖြာတာ၊ ေဆးလိပ္ေသာက္သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ မီးခိုးေငြ႕ေတြနဲ႔ မႈတ္တတ္တယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ေဆးကို လက္မွာသုတ္ထားတယ္။ လူကိုတို႔လိုက္တာနဲ႔ ေၾကာင္ၿပီး သတိလက္လြတ္ျဖစ္သြားတာပဲ။ အဲဒီအခါက်မွ လူျပတ္တဲ့ေနရာကိုေခၚသြားၿပီး ပစၥည္းေတြ ခၽြတ္ယူတာ၊ တကယ္စြမ္းတဲ့တို႔ေဆးမ်ဳိးက်ေတာ့ တကူးတက ခၽြတ္ယူေနစရာေတာင္ မလိုဘူး။ အမိန္႔ေပးလိုက္တာနဲ႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က လက္ေကာက္ေတြ၊ ဆြဲႀကိဳးေတြ ျဖဳတ္ေပးမိေတာ့တာပဲတဲ့"
ေဒၚေအးၾကြယ္က
"ဒါမ်ဳိးမျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္က အၿမဲသတိထားေနရတယ္။ သြားတဲ့ လာတဲ့အခါ ဘုရားတရားကို အာရံုျပဳ၊ တကယ္လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကိုယ့္နားမွာကပ္လာမယ္၊ ေဆးနဲ႔လုပ္မယ္လို႔ မသကၤာရင္ ဖုဌႆ ေလာကဓေမၼဟိ၊ စိတၱံ ယသံ နကမၼတိ၊ အေသာကံ ၀ိရဇံ ေခမံ ဆိုတဲ့ ဂါထာကို ရြတ္လိုက္"
လွထံုက ေငးၿပီး နားေထာင္ေနစဥ္ သူ႕ကို ေနာက္ေက်ာကလာတို႔သျဖင့္
"အမယ္ေလး ဗုေဒၶါ"
ဟု လန္႔ၿပီးလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ေမာင္ေက်ာ္လွျဖစ္ေနသည္။
"ကဲ..နင္ စားၿပီးအိမ္ျပန္ေတာ့။ ေလွ်ာက္လည္း ေဆာ့မေနနဲ႔ဦးေနာ္"
ဟု မွာထားခဲ့ၿပီး ေစ်းသို႔ ဆက္ထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္းေရာက္ေတာ့မွ ေမာင္ေက်ာ္လွကိုပါ ေစာင့္ေခၚခဲ့ရေကာင္းသားဟု ေတြးမိ၏။ ခုခ်ိန္မွာ အေဖာ္ေလးပါမွ သြားလို႔လာလို႔ သင့္ေတာ္မယ္။ မသမာသူေတြက ယံုရတာမဟုတ္ဘူး။ ေစ်းကိုသြားတဲ့လမ္းမွာ ေညာင္ပင္ႀကီးနားက လူျပတ္တယ္ စသျဖင့္ ေလွ်ာက္စဥ္းစားေနတုန္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဘက္မွ လူႀကီးတစ္ေယာက္ လာေနတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။
အသားမည္းမည္း တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ မ်က္ႏွာက အဆီေတြျပန္လို႔။ ၿပီးေတာ့ ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးခိုးေထာင္းေထာင္း ထေအာင္ ဖြာလာသည္။ လွထံု လန္႔သြား၏။ အနားေရာက္လာေသာအခါ မီးခိုးေငြ႕ေတြကို မရွဴမိေအာင္ အသက္ေအာင့္ထားလိုက္ ရသည္။
လူႀကီး ျဖတ္ေက်ာ္သြားၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္သြားေတာ့မွ အသက္ကို ၀ေအာင္ျပန္ရွဴရဲသည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕...။ ဒါေတာင္ ေဘးကျဖတ္အေလွ်ာက္မွာ လူႀကီးကတစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္တာ ေၾကာက္စရာႀကီး။ မျဖစ္ေသးဘူး၊ မျဖစ္ေသးဘူး။ ေန႔လယ္က်ရင္ ေဒၚေအးၾကြယ္ဆီသြားၿပီး ဟိုဂါထာကို သင္ခိုင္းရမယ္။ ေစ်းေရာက္ရင္ သံပရာသီး၀ယ္ဖို႔မေမ့နဲ႔။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ေငြ႕ေတြ မႈတ္ထည့္လို႔မရေအာင္ အိပ္ခန္းေဘးက ထရံအေပါက္ေတြကို ဖာခိုင္းရဦးမယ္။
ထိုအခိုက္မွာပင္ သူ႕ေဘးကို လူတစ္ေယာက္ကပ္လာၿပီး လက္ေမာင္းကိုတို႔လိုက္သည္။ သူ အငိုက္မိသြား၏။ ၾကက္သီးေတြ ဖ်န္းခနဲထသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ကိုယ္လံုးထူပူၿပီး မ်က္လံုးေတြ ျပာသြားသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ထည့္ထားေသာ ေစ်းျခင္းေတာင္းကို အလိုအေလ်ာက္ ကမ္းေပးလိုက္မိ၏။ ထိုသူသည္ ျခင္းေတာင္းကို ဆြဲယူၿပီးသည့္တိုင္ ထြက္မသြားေသးဘဲ ေဘးမွ ကပ္လိုက္လာေနဆဲ။ နားကပ္က်န္ေသးတယ္.. ျဖဳတ္ေပးလိုက္ ျဖဳတ္ေပးလိုက္။
လွထံုသည္ နားကပ္ဆီသို႔ လက္လွမ္းလိုက္စဥ္ ေရွ႕မွမိန္းမတစ္ေယာက္ေလွ်ာက္လာတာကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုမိန္းမကို ျမင္ဖူးသည္။ သို႔ရာတြင္ ဘယ္သူရယ္ စဥ္းစားလို႔မရ။ ထိုမိန္းမက လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။
"လွထံု...ေစ်းသြားမလို႔လား"
လွထံုသည္ အာေစးထည့္ထားသလို ဘာမွျပန္ေျပာလို႔မရ။ ေၾကာင္ေငးေငးႀကီးသာ စိုက္ၾကည့္ေနမိ၏။
"ဟိုမွာ ေမးေနတယ္ေလ"
ေဘးမွလူက ေျပာသည္။ ကိုေက်ာ္ကြန္႔ရဲ႕အသံနဲ႔တူလိုက္တာ။ ဧကႏၱ ကိုေက်ာ္ကြန္႔ရဲ႕အသံကိုတုပၿပီး ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္....
"ဟဲ့..."
ေဘးမွလူက လွထံု၏ပခံုးကို ကိုင္လႈပ္လိုက္သည္။ ဒီေတာ့မွ ရုတ္တရက္သတိျပန္၀င္လာၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
"ဟင္ ကိုေက်ာ္ကြန္႔"
ေက်ာ္ကြန္႔က လွထံုကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"နင္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ... ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔"
လွထံုက ရင္ဘတ္ကိုဖိလိုက္ၿပီး
"အမယ္ေလး ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေစာေစာက ကၽြန္မလက္ေမာင္းကို လာတို႔တာ ဘယ္သူလဲ"
"ဟ...ဘယ္သူရွိရမွာလဲ၊ ငါပဲေပါ့။ နင့္ကို လွမ္းျမင္လို႔ လိုက္လာတာ"
လွထံု တုံ႔ခနဲရပ္လိုက္သည္။ ေက်ာ္ကြန္႔လည္း ေယာင္ေတာင္ေတာင္လိုက္ရပ္သည္။ လွထံုက ခါးေထာက္ၿပီး
"ဒီမွာ ကိုေက်ာ္ကြန္႔၊ ရွင္ အဲဒီေအာက္လမ္းပညာေတြ ဘယ္တုန္းက တတ္ထားသလဲ ဟင္" ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။
(၃)
လွထံုႏွင့္ စာေရးဆရာ
------------------------
တစ္ရက္မွာ ေက်ာ္ကြန္႔ စက္ရံုမွသူ႕ဆရာငွားလိုက္ေသာစာအုပ္တစ္အုပ္ ယူလာသည္။ "မင္း ဒီလိုစာအုပ္မ်ဳိးေတြလည္း ဖတ္ၾကည့္သင့္တယ္"ဆိုၿပီး ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ "သိပၸံေမာင္၀၏ ၀တၳဳေဆာင္းပါးမ်ား"အမည္ရွိစာအုပ္ျဖစ္၏။ ေက်ာ္ကြန္႔သည္ ထိုစာအုပ္ကို သေဘာက်သြားၿပီး လက္ကမခ်ႏိုင္ေအာင္ သဲႀကီးမဲႀကီးဖတ္ေတာ့သည္။ လွထံုက ထမင္းစားဖို႔လာေခၚတာကိုေတာင္
"ၿပီးမွစားမယ္"
ဟု ေျပာလုိက္သည္။ လွထံုက
"ဘာစာအုပ္မို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ စိတ္၀င္စားေနရတာလဲ"
ေျပာရင္း စာအုပ္အဖံုးကို ငဲ့ၾကည့္ၿပီး
"သိပၸံေမာင္၀.. ဟယ္ ၾကည့္စမ္း... ေမာင္၀ေတာင္ စာေရးဆရာျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါ ေမာင္၀ေရးတဲ့ စာအုပ္လားဟင္ ကိုေက်ာ္ကြန္႔"
ေက်ာ္ကြန္႔မွာ စာအုပ္ထဲမွာပါေသာ အာမိတ္ႏွင့္ ေလြေဇာေခြးႏွစ္ေကာင္အေၾကာင္းကို အလြန္ဖတ္ေကာင္းေနသျဖင့္ အာရံုပ်က္သြားမွာစိုးလို႔ပဲလား၊ လွထံုေမးတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားမေထာင္ဘဲ ၿပီးၿပီးေရာ လုပ္လိုက္တာလားေတာ့မသိ။
"ေအး..ဟုတ္တယ္"
ဟု ေျပာလိုက္သည္။
ေက်ာ္ကြန္႔က အမွတ္တမဲ့ေနလိုက္ေသာ္လည္း လွထံုကေတာ့ တကယ္ယံုသြားသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာ္ကြန္႔ အလုပ္သြားေနခ်ိန္တြင္ စာအုပ္ကိုယူၿပီး ေရႊၾကည့္ဆီ သြားသည္။
"ေရႊၾကည္ေရ...၀မ္းသာစရာေျပာရဦးမယ္။ ေမာင္၀က စာေရးဆရာျဖစ္ေနၿပီတဲ့ သိလား"
ဆိုၿပီး စာအုပ္ကိုျပသည္။
"ဟုတ္ပါ့မလား လွထံုရယ္..ကိုေမာင္၀က စိတ္ၾကမ္းကိုယ္ၾကမ္းနဲ႔ဟာ စိတ္ကူးယဥ္တတ္တဲ့လူလည္း မဟုတ္ဘူး"
"ဘာလို႔မဟုတ္ရမွာလဲ..ကိုေက်ာ္ကြန္႔ကိုယ္တိုင္ ေျပာတာ"
"ငါ့ကိုေတာ့ ကိုေမာင္၀က ဘာမွမေျပာပါလား"
"တမင္ အသိမေပးတာေနမွာေပါ့။ ငါ ထင္တာကေတာ့ စာေရးလို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို က်ိတ္ၿပီးစုေနတာျဖစ္မယ္။ ၿပီးမွ နင္ ရုတ္တရက္၀မ္းသာသြားေအာင္ ဖြင့္ေျပာၿပီး အသိေပးမယ္။ ေရႊၾကည္...နင္တို႔ လက္ထပ္ဖို႔ေတာ့နီးၿပီလို႔ ငါထင္တယ္ဟ"
ဟု လွထံုက ၀မ္းသာအားရေျပာသည္။
တကယ္ေတာ့ ေရႊၾကည္သည္ ဒီေလာက္တံုးတဲ့သူတစ္ေယာက္မဟုတ္ပါ။ သို႔ရာတြင္ လူဆိုတာက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ မွ်ားလွ်င္ ေ၀၀ါးသြားတတ္သည္။ ယံုေလာက္ေအာင္ေျပာလွ်င္ ဟုတ္ႏိုးႏိုးထင္လာတတ္သည္။ အလိုဆႏၵျပင္းျပေနေသာအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ပိုဆိုးသည္။ လူေပါင္း သန္းနဲ႔ခ်ီရွိတဲ့အထဲက သိန္းတစ္ေထာင္ဆု ေပါက္မယ့္လူဟာ ငါပဲလို႔ ထင္ေနတဲ့သူကို အရူးလို႔ ေျပာမလား။ ဖေယာင္းတိုင္တစ္တိုင္၊ သစ္ရြက္တစ္ရြက္၊ ပန္းတစ္ပြင့္၊ သစ္သီးတစ္လံုးကို ပါရဂူဘြဲ႕ထက္ ပိုၿပီးအားကိုးခ်င္ေနသူေတြႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ ေရႊၾကည္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားတာ ဘာဆန္းလို႔လဲ။ ၿပီးေတာ့ သူက ေမာင္၀ဆိုလွ်င္ ဇြတ္မွိတ္ၿပီး လႊတ္အထင္ႀကီးတတ္တာ မဟုတ္လား။
ေရႊၾကည္သည္ လွထံုဆီက သိပၸံေမာင္၀စာအုပ္ကို ခဏငွားသြားသည္။ ေမာင္၀က သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္ေတာ့ အသိေပးမွာပဲဟု ေတြးသည္။ ေက်ာ္ကြန္႔က အလုပ္သြားေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပေတးဆီသို႔ ထြက္လာခဲ့၏။
ပေတးက ပစၥည္းအ၀ယ္ထြက္ေနသျဖင့္ ဆိုင္မွာမရွိ။ ဘာႏူးကလည္း အလုပ္မ်ားေနသည္။ ဒါမ်ဳိးက လူၾကားထဲမွာ ေျပာလို႔ေကာင္းတာလည္းမဟုတ္။ ဒါနဲ႔ ဖိုးနီအလုပ္လုပ္ရာ ဦးကုလားေခါက္ဆြဲစက္သို႔ သြားျပန္သည္။ ဖိုးနီကိုေတြ႕လွ်င္လည္း ဦးကုလားကိုေမးမည္ဟု စိတ္ကူးသည္။ ေတြ႕မယ့္ေတြ႕ေတာ့လည္း တကယ့္ေကာင္နဲ႔မွသြားဆုံသည္။
"ဓာတ္ခဲ...ကိုဖိုးနီ ဘယ္သြားလဲဟင္"
"ဂ်ဳံအိတ္ေတြ သြားသယ္မလို႔တဲ့၊ အေဖနဲ႔အတူ ပါသြားတယ္။ အစ္မေရႊၾကည္ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ"
"ဟို...အဲ....ဒီကိစၥ"
ေရႊၾကည္က လက္ထဲမွစာအုပ္ကို ေယာင္ၿပီး ေျမွာက္ျပမိ၏။ ဓာတ္ခဲက စာအုပ္ကိုၾကည့္ၿပီး..
"ဟာ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းဖတ္ခ်င္ေနတဲ့စာအုပ္ပဲ။ ခဏငွားခဲ့ပါလား"
"ဟင္...နင္လည္း ဒီစာအုပ္အေၾကာင္း သိတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား"
ေရႊၾကည္က သူ႕ေဇာႏွင့္သူမို႔ ဓာတ္ခဲကိုေတာင္ အားကိုးခ်င္စိတ္၀င္လာသငည္။ ဓာတ္ခဲဆိုတာကလည္း သိပ္အကင္းပါးတဲ့ ေကာင္ပဲ။ ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာေရာက္လာတဲ့ ေရႊၾကည္ရယ္၊ သိပၸံေမာင္၀စာအုပ္ရယ္ တစ္ခုခုေတာ့ အဆက္အစပ္ရွိေနၿပီဆိုတာ ရိပ္မိတာေပါ့။ ထို႔ေၾကာင့္...
"သိတာေပါ့ဗ်.. အစ္မကေကာ ဘယ္လို ထင္လို႔လဲ"
ဟု စကားျပန္ေတာက္လိုက္သည္။ ေရႊၾကည္က ဟိုဒီၾကည့္ၿပီး အသံ ခပ္အုပ္အုပ္ျဖင့္
"ဓာတ္ခဲ... ငါ့ကို မွန္မွန္ေျပာစမ္းပါ။ ဒီစာအုပ္ဟာ ကိုေမာင္၀ေရးတဲ့စာအုပ္ဆိုတာ တကယ္ပဲလား"
ဒီေလာက္ဆိုလွ်င္ ဓာတ္ခဲလိုေကာင္အတြက္ ခၽြန္တြန္းလုပ္ဖို႔ လံုေလာက္ရံုမက စိတ္ကူးသစ္ေတြေတာင္ ထပ္ရသြားၿပီ။
"သိပ္ဟုတ္တာေပါ့...တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ဘယ္လိုေတြးရင္ေကာင္းမလဲလို႔ ကိုေမာင္၀က ကိုဖိုးနီနဲ႔တိုင္ပင္ေနတာ ၾကားဖူးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီစာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ဖတ္ခ်င္ေနတာေပါ့"
"ကိုေမာင္၀က ၀တၳဳေရးတတ္လို႔လား"
"အစပိုင္းေတာ့ သိပ္မကၽြမ္းက်င္ဘူးေပါ့၊ အဲ့ဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေဖက ၀တၳဳေရးနည္းသင္ေပးတယ္။ ျပင္သင့္တာေတြလည္း ျပင္ေပးတယ္။ တကယ္္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေဖကလည္းဟိုတုန္းက စာေရးဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ပဲကိုး"
"ဦးေလးဦးကုလားကလည္း စာေရးဆရာပဲ...ဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္...တစ္ခ်ိန္က နာမည္ႀကီးေပါ့ ခဏေနဦး"
ဆိုၿပီး အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းထဲက မွန္ဗီရိုကိုဖြင့္ၿပီး စာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ယူလာသည္။
"ဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေဖေရးခဲ့တဲ့စာအုပ္ေပါ့"
ဟုေျပာၿပီး ေရႊၾကည္ကိုျပသည္။
စာအုပ္က အႀကီးႀကီး၊ အထူႀကီး၊ အနက္ေရာင္သားေရဖံုးႏွင့္ ခံ့ညားစြာ ခ်ဳပ္ထားသည္။ အဖံုးေပၚမွာ စာအုပ္အမည္ကို ေရႊေရာင္စာလံုးျဖင့္ ခတ္ႏွိပ္ထားသည္။
"ဦးကုလားရာဇ၀င္..."
*********************************************
လွထံုႏွင့္ အတိတ္စိမ္း
--------------------------
ေက်ာ္ကြန္႔မ်က္ႏွာသစ္ေနစဥ္ လွထံုက ကိုေက်ာ္ကြန္႔ဟု လာေခၚသည္။ ေကာက္ညင္းေပါင္း၀ယ္ထားတယ္လို႔မ်ား ေျပာမလားလို႔
“ ေအး ေအး စားမယ္"
ဟု ျပန္ေျပာလိုက္မိ၏။
"ဘာစားမွာလဲ"
"မသိဘူးေလ ေကာက္ညင္းေပါင္းမ်ား ၀ယ္ထားသလားလို႔လို"
"အို..အဲဒါမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုေက်ာ္ကြန္႔ ညက အိပ္မက္မ်ား မက္ေသးသလားလို႔"
"ဘာ...ဘာျဖစ္လို႔ မက္ရမွာလဲ မမက္ပါဘူး"
"ဟင္း ေတာ္ေတာ္အားကိုးရတယ္"
ေက်ာ္ကြန္႔ ေၾကာင္သြား၏။
"ဟ အိပ္မက္မက္တာနဲ႔ အားကိုးရတာနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ"
"ဆိုင္တယ္ ဆိုင္တယ္ ကိုရွိန္ဆိုရင္ ခဏခဏ မက္တာပဲ သူမက္ရင္ မွန္တာမ်ားတယ္"
"ဘာမွန္တာလဲဟ"
"အိပ္မက္ကို အတိတ္ေကာက္လို႔ရတာေျပာတာ။ မေပြးက သိပ္မေကာက္တတ္လို႔သာ ႏို႔မို႔ဆို တီဗီေတာင္၀ယ္ႏိုင္ေနၿပီ"
"အို..ဒါေတြက တိုက္ဆိုင္မႈေတြပါဟာ"
"တိုက္ဆိုင္မႈမဟုတ္ဘူး။ ဆိုင္ရာ ပိုင္ရာက အိပ္မက္ေပးတာ"
"အဲဒါဆိုလည္း တစ္ခါတည္းသာကို နံပါတ္ေျပာလိုက္ေပါ့။ ဘာလို႔ အတိတ္ေတြ၊ နိမိတ္ေတြေပးေနရတာလဲ"
"သူေတာ္ေကာင္းဆိုေတာ့ ဒါမ်ဳိးတည္တည့္မေျပာေကာင္းဘူး"
"သူေတာ္ေကာင္းေတြကေတာ့ ဒါမ်ဳိးလုပ္မယ္မထင္ပါဘူး။ ကဲ...အိပ္မက္ေပးတယ္ပဲထားပါေတာ့။ ဒီေလာက္လူေတြ အမ်ားႀကီး ဘယ္သူ႕ကို ဘယ္လိုအိပ္မက္ေပးရပါ့မလဲလို႔ ဇာတ္လမ္းဆင္ေနရတာနဲ႔ပဲ သူတို႔မွာ တျခားအလုပ္လုပ္ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး"
"ရွင္ ကပ္သပ္ၿပီးေတာ့မေျပာနဲ႔။ တန္ခိုးရွိတဲ့လူအဖို႔ ဒီေလာက္က အေသးအဖြဲပဲ။ ကဲပါ... သိပ္အရစ္ရွည္မေနနဲ႔။ ဒီေန႔ည အိပ္မက္မက္ေအာင္ႀကိဳးစား ဒါပဲ"
"ဟာ အိပ္မက္ဆိုတာ ကိုယ္မက္ခ်င္တိုင္း မက္လို႔ရတဲ့အရာမဟုတ္ဘူးေလ။ နင္ေကာ မက္လို႔လား"
"အမယ္၊ ကၽြန္မက ေန႔တိုင္းလိုလိုမက္တာ။ မနက္က်ေတာ့ ျပန္စဥ္းစားလို႔မရလို႔ေပါ့"
ထိုအခိုက္မွာ ေမာင္ေက်ာ္လွ အနားေရာက္လာၿပီး
"အေမ မုန္႔ဖိုးေပးဦးေလ"
ဟု ေျပာသည္။ လွထံုက ဆယ္တန္တစ္ရြက္ေပးလိုက္ၿပီး
"ဟဲ့ သားေရာ အိပ္မက္မက္ေသးလား"
"ခင္ဗ်ာ"
"အိပ္မက္မက္ေသးလားလို႔ ေမးေနတာ"
"မသိဘူးအေမ"
"ဘာ ကိုယ္အိပ္မက္မက္လား၊ မမက္ဘူးလားဆိုတာေတာင္ မသိဘူးလား။ နင္လည္း နင့္အေဖလိုပဲ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔။ ဒါပဲေနာ္ ေနာက္ေန႔ အိပ္မက္မမက္ရင္ မုန္႔ဖုိးမေပးဘူး"
ေမာင္ေက်ာ္လွမွာ မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္လုပ္ရင္း ေခါင္းကုတ္ၿပီး ထြက္သြားသည္။ လွထံုက ေက်ာ္ကြန္႔ဘက္လွည့္ၿပီး
"ရွင္လည္း အိပ္မက္မက္ဖို႔သာျပင္ထား"
ဟု ႀကိမ္းလိုက္ေလသည္။
ေက်ာ္ကြန္႔သည္ သူ႕မိန္းမအေၾကာင္း သိသည္။ လွထံုက တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြမွာ ဘယ္လိုရွင္းျပလို႔မွ နားမလည္။ တစ္ခါတေလ က်ေတာ့ မဟုတ္ကဟုတ္က ယုတၱိမတတ္တာေတြ ေျပာလည္း ယံုခ်င္မွယံုတတ္သည္။ ခုလည္း အိပ္မက္မမက္ မေနရဟု ရာဇသံေပးထားသည္။ ဒါကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းရပါ့မလဲေတြးရင္း ပေတးတို႔ဆိုင္ဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာ၏။ ကိုရွိန္တို႔အိမ္ေရွ႕ ေရာက္ေသာအခါ စိတ္ကူးတစ္ခုရသျဖင့္...
"ဗ်ဳိ႕ ကိုရွိန္၊ ကိုရွိန္"
ဟု ေအာ္သည္။ ကိုရွိန္ ထြက္ၾကည့္သည္။
"လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ လိုက္ဦးမလား"
"ေအးကြ၊ ငါလည္း ခုပဲ ထြက္ေတာ့မလို႔"
ဆိုၿပီး ထြက္လိုက္လာသည္။ လမ္းမွာ ေက်ာ္ကြန္႔က သူ႕ျပႆနာကို ေျပာျပၿပီး
"အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ဒုကၡပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အလုပ္ပင္ပန္းေတာ့ အိပ္လိုက္ရင္ တုံးခနဲ႔ပဲ။ အိပ္မက္မက္ဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရဘူးလား မသိပါဘူးဗ်ာ။ လွထံုအေၾကာင္းလည္း ခင္ဗ်ားသိသားပဲ။ စြဲမိစြဲရာဗ်။ ကိုရွိန္ကေတာ့ အိပ္မက္ ခဏခဏမက္တယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့"
ကိုရွိန္ တဟားဟားရယ္သည္။
"ဘာရယ္တာလဲဗ်။ ခင္ဗ်ားက ဒီမွာ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ရတဲ့ၾကားထဲ"
"ေက်ာ္ကြန္႔ရာ မင္းလည္း လွထံုေယာက်ာ္းလို႔ မေျပာရဘူး။ ေတာ္ေတာ္နေသးတာပဲ။ ဘယ္သူက ေန႔တိုင္းအိပ္မက္မက္ပါ့မလဲကြ"
"ဟင္ ဒါနဲ႔ လွထံုေျပာေတာ့"
ကိုရွိန္က လက္ကာလိုက္ၿပီး
"ဒီမွာကြ ေက်ာ္ကြန္႔ရ။ အိပ္မက္ဆိုတာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းႀကိတ္ၿပီးမက္တာေလကြာ။ တကယ္မက္ မမက္ လိုက္စစ္ေဆးလို႔ရတာလိုက္လို႔"
"ဒါဆို"
"ေအးေပါ့ကြ၊ မမက္ဘဲနဲ႔မက္တယ္ဆိုၿပီး စိတ္ကူးတည့္ရာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာတာေပါ့။ အမယ္ တစ္ခါတစ္ခါ ရမ္းတုတ္တာက မွန္ခ်င္ မွန္ေနတာကြ"
"မမွန္တာေရာ"
"ဒီေတာ့လည္း ေကာက္တာ နည္းလမ္းမက်လို႔ေပါ့ကြာ။ တကယ္က ေျပာင္းျပန္ယူရမွာတို႔ ဘာတို႔ ေလွ်ာက္ၿဖီးတာေပါ့"
"ေအးဗ်ာ။ ဟုတ္သားပဲ ခင္ဗ်ားနည္း မဆိုးဘူး"
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ေက်ာ္ကြန္႔က လွထံုကို
"ငါ ညက အိပ္မက္မက္တယ္"
ဟု ေျပာသည္။
"ဘယ္လိုမက္တာလဲ"
"ၾကက္သားဟင္းနဲ႔ ထမင္းစားရတယ္လို႔ မက္တာ"
အမွန္ေတာ့ ေက်ာ္ကြန္႔သည္ ၾကက္သားႏွင့္မစားရတာၾကာလို႔ သူစားခ်င္တာကို ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ လွထံုကေတာ့ ေက်နပ္သြားသည္။ ဒီနည္းမွာ ဆိုးေတာ့မဆိုး။ ဘာအိပ္မက္မက္တယ္ဆိုတာ စဥ္းစားရတာပဲ အလုပ္ပိုသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕အတြက္ နားေအးသြားေသာ္လည္း ေမာင္ေက်ာ္လွကေတာ့ မစားသာလွ။
"နင္ဟာ စားဖို႔၊ မုန္႔ဖုိးေတာင္းဖို႔ပဲ တတ္တယ္။ မိဘကို ကူညီေဖာ္မရဘူး။ အိပ္လိုက္ရင္ ကုလားေသ၊ ကုလားေမာ၊ အိပ္မက္ကေလး ဘာေလးမက္ဖို႔ စိတ္မကူးဘူး"
ဟု လွထံုက ဆူေလသည္။ ေမာင္ေက်ာ္လွမွာ အေတာ္ခြက်ေန၏။ ထိုအခါ ေက်ာ္ကြန္႔က သူ႕နည္းကိုသံုးဖို႔ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ မွာသည္။ ေမာင္ေက်ာ္လွမွာ လွထံုသားပီပီ အတီးအတျဖစ္၏။ မနက္ အိပ္ရာကႏိုးလို႔ လွထံုက ညက ဘာမက္သလဲေမး။ ေက်ာ္ကြန္႔က စိတ္ကူးထားသည့္အတိုင္း ေျဖ။ နင္ေကာ ဆိုၿပီး ေမာင္ေက်ာ္လွကို ေမးေသာအခါ
"အဲ..သားလည္း အေဖမက္တဲ့အတိုင္းပဲ"
ဟု သံေယာင္လိုက္ေလ၏။ "ဟိုက္ သြားၿပီ"ဟု ေက်ာ္ကြန္႔စိတ္ထဲ လန္႔သြားေသာ္လည္း လွထံုက
"ဟင္ အိပ္မက္တစ္ခုထဲကို ႏွစ္ေယာက္ၿပိဳင္တူမက္တယ္ဟုတ္လား။ ထူးျခားလိုက္တာ။ ၿပီးေတာ့ အင္း..အခု ရံုတင္ျပေနတဲ့ ဇာတ္ကားနာမည္ကလည္း ႏွစ္ေယာက္တစ္အိပ္မက္ဆိုေတာ့ ဟာ.. ဟုတ္ၿပီ။ ဒီေလာက္တိုက္ဆိုင္တာ က်ိန္းေသၿပီ"
ဆိုၿပီး ၀မ္းသာအားရျဖစ္သြားေလ၏။
ေက်ာ္ကြန္႔တိုသားအဖလည္း စိတ္သက္သာရာရသြား၏။ သို႔ရာတြင္ ေန႔တိုင္း ႏွစ္ေယာက္တစ္အိပ္မက္လုပ္လို႔မရသျဖင့္..
"ေဟ့ေကာင္၊ ငါ့အိပ္မက္အတိုင္းခ်ည္း လိုက္လုပ္လို႔မရဘူးကြ။ ကိုယ့္ဘာသာလည္း စဥ္းစားဦး"
ဟု ေက်ာ္ကြန္႔ကေျပာေတာ့..
"သား..မစဥ္းစားတတ္ဘူး။ အေဖပဲ သားအတြက္ပါ စဥ္းစားေပးပါေနာ္"
ဆိုသျဖင့္ ေက်ာ္ကြန္႔မွာ တစ္ေယာက္ႏွစ္အိပ္မက္ စဥ္းစားေနရသည္။ ဒီၾကားထဲမွာ လွထံုက ေနာက္တစ္ဆင့္တက္ၿပီး အိပ္မက္ေတြကို အတိတ္ပါ တစ္ပါတည္းေကာက္ခိုင္းေနျပန္သျဖင့္ ေက်ာ္ကြန္႔ခမ်ာ အေတာ္ဦးေႏွာက္စားေနရရွာေလသည္။ ေနာက္ဆံုး မတတ္သာသျဖင့္ အတိတ္ေကာက္ေကာက္ပံုနည္း။ တနလၤာ၊ အဂၤါ စေသာ ေန႔သင့္နံသင့္ဂဏန္းမ်ား ယူနည္းေတြကို သင္ေပးရ၏။ ဒါေတာင္ မၾကာခဏဆိုသလို တလြဲတေခ်ာ္ျဖစ္ေသးသည္။
တနဂၤေႏြသည္ ပထမဦးဆံုးေန႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဂဏန္းအားျဖင့္ "တစ္"ျဖစ္ေသာ္လည္း အကၡရာမွာ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ေသာ "အ"ျဖစ္ေနတာကို သူ နားမလည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တနဂၤေႏြ(၁)၊ တနလၤာ(၂)၊ က ခ ဂ ဃ င ဆိုၿပီး ဇယားခ်ေပးထားရသည္။ ဒါေတာင္ "၉"နဲ႔ "၀"က်ေတာ့ ဘယ္လိုယူမလဲဆိုတာ ျပႆနာျဖစ္ေသးသည္။ ဒါက်ေတာ့ ေက်ာ္ကြန္႔လည္း မသိ။ ဦးဖိုးေျဗာ့ကိုေမးေတာ့ စေနနံ ဆိုလွ်င္ "၉"ယူလို႔ရေၾကာင္း၊ "၀"လည္း ယူႏိုင္ေၾကာင္း၊ "၇"ကေတာ့ အဓိကျဖစ္ေၾကာင္း သိရ၏။
သူတို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ သခ်ၤာစြမ္းရည္ေတာ့ အေတာ္ျမင့္လာသည္။ ဟိုအရင္က တစ္ခုခုတြက္ခ်က္လွ်င္ လက္ေခ်ာင္းေတြ ခ်ဳိးရင္း ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း ေရတြက္ၾကရေသာသူအခ်ဳိ႕မွာ ခုက်ေတာ့ "ကိုးနဲ႔ ရွစ္ေပါင္း ဆယ့္ခုနစ္ေပါ့"ဟု ဒက္ခနဲ ေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တိုးတက္လာၾကသည္။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အရင္ကထက္ပိုၿပီး ဘုရား၊ တရားကိုပိုၿပီးဂရုစိုက္လာၾကျခင္းပင္ျဖစ္၏။ တခ်ဳိ႕ေတြက ဘုရားစင္ကို ဗုဒၶဘာသာမွန္းသိရံုေလာက္သာ ထားသလို ျဖစ္ေနခဲ့၏။ ခုက်ေတာ့ ဘုရားစင္ကို သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ သတိတရ လုပ္လာၾက၏။ ေသာက္ေတာ္ေရလဲျခင္း၊ ပန္းကပ္ျခင္း၊ မီးပူေဇာ္ျခင္း၊ အေမႊးတိုင္ထြန္းျခင္း၊ ဆြမ္းေတာ္တင္ျခင္းတို႔ကို ဂရုတစိုက္ အခ်ိန္မွန္ျပဳလုပ္လာၾကသည္။ ဒါတစ္ခုေတာ့ အျမတ္ထြက္သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။
ဘာသာေရးႏွင့္တိုက္ရိုက္မပတ္သက္ေသာ္လည္း အေဆာင္ယၾတာေတြ၊ ဓာတ္ဆင္၊ ဓာတ္ရိုက္ျခင္းေတြလည္း လုပ္လာၾကသည္။ ေပါက္အားေကာင္းေအာင္ ေပါက္စီစားျခင္း၊ ေပါက္ပန္းျဖဴရြက္ခ်က္စားျခင္း၊ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ျဖင့္ ဆြမ္းေတာ္တင္ျခင္း၊ ဘုရားပန္းကပ္ဖို႔ ေပါက္ပန္းပြင့္ကို မရမက လိုက္ရွာျခင္းတို႔ ျပဳလုပ္လာၾက၏။ ဘာႏူးဆိုလွ်င္ မနက္ ၉နာရီတိတိမွာ သူ႕ဆိုင္က ကက္ဆက္ျဖင့္ "ေပါက္ေနၿပီ၊ ေပါက္ေနၿပီ"ဆိုေသာသီခ်င္းကို ဖြင့္တတ္၏။
ခုခ်ိန္မွာ ကိုေပါက္၊ မိေပါက္ စသည္ျဖင့္ မွည့္ထားေသာကေလးမ်ားမွာ အလြန္စန္းပြင့္သည္။ ဟိုက မုန္႔၀ယ္ေကၽြး၊ ဒီလူက အေအး၀ယ္တိုက္ ေတာ္ေတာ္စားသာ၏။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ လာဘ္ေကာင္းတဲ့ကေလးဆိုၿပီး အ၀တ္အစားေတြ၊ ကစားစရာေတြ၀ယ္ေပး။ တစ္ေနကုန္အိမ္ေခၚထားၿပီး ေကာင္းေကာင္းျပဳစုတာမ်ဳိးေတာင္ရွိေလသည္။
************************************************
မင္းလူ
(ခိုးခိုးခစ္ခစ္) ႏွင့္ (သဘာ၀က်က် ဟာသရသ) လံုးခ်င္း၀တၳဳမ်ားထဲမွ
No comments:
Post a Comment