ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၃၆)

စက္တင္ဘာ ၂၇ မွာေတာ့ ဂ် ပန္ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္ ခန္းဂ်ိ နာဂါအိဟာ သတင္းလိုက္ေနစဥ္မွာ စစ္သား တစ္ေယာက္ ရဲ႕ အနီးကပ္ ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ ေသဆံုး ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီပစ္ခတ္မႈ ဓာတ္ပံုဟာလည္း ခဏအတြင္း မွာ ကမၻာကို ပ်ံ႕ႏွံ႔သြား ပါေတာ့တယ္။ ဓာတ္ပံုထဲမွာေတာ့ ကတၱရာလမ္းေပၚ ပက္လက္လဲက် ေနၿပီျဖစ္တဲ့သူဟာ ကင္မရာ ကိုင္ထားတဲ့ ညာလက္ကို မိုးေကာင္းကင္ေပၚ ေထာင္လ်က္သား ကိုင္ထားေလရဲ႕။

ႏိုဝင္ဘာ ၄ ရက္မွာေတာ့ သူ႔ အတြက္ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္အခမ္းအ နားကို တိုက်ဳိမွာ က်င္းပပါတယ္။  တိုက်ဳိမွာ ရွိတဲ့ ျမန္ မာေတြနဲ႔ ဂ်ပန္ ေထာက္ခံသူေတြက စု႐ံုးၿပီး အခမ္းအနားကို တက္ခဲ့ၾကတာပါ။  ကၽြန္မတို႔လည္း မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြ ကို ျပန္ေတြ႕ရကာ သူတို႔က အေျခအေန ေပးရင္ ျမန္မာျပည္ကို အလည္သြားဖို႔ အႀကံေပး ၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္မတို႔လည္း ျမန္မာျပည္ကို သြားလည္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ကာ ဗီဇာေလွ်ာက္ေတာ့ ခရီးစဥ္စဖို႔ ၂ ရက္အလိုမွာ ဗီဇာရခဲ့ပါတယ္။

သုဝဏၰဘုမိသို႔

ကၽြန္မတို႔လည္း ျမန္မာျပည္ကို တကယ္ဦးတည္သြားေနတာပါလား လို႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ မယံုႏိုင္ဘဲ ေလယာဥ္ခရီး စတင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ သုဝဏၰဘုမိ ေလဆိပ္ ကလည္း တစ္ႏွစ္ကို လူ သန္း ၄ဝ  ဝင္ေရာက္ျဖတ္ သန္းႏိုင္ေလာက္တဲ့ အထိ က်ယ္ဝန္းႀကီးမားပါေပတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ ေလဆိပ္ ရဲ႕ နာမည္ဟာ ထူးဆန္းေန သလိုပါပဲ။ ပါဠိလို သုဝဏၰဘုမိဆိုတာ ေရႊေျမလို႔ အဓိပၸါယ္ရတာပါ။ ေရွးေခတ္မွာ မြန္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ထီးနန္း ရွိရာကို သုဝဏၰဘုမိလို႔ ေခၚခဲ့တာ ပါ။ ျမန္မာနဲ႕ ထိုင္းၾကားမွာ စစ္ပြဲေတြ ရွိခဲ့တဲ့အတြက္ အျပန္အလွန္ ကူးလူးဆက္ဆံမႈေတြ မ်ားခဲ့ပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီနာမည္က ဘယ္သူ႔နာမည္လဲဆိုတာ ခြဲမရ ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။

ေလဆိပ္ စာအုပ္ဆိုင္ထဲမွာေတာ့ ျမန္မာျပည္ အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ အဂၤလိပ္စာအုပ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႕ရ ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေတြကို ဂ်ပန္မွာ မေတြ႕ခဲ့ရ ဖူးေတာ့ ဝယ္ခ်င္ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ အသြားမွာမို႔ ဟိုေရာက္ရင္ စစ္ေဆးတာေတြ လုပ္တဲ့အခါ အဆင္မေျပမွာစိုးလို႔ မဝယ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။  စိတ္မေကာင္းစြာ နဲ႔ပဲ ဂိတ္ရွိရာကို ထြက္ခဲ့ရ ပါတယ္။

တီဂ်ီ ၃ဝ၅ ေလယာဥ္က ခပ္ေဟာင္းေဟာင္းပါ။ ထိုင္းနဲ႔ ကပ္လ်က္မို႔ ထိုင္းအမ်ားအျပားနဲ႕ ႏိုင္ငံျခားသားေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဘန္ေကာက္ က ေနေရာင္ေအာက္ မွာ ေရႊေငြရတနာေရာင္ေတြ ျပန္႕ႀကဲ ေတာက္ပသလို ရွိေနပါ တယ္။ ေလယာဥ္က အေနာက္ဘက္ကို ဦးတည္ ပ်ံသန္းတာမို႔ သိပ္မၾကာခင္ မွာပဲ ေမွာင္လိုက္လာ ရာက ေနာက္ဆံုး မည္းေမွာင္သြားပါေတာ့တယ္။  ဒါ ျမန္မာျပည္ေပါ့။ ေရႊေရာင္ ဘုရားေစတီေတြနဲ႔ ေရႊေငြ သယံဇာတေတြ ေပါမ်ားတဲ့ သုဝဏၰဘုမိ အရပ္လို႔ ေျပာရမယ့္ ျမန္မာျပည္ေလ။ ထိုင္းနဲ႕ ေဘးခ်င္းကပ္ေနေပမယ့္ ထိုင္းကေတာ့ အေနာက္ ကမၻာ ေစ်းကြက္ ကို အေစာႀကီး ကတည္းက ေရာက္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီမွာလည္း ေရွး႐ိုးစြဲမႈနဲ႕ ေခတ္သစ္ ေျပာင္းလဲ လိုျခင္းေတြ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ၾကေတာ့ ရွပ္နီပါတီ နဲ႔ ရွပ္ဝါပါတီ ရယ္လို႔ ျဖစ္ေနၾက ေလရဲ႕။ သူတို႔ျပႆနာျဖစ္တိုင္း ဆႏၵျပပြဲေတြ၊ အာဏာသိမ္းပြဲေတြနဲ႔ ေဖာ္ထုတ္ရန္ျဖစ္ၾကျပန္ပါတယ္။  ထိုင္းေတြဟာ ဘက္တစ္ဘက္တည္းကို ဘက္မလိုက္ ဘူး၊ ဒါကိုပဲ ထိုင္းစတိုင္လ္ ဒီမိုကေရစီလို႔ သူတို႔ကေျပာၾကပါတယ္။ ထိုင္းေတြက သူတို႔ဟာ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ နံပါတ္တစ္မို႔ သုဝဏၰဘုမိ နာမည္ကို ယူတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ရန္ကုန္ေလဆိပ္က မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ သန္႔ရွင္းၿပီး က်စ္က်စ္ လ်စ္လ်စ္ေလး ျဖစ္ေနေလရဲ႕။  လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြ တုန္းက ကၽြန္မဟာ ဒါ႐ိုက္တာခ်ိႏို႔ ႐ိုက္ကူးတဲ့ “ေသြး” ဇာတ္ကားကို ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္း ရဲ႕ စာေရးသူက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးျဖစ္ၿပီး ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ က ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ပန္မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ က အင္ဖာတိုက္ပြဲေၾကာင့္ က်ဆံုးခဲ့တဲ့ သူ႔အေဖရဲ႕ သားတစ္ေယာက္ကို ျမန္မာျပည္မွာ သြားရွာတဲ့ အေၾကာင္း ေပါ့။ သူ႔ရဲ႕အေဖတူ အေမကြဲေမာင္ ကေလးကို ရွာေတြ႕ခဲ့ ေပမယ့္အစပိုင္းမွာ သူ႔ကို အသိအမွတ္ မျပဳခဲ့ၾကပါဘူး။ စိတ္ဓာတ္ က်သြားတဲ့ ေကာင္မေလးက ဂ်ပန္ ကိုျပန္ဖို႔ ေလယာဥ္ေပၚ တက္ခါနီး မွာမွ ေသြးက စကားေျပာတဲ့ အတြက္ ေမာင္ေလးက သူ႔ကို“အမ”လို႔ ေခၚကာ လာေတြ႕တဲ့ ဇာတ္ေလးပါ။ ႐ုပ္ရွင္ က ဓာတ္ပံုေတြ သိပ္လွ တာေၾကာင့္ သိပ္ကိုၾကည့္လို႔ေကာင္း ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကို မသိေသးတဲ့သူေတြ အတြက္ ေရာက္ဖူးခ်င္စိတ္ ေတြ ေပၚ ေစႏိုင္သလို သိၿပီးသူေတြအတြက္ အလြမ္းစိတ္ေတြျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့ ႐ုပ္ရွင္ လို႔ ေျပာရ ပါမယ္။

ရန္ကုန္ ေလဆိပ္ ေဆာက္လုပ္ေရးကို ဂ်ပန္ေဆာက္လုပ္ေရး ကုမၸဏီ တစ္ခုက ျမန္မာကုမၸဏီတစ္ခုနဲ႕ တြဲၿပီး ေဆာင္ရြက္ ခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ေလဆိပ္မွာေတာ့ ကၽြန္မ အတြက္ ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္ဘဲေခ်ာေမာစြာပဲ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ထဲ ေျခခ်လိုက္ႏိုင္ပါၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ကို လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္က လာႀကိဳေနပါတယ္။ ေလဆိပ္ထဲ က မထြက္ခင္ မွာ အငွားယာဥ္ေမာင္းေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ လူေခၚေနတာကို ျမင္ရတာ ႐ုရွကို သတိရစရာ ေပါ့။

ကၽြန္မတို႔တည္းတဲ့ ဟိုတယ္က ၿမိဳ႕လယ္မွာရွိၿပီး ဆူးေလဘုရားကို ျမင္ေနရပါတယ္။ ဟိုတယ္အခန္းက ဘုရား ထက္ ျမင့္ေနေတာ့ ကၽြန္မ မွာ ဘုရားကို လက္အုပ္ခ်ီ ရတာ ေဇာက္ ထိုးျဖစ္ေနသလိုပါ။ စုသာ ဒီအေၾကာင္း သိရင္ ေဝဖန္မွာပဲေနာ္။ ဆူးေလဘုရား ကိုေတာ့ ကၽြန္မ ေတာင္းပန္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေရႊတိဂံု ေစတီေတာ္

ေနာက္ေန႔ မနက္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကို ဧည့္ႀကိဳေတြက ေရႊတိဂံု ဘုရားကို ဦးဆံုးေခၚသြားခဲ့ပါတယ္။ ေကာင္း ကင္ ျပာျပာေနာက္ခံမွာ မီတာ ၁ဝဝ ေလာက္ျမင့္ တဲ့ ေရႊေရာင္ ေစတီေတာ္ႀကီးက သပၸါယ္ဖြယ္ရာ တင့္တယ္ေနေလရဲ႕။ ရင္ျပင္ေတာ္မွာေတာ့ ေစတီငယ္ေတြေရာ၊ တန္ ေဆာင္းေတြပါ ေရႊေရာင္ေတာက္ပ ေနသလို ရင္ျပင္ေက်ာက္ျပားက လည္း ပူလိုက္တာမွ အရမ္းပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔လည္း အရိပ္ထဲကေနပဲ ေလွ်ာက္ႏိုင္ ပါတယ္။ အပူခ်ိန္က ၃ဝ ဒီဂရီေက်ာ္မို႔ သိပ္ပူလွပါတယ္။  အဲဒီေန႔က ဒီဇင္ဘာ ၂၁ ရက္ေပါ့။ ကၽြန္မခင္ပြန္း ကေတာ့ နေမာ္နမဲ့နဲ႕ “ခင္ဗ်ားတို႔ဆီမွာ ဘယ္အခ်ိန္ က ေဆာင္းရာသီလဲဗ်”လို႔ ေမးေလရဲ႕။  ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ဧည့္ႀကိဳက ရယ္ၿပီး “အခုအခ်ိန္ေလခင္ဗ်ာ”လို႕ ေျဖရွာပါတယ္။ သူက ဂ်ပန္မွာ ခဏေနခဲ့ဖူးသူပါ။ ကၽြန္မေယာက်ာ္းက ႐ုရွ မွာ အေနမ်ားခဲ့ေတာ့ ဒီအပူဒဏ္ကို လံုးဝ မခံႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ေမာ္စကို မွာ ေနရတာ အပူ သက္သာတယ္လို႔ တခ်ိန္လံုး ေျပာေနေလရဲ႕။

ေရွးယခင္ ဘုရင္နဲ႕ ဘုရင္မေတြ က သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္အေလးခ်ိန္နဲ႕ စက္ ၿပီး ေရႊသဃၤန္းေတြကို ကပ္လွဴခဲ့တာ ေၾကာင့္ ေႏွာင္း လူေတြကလည္း သူတို႔ႏိုင္ သေလာက္ ေရႊသဃၤန္းေတြ ကပ္ၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ ေရႊတိဂံုေစ တီေတာ္ဟာ ေရႊသားစင္စစ္ေတြကို ေလဟာျပင္မွာ ထုတ္ျပ ထားတဲ့ ျပပြဲဆန္း တစ္ခုလို ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီး စမွာ ႏိုင္ငံေရးပါတီတစ္ခုက ေရႊတိဂံုက ေရႊေတြကို ခြာၿပီးရမယ့္ေငြကို တိုင္းျပည္ အတြက္ သံုးမယ္ဆို တုန္းက လူထုက ကန္႔ကြက္ခဲ့တယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။ စစ္အစိုးရကေတာ့ အဲဒီလို မႀကံဖူးဘူး ထင္တာ ပါပဲ။ ေရႊတိဂံုကို ထိမ္းသိမ္း ထားခ်င္တဲ့ ကိစၥမွာေတာ့ လူထုဆႏၵအတိုင္း စစ္အစိုးရက ရွိပံုရပါတယ္။

ရင္ျပင္ေတာ္နဲ႔ တန္ေဆာင္းေတြမွာ ေအးေအးလူလူ အနားယူ စားေသာက္အိပ္စက္ေနသူေတြကို ေတြ႕ရ ပါတယ္။ လူေတြနဲ႔ အၾကည့္ခ်င္း ဆံုတဲ့အခါ သူတို႔က ကၽြန္မကိုၿပံဳးျပေလရဲ႕။ လူေတြအတြက္ ေရြတိဂံုဟာ ဘာသာေရးအရ ကိုးကြယ္အားထား ရာ ေနရာအျပင္ သူတို႔ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ တံဆိပ္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနတာပါ။

ေရႊတိဂံုရဲ႕ ေရႊေရာင္နဲ႕ ဖိနပ္မပါ လံုခ်ည္ပြပြနဲ႔ လူေတြဟာ ဘာမွ မဆိုင္သလို ျဖစ္ေနေပမယ့္ တသားတည္း လည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ မတို႔လို သစ္သားကို အားျပဳသူေတြ အတြက္ ေရႊေရာင္ေတာက္တဲ့ ေရႊတိဂံုဟာ   သိပ္ေတာက္ပေနေလရဲ႕။ ကၽြန္မလည္း သိပ္ကို ၾကည္ႏူးေနမိပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဘုရားေတြ ထပ္ဖူးစရာ မလိုေတာ့ဘူး လို႔ ေတြးမိ ေလာက္ေအာင္ ဒီကို ေရာက္လာရတာကို ေက်နပ္ေနမိပါတယ္။

ႏိုရီကို၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ မိတ္ေဆြတစ္ဦး