သစ္ပုတ္ဟစ္တိုင္

 “လက္ဦးဆရာမည္ထိုက္စြာ ပုပၺါစရိယ မိႏွင့္ဖ” ဆိုစကားအတိုင္း အနေႏၲာ အနႏၲငါးပါး၏ ေက်းဇူး ႐ွင္ဆရာသမားမ်ားအား ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ရန္ ၃.၂.၂ဝ၁၃ ရက္ေန႔ နံနက္ (၉း၃ဝ) နာရီအခ်ိန္၌ ရန္ကုန္ ဝိဇၨသိပၸံတကၠသုိလ္၊ ႐ူပေဗဒဘာသာရပ္ ေက်ာင္းသား/သူေဟာင္းမ်ား (ပညာသင္ႏွစ္အားလံုး)၏ ဒုတိယ အႀကိမ္ေျမာက္ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ အခမ္းအနားအား ရန္ကုန္တကၠသိုလ္႐ွိ အပန္းေျဖရိပ္သာ (RC-2) တြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ရက္ (၂ဝ) ခန္႔၌ ကၽြန္ေတာ္၏ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႐ူပေဗဒ႒ာနမွ ဆရာ/မမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသူေဟာင္းတစ္ဦးျဖစ္သူ ေဒၚနီနီမာ (ခ) အိျႏၵာမိုး (ေတးသံ႐ွင္) တို႔သည္ နာေရးကူညီမႈအသင္း (ရန္ကုန္)သို႔ ေရာက္႐ွိလာခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႐ူပေဗဒ႒ာနတြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကေသာ အသက္ (၆၅) ႏွစ္ႏွင့္အထက္ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ားတို႔အား အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ က်င္းပမည္ျဖစ္သည့္ အတြက္ ဖိတ္ၾကားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ၏ သင္/ျမင္ဆရာမ်ား အားလံုး အတြက္ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ အခမ္းအနားအတြက္ အလွဴေငြ (၁) သိန္းက်ပ္တိတိ လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ ဆရာ/မ မ်ား၏ ေက်ာင္းသားေဟာင္းျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ဇနီး ေ႐ႊဇီးကြက္တို႔အား မျဖစ္မေန အာစရိ ယပူေဇာ္ပြဲအား
တက္ေရာက္ေစလိုေၾကာင္း၊ ေက်းဇူး႐ွင္ ဆရာ/မမ်ားမွလည္း ဦးေက်ာ္သူတို႔အား ေတြ႔ျမင္ လိုျခင္းေၾကာင့္၄င္း၊ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ဇနီးတို႔မွလည္း ေက်းဇူးႀကီးမားလွေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေျမအား ျပန္လည္နင္းခြင့္ရမည့္ အခြင့္အေရးတစ္ရပ္ျဖစ္သျဖင့္ မအားလပ္သည္ၾကားမွ အေရာက္လာမည္ ဟု ဂတိေပးခဲ့ေတာ့သည္။ ၃.၂.၂ဝ၁၃ ရက္ေနန႔ နံနက္ (၉းဝဝ) နာရီအခ်ိန္တြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ နယ္နမိတ္အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့ရာ ေက်ာင္းသား/သူေဟာင္းမ်ား၊ မ်ိဳးဆက္သစ္ေက်ာင္းသား/သူမ်ား၊ ေက်းဇူး႐ွင္ ဆရာ/မမ်ား၊ ဝန္ထမ္းမ်ားအား ဝမ္းသာၾကည္ႏူးမႈအဟုန္တို႔ျဖင့္ ငယ္မူငယ္ေသြး ငယ္စိတ္မ်ား ျပန္လည္ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသား/သူ (ေဟာင္း/သစ္)မ်ား၏ ေဖာ္ေ႐ြေသာအၿပံဳးႏွင့္ ႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္ျခင္း၊ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံု မ်ား ႐ိုက္ကူးျခင္း၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီး၏ ပါေမာကၡႀကီးမ်ား၊ ကထိကႀကီးမ်ား၊ ဆရာ/မမ်ားအား ဝမ္းသာ ၾကည္ႏူးစြာျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္စကားမ်ား ေျပာၾကားခဲ့ၾကၿပီး အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ အခမ္းအနားအား လက္ဆယ္ျဖာ ထိပ္မွာမိုး၍ ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မေနာကံ တို႔ျဖစ္ ျပစ္မွားမိခဲ့ျခင္း႐ွိပါက ခြင့္လႊတ္ေပးပါရန္ ႐ွိခိုးကန္ေတာ့ ပူေဇာ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ႐ွိခိုးကန္ေတာ့ပူေဇာ္သည့္အခ်ိန္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မိမိျပဳခဲ့သမွ် ကုသုိလ္ ေကာင္းမႈအစုစုတို႔အား ဆရာ/မမ်ား၊ ေက်ာင္းသား/သူမ်ား တကၠသိုလ္ဝန္ထမ္းမ်ား၊ သစ္ပုတ္ပင္ ေစာင့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား၊ သမၼာေဒဝ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ားအျပင္ တကၠသိုလ္နယ္ေျမတြင္ ဒီမိုကေရစီေရး အတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ရင္း က်ဆံုးသြားခဲ့ၾကေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား/သူမ်ားႏွင့္ မကၽြတ္မလြတ္ေသး ေသာ သတၱဝါအေပါင္းတို႔အား အမွ်ေပးေဝျခင္းတို႔ကို တစ္ၿပိဳင္နက္ ျပဳလုပ္မိခဲ့သည္။ ယင္းအခမ္းအနားတြင္ ႐ူပေဗဒ ေက်ာင္းသူေဟာင္း မနီနီမာ (ခ) အိျႏၵာမိုး (ေတးသံ႐ွင္)မွ နာေရး ကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)သို႔ ကိုယ္တိုင္ေရးစပ္ သီဆိုထားသည့္ “ဧည့္သည္” အမည္႐ွိ ေတးသီခ်င္းအား လွဴဒါန္းမႈျပဳခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ကန္ေတာ့ခံ ဆရာ/မမ်ားအား လက္ေဆာင္ပစၥည္မ်ား၊ အလွဴေငြမ်ား ေပး အပ္ခဲ့ၾကၿပီး ဆရာ/မႀကီးမ်ားတို႔မွ ျပန္လည္၍ ဆံုးမၾသဝါဒ အမွတ္တရစကားမ်ား ေျပာၾကားေနခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မျမင္ရေသာ တစ္စံုတစ္ဦး၏ လႈံေဆာ္မႈေၾကာင့္ RC (အပန္းေျဖရိပ္သာ) အာစရိယပူေဇာ္ ပြဲ အခမ္းအနားမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေအာင္ေျမဟု သတ္မွတ္ထားေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဝန္းက်င္႐ွိ သမိုင္းမွတ္တမ္း မွတ္တိုင္မ်ား၊ ပညာေရးစနစ္၏ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားမွအစ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား/သူမ်ား၏ လႈပ္႐ွားမႈမ်ား၊ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမ်ားတို႔ကို ဂဃနဏ အေသးစိတ္သိ႐ွိထားေသာ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီး ေအာက္ေျခသို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္႐ွိသြားေတာ့သည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၏ သမိုင္းေၾကာင္း ကုန္စင္ကို သိ႐ွိထားေသာ အထင္ကရ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးသည္လည္း သံတိုင္စည္း႐ိုးမ်ားျဖင့္ ဝင္းခတ္ျခင္းကို ခံထားရ ေၾကာင္း ေတြ႔ျမင္လိုက္မိသည္။ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီး၏ အရိပ္အာဝါသ ထုထည္ႀကီးမားလွေသာ သစ္ပုတ္ပင္ ႀကီး၏ အကာအကြယ္အားယူ၍ဒုစ႐ိုက္မႈမ်ား မျပဳလုပ္ေစလိုျခင္းေၾကာင့္၄င္း၊ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီး သက္တမ္း ႐ွည္စြာ တည္႐ွိေစလိုျခင္းေၾကာင့္လားေတာ့မသိ…. သစ္ပုတ္ပင္ႀကီး ေျခရင္းအထိ သြားေရာက္ကာ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးအား ကိုင္တြယ္ခြင့္ မရေတာ့ၿပီျဖစ္သည္။ မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘဝတြင္ Hand Phone, Cellular Phone, Internet စသည့္ ဆက္သြယ္ေရးပစၥည္းမ်ား မေပၚေပါက္ေသးေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခ်ိန္ကာလ ေက်ာင္းသားဘဝတြင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ဆက္သြယ္သည့္ ႀကိဳးမဲ့စနစ္အျဖစ္ အသံုးျပဳခဲ့ေသာ သစ္ပုတ္ပင္ေျခရင္း႐ွိ ႀကိဳးမဲ့ဆက္သြယ္ခဲ့ေသာ ေနရာ အား ကၽြန္ေတာ္ထပ္မံ ႐ွာေဖြခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်ိန္ကာလတြင္ အခ်င္းခ်င္း ႀကိဳးမဲ့ဆက္သြယ္ ေနရာကား သစ္ပုတ္ပင္ေျခရင္း႐ွိ Underground (ေျမေအာက္ခန္း) မ်ားေပၚတြင္ ဖံုးထားသည့္ ကြန္ကရစ္ အဖံုးေပၚတြင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ဆက္သြယ္ခ်ိတ္ဆက္ရန္အတြက္ သစ္ပုတ္ပင္မွ ေၾကြက်ထားေသာ သစ္ ပုတ္႐ြက္ေပၚတြင္ စာျဖင့္ေရးသားကာ ခဲလံုးတစ္လံုးျဖင့္ ဖိထားေသာ ဆက္သြယ္မႈျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား တကၠသိုလ္နယ္ေျမသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ အားလံုးတစ္ၿပိဳက္နက္ ဤေနရာ ဤ႒ာနသို႔ အေရာက္လာကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ အဖြဲ႔မ်ား (RC)၊ ဦးခ်စ္ဆိုင္၊ ဦးယမ္းဘီလူးဆိုင္၊ တကၠသိုလ္ေလွေလွာ္ အသင္း၊ ဟိုက္စြန္၊ တစ္ေကာင္ဘြား (ေျမနီကုန္း) စသည့္ေနရာ႒ာနအသီးသီးမ်ားသို႔ ခ်ိန္းဆိုထားသည့္ အတိုင္း အေရာက္သြား၍ ေတြ႔ဆံုၾကသည္။ (ယခုမူ ဤအုတ္ခံုေလးသည္ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ဆံုး သြားၿပီ ျဖစ္ေတာ့သည္။) တစ္ခ်ိန္က ကမာၻ႔အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ကမာၻ႔ပညာေရး အဆင့္အတန္း႐ွိ ေက်ာင္းသား/ သူမ်ား၊ ပညာ႐ွင္မ်ားေပၚထြက္ခဲ့ေသာ ကမာၻ႔ႏိုင္ငံအသီးသီးမွ ပညာေရးတြင္ ကမာၻ႔အသိအမွတ္ျပဳခံခဲ့ရ ေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီး မကြယ္ေပ်ာက္ရန္အတြက္၄င္း၊ ယခင္ အတိတ္ကာလမ်ားကဲ့သို႔ ဘြဲ႔ရပညာ ႐ွင္မ်ား ေပၚေပါက္လာေရးအတြက္၄င္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသား/သူမ်ားႏွင့္ ပညာသင္ၾကားေပးေသာ ဆရာ/မမ်ားအျပင္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရႏွင့္ ပညာေရးဝန္ႀကီး႒ာနတို႔တြင္ တာဝန္ယူမႈ၊ တာဝန္သိမႈ၊ တာဝန္႐ွိ မႈ၊ တာဝန္ေက်မႈတို႔သည္ အဓိက အေရးႀကီးဆံုး ျဖစ္ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္႐ြယ္စဥ္ကာလတြင္ က်င္လည္ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပရဝုဏ္ႀကီးထဲ တြင္ ငယ္စဥ္ဘဝက အတူလက္တြဲခဲ့ေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ေက်းဇူး႐ွင္ သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာမ်ား၊ ဆရာ/မမ်ားအား ျပန္လည္ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရေသာအခ်ိန္ အခိုက္အတန္႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏုပ်ိဳ၊ ငယ္႐ြယ္၊ လြတ္လပ္ေသာ ခံစားမႈရသမ်ား တၿပိဳင္နက္ ခံစားရခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝတြင္ ကၽြန္ေတာ့ ပထမဦးဆံုးေသာ ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့သူ လက္႐ွိကၽြန္ေတာ္၏ မေဟသီ ေ႐ႊဇီးကြက္ႏွင့္ သမီးရည္းစား အခ်ိန္ကာလမ်ားတြင္ မွတ္မွတ္ရရ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ကူးခဲ့ေသာ တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တိုက္သို႔ ကၽြန္ေတာ့္၏ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ ေရာက္႐ွိသြားျပန္သည္။ တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးေ႐ွ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦး အမွတ္တရ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ကူးရင္း ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္အစဥ္တြင္ တစ္စံုတစ္ခု ေပၚေပါက္လာျဖစ္ခဲ့သည္။ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမႀကီးသည္ ေနၿမဲ၊ ဝိဇၨာသိပၸံ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးသည္လည္း ေနၿမဲ၊ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးသည္ (ၿခံစည္း႐ိုး ခတ္ခံထားရမႈမွလြဲ၍) ေနၿမဲ၊ ဂ်က္ဆင္ႀကီးသည္လည္း ေနၿမဲ၊ တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တိုက္ႀကီး သည္လည္း ေနၿမဲ၊ RC ႀကီးသည္လည္း ေနၿမဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္သာ ေသမင္းဆီသို႔ ေျခလွမ္းေနၾကဆဲပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအုိႀကီးမ်ားသည္လည္း တစ္စႏွင့္တစ္စ ေၾကြလႊင့္ သြားရမည္ ျဖစ္ေသာ္ျငား၊ ေနာင္အနာဂတ္ ေက်ာင္းသား/သူ လူငယ္မ်ားအတြက္ ထက္ျမက္စူး႐ွ၊ တိုးတက္ ျမင့္မားေသာ အသိပညာမ်ား တိုးပြားလာႏိုင္ရန္အတြက္ တကၠသိုလ္ဝန္းက်င္႐ွိ ပညာသင္ၾကားမႈ အဆင့္ အတန္းမ်ား၊ ပညာသင္ၾကားေရး အေဆာက္အအံုမ်ား ပညာသင္ၾကားမႈ နည္းစနစ္မ်ားသည္ ေနၿမဲ အဆင့္ မွ တန္းျဖဳတ္ကာ တိုးတက္ျမင့္မား ေက်ာ္လႊားႏိုင္ၾကဖို႔ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရမွ နားလည္မႈ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာမႈ၊ ေစတနာထားမႈ၊ ပ့ံပိုးေပးမႈ၊ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ စည္းလံုးမႈမွတ္တိုင္မ်ားထူႏိုင္ရန္ အေရးႀကီးပါေၾကာင္း ျဖစ္ေပၚခဲ့ေတာ့သည္။ ထိုကဲ့သို႔ မွတ္တိုင္ထူယံုႏွင့္မၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီး၏ သမိုင္း၊ တကၠသိုလ္ႀကီး၏ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ား၊ တကၠသိုလ္ႀကီး၏ ရာဇဝင္မ်ားအား ေနာင္လာေနာင္သား အနာဂတ္ မ်ိဳးဆက္မ်ား သိ႐ွိေလ့လာ မွတ္တမ္းတင္၊ ဂုဏ္ယူႏိုင္ရန္အတြက္ တကၠသိုလ္သမိုင္းျပတိုက္အား ဖြင့္လွစ္ေပးႏိုင္ရန္ ေတာင္းဆိုလိုက္ရပါေတာ့သည္။ အကယ္၍မ်ား ႏိုင္ငံေတာ္မွလည္း မလုပ္ေပး၊ ပညာေရးဝန္ႀကီး႒ာနမွလည္း တာဝန္မယူခဲ့ပါက တကၠသိုလ္ရဲ႕ သမိုင္း၊ တကၠသိုလ္ရဲ႕ ရာဇဝင္၊ တကၠသိုလ္ရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ားကို ဂဃဏန သိ႐ွိထား ေသာ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးမွ၄င္း၊ သစ္ပုတ္မ်ိဳးဆက္မ်ားမွ၄င္း သမိုင္းေပးတာဝန္ႀကီးအား ဆက္လက္ထမ္း႐ြက္ လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ စိတ္အစဥ္တြင္ တုန္လႈပ္သြားေအာင္ မျမင္ရေသာပုဂၢိဳလ္ႀကီး၏ ေျပာၾကားမႈကို ၾကားသိလိုက္ရပါေတာ့သည္။ အနာဂတ္ တကၠသိုလ္ႀကီး၊ အနာဂတ္ အမိျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာေရးစနစ္ႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာ လွပတိုးတက္ပါေစသား …. (ေက်ာ္သူ)