စာေရးခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ေျမးေလးဆီသို႔

အဘြားဆီကို ေျမးမေလးတစ္ေယာက္က စာေရးလာပါတယ္။ သူ႔စာက အဘြားရယ္ အဘြားစာေရးလာတာႀကာလွျပီဆို။ ဘာေတြေရးတာလဲ။ က်မလည္း အဘြားလို စာေရးတတ္ခ်င္ပါတယ္။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ ခ်င္ပါတယ္။က်မကို သင္ႀကားေပးပါလားရွင္တဲ့။
      ဒီမိန္းကေလးလို အေမ့ဆီစာေရးသူေတြက တစ္ေယာက္မကဘူး။ ေတာ္ေတာ္မ်ားျပီ။ လူငယ္ေတြ စာေရးခ်င္စိတ္ေပါက္ႀကတာ ဝမ္းသာစရာေကာင္းပါတယ္။ အေမတို႔ငယ္ငယ္တုန္းကနဲ႔ မတူဘူး။ အခုေခတ္မွာ ေရးစရာအေႀကာင္းအရာေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။ ေရးစရာေနရာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိလာတယ္။ စာေရးႀကတဲ့ ကေလာင္သစ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးေပၚလာတယ္။
ဒါဟာ တုိ႔လူေတြအတြက္ ေကာငး္တဲ့လကၡဏာေပါ့။ အေမ့ကို အဲဒီမိန္းကေလးလို ေမးလာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အေမက ကိုယ့္ေျမးကေလးတစ္ေယာက္လို ရင္းရင္းႏွီးႏွီးပဲ ေျဖခ်င္တယ္။
              မင္း စာေရးခ်င္တယ္ဆုိတာ ဘာလို႔လဲ။  အဲဒီအေမးကို ကုိယ့္ဘာသာ ေျဖႀကည့္စမ္းပါ။ မကြယ္မဝွက္
မွန္မွန္ကန္ကန္ စဥ္းစားျပီးေတာ့ ေျဖႀကည့္စမ္းပါ။ ဘယ္သူမွ မႀကားဘဲ ကိုယ့္ဘာသာေျဖႀကည့္ပါ။
             အေမက ေမးရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ မင္းမွာ သူမ်ားသိဖို႔ေကာငး္တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတြ အမ်ားႀကီးရွိလို႔လား။ မင္းမွာ ထူးျခားေလးနက္တဲ့ အေတြးအေခၚသစ္မ်ိဳးေတြ ရွိလို႔လား။ မင္းက စိတ္ကူးစိတ္သန္းသိပ္ေကာင္းလို႔ လား။ ေကာင္းတယ္ထင္လို႔လား။

ဥပမာ-ဝတၳဳေရးမယ္ဆုိရင္  ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ကို ငါဆုိရင္ဘယ္လုိဖန္တီးလိုက္ရမွာ ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့။ မင္းမွာ ဗဟုသုတေတြ အႀကားအျမင္ေတြ အေတြ႔အႀကံဳေတြက သိပ္မ်ားထားလို႔လား။ မင္း ဘယ္လို ဟာမ်ိဳးေတြကို ေရးခ်င္တာလဲလို႔ ေမးမိလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။
               အေမ့အေနနဲ႔ စာေရးခ်င္ေနတဲ့ သားတုိ႔သမီးတို႔ကို အႀကံျပဳခ်င္တာကေတာ့ စာေရးခ်င္ရင္ စာမ်ားမ်ားဖတ္ပါ။ သူမ်ားေတြ ဘာေရးထားထား ဖတ္ပါ။ ေကာင္း၏ မေကာငး္၏ကို  ကိုယ့္ဘာသာခြဲျခားျပီး စာေကာငး္ကို ဘာေႀကာင့္ေကာငး္တာလဲ စဥ္းစားႀကည့္ပါ။ စာေရးခ်င္တဲ့လူဟာ စာဖတ္မ်ားရမွာကေတာ့ အေသအခ်ာလုပ္ရမယ့္ ကိစၥပါ။
               မင္းေရးရမွာက ကဗ်ာလား၊ ေဆာင္းပါးလား၊ ဝတၳဳလား၊ အက္ေဆးလား၊ ဘာသာျပန္လား၊ တခ်ိဳ႕က စာေပနယ္ထဲကို ကဗ်ာနဲ႔ စဝင္လာႀကတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးႀကည့္ပါ။ ေရးႀကည့္ျပီး မဂၢဇင္းတိုက္ကို ပို႔ႀကည့္ပါ။

ပို႔ႀကည့္လို႔ လက္မခံဘူးဆုိရင္လည္း စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔။ ဆက္ေရးပါ။ မင္းေရးတာဟာ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပေပးေလာက္ေအာင္ မေကာငး္ေသးလို႔ ပယ္တာျဖစ္မွာပါ။ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔။ ဆက္ေရးပါ။ ေရးရင္းေရးရင္း ေကာင္းလာနုိင္ပါတယ္။
မင္းေရးတဲ့စာမူကို ကိုယ့္မွာ လက္ခံေကာ္ပီလည္း ခ်န္ထားရမယ္။
               အဲ ေရးျပီဆုိရင္ေတာ့ ဘာအေႀကာငး္ေရးမွာလဲ။ စာေရးတယ္ဆုိတာ ကိုယ့္ဘာသာ အပ်င္းေျပဖတ္ဖို႔ ေရးတာမဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားဖတ္ဖို႔ ေရးတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ဖတ္တဲ့လူကို ကိုယ့္စာက ဘာအက်ိဳးျပဳမွာလဲ။ အဲဒါ
အေရးႀကီးပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာလည္း အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး ဖတ္ရက်ိဳးနပ္ရမယ္ေလ။
             ကိုယ့္စာေႀကာင့္ သူမ်ားေပ်ာ္သြားသလား။ သူမ်ား အပ်င္းေျပသြားသလား။ ဗဟုသုတရသြားသလား။ တစ္ခုခုေတာ့ ေက်းဇူးျပဳရမွာေပါ့။
            အေမက မင္းကို တစ္ခုေတာ့ သတိေပးခ်င္တယ္။ ကိုယ့္စာနဲ႔ သူမ်ားရဲ႕ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအေႀကာင္းကို မေကာင္းမေရးပါနဲ႔။ အဲဒါ မေရးအပ္တဲ့စာ။ မလုပ္အပ္တဲ့အလုပ္မ်ိဳးပါ။ မင္း လူတစ္ေယာက္ကို မုန္းရင္
မေက်နပ္ရင္ ထဆဲပါ။ ထထိုးပါ။ ရတယ္။ မင္း ေဒါသႀကီးတာ၊ မငး္မရွက္တတ္တာကို ႀကားတဲ့ျမင္တဲ့လူေလာက္ကပဲ သိတယ္။ စာနဲ႔ေရးျပီးဆဲတယ္ဆိုတာမ်ိဳးကေတာ့ မင္းစာကို ဖတ္မိသမွ် လူေတြက သိတယ္။ မင္းစာ မေဆြးေျမ႕ မပ်က္စီးေသးသမွ် အဖတ္တင္ေနမယ္။ သူ႔အေပၚ မင္းရဲ႕စိတ္ေနစိတ္ထား ဘယ္လိုရွိတယ္ဆုိတာ ကမၸည္းထိုး ေမာ္ကြန္းတင္ထားတာပဲ။ ဒါမ်ိဳးက မလုပ္သင့္ မလုပ္အပ္ဘူး။
              တခ်ိဳ႕က  စာေရးတယ္ဆုိတာ ကိုယ့္အတြက္ ေရးေနတာေလ။ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္သိတယ္။ ဘယ္ေလာက္တတ္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာ္တယ္ဆုိတာကို လူသိေအာင္ လုပ္တဲ့လူရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕က ကိုယ္မုန္းတီးေနတာကို စာနဲ႔ထုတ္ေဖာ္ေရးမယ္ ။ အဲဒါေတြဟာ စာေရးတာမဟုတ္ပါဘူး။ မင္းအတြက္ ေရးတာပါ။ မင္းအရည္အေသြးကို လူသိတာပဲရွိပါတယ္။ တျခားအက်ိဳး မရွိပါဘူး။

               စာဟာ ကိုယ့္အတြက္ေရးတာ မျဖစ္ေစရဘူး။ စာေရးတဲ့လူမွာ သူမ်ားအေပၚေစတနာအျပည့္အဝ ထားရွိရတယ္။ မင္းေစတနာဟာ မင္းစာမွာ ေပၚေနမွာ၊ ေပၚေနတာပါ။ ကိုယ့္မွာ မျပည့္စံုဘဲနဲ႔လည္း မေရးခ်င္ပါနဲ႔ဦး။ ပထမ အသိျပည့္စံုေအာင္ ဆည္းပူးေလ့လာပါဦး။ ကဲ သမီးတို႔ သားတုိ႔ ေျမးတုိ႔ မင္းတုိ႔ စာေရးခ်င္တယ္ဆုိတာ ဘာကိုေရးခ်င္တာလဲ ။ ဘာေႀကာင့္ေရးခ်င္တာလဲ။ မင္းတုိ႔မွာ ေရးစရာေတြ ဘာေတြမ်ားရိွေနျပီလဲ။

             ဒီအေမးေတြကို ေက်နပ္ေလာက္တဲ့အေျဖရရင္ စမ္းေရးႀကည့္ႀကေပါ့ကြယ္။

                                 ဧျပီလ၊ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္
                                  ( လူထုေဒၚအမာ)