လူေတြအားလံုးေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္စရာေလး ရွာေပးပါ

ရဲေတြကလည္း ဦးၾကဥ္ျငိမ္း မတရားလုပ္ထားတာေတြေၾကာင့္ရြာသားေတြတစ္ခုခုလုပ္မွာစိုးလို႔ တပ္ရင္းႏွစ္ရင္းစာေလာက္ လက္နက္ကိုင္ျပီး ေစာင့္ေပးေနၾကရတယ္။ ပန္းတေနာ္ရဲစခန္းမွာ ရွိတဲ့ရဲေတြေကာ... တရားသူၾကီး၊ ေရွ႕ေန၊ ျမိဳ႕နယ္မွဴးေတြပါ ဦးၾကဥ္ျငိမ္းဆို မီးေသပဲ။ ရဲေတြေကာ အကုန္သူ႕လူေတြခ်ည္းပဲ။ သူ႕အစ္ကိုကို လႊတ္ေတာ္အမတ္ျဖစ္ေအာင္ ဦးၾကဥ္ျငိမ္း လုပ္ေပးခဲ့တာ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ထမင္းတစ္လုပ္ မေၾကာင္းမၾက စားေနရတယ္။ ITနည္းပညာေတြနဲ႔ ထိေတြ႕ေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ စာတတ္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ မွန္တာလုပ္ျပီး မွန္ေအာင္ေနရင္ ဘယ္သူ႕မွ ဂရုစိုက္စရာမလိုသလို၊ ဘယ္သူ႔မွလဲ ေၾကာက္စရာမလိုပါဘူး။ ဒါက... (စာၾကြင္းပါ)

ရြာေလးဟာ အရမ္းဆင္းရဲႏံုခ်ာတဲ့ ရြာေလးတစ္ခုပါ။ အင္တာနက္ဆိုတာမေျပာနဲ႔ ဖုန္းလိုင္းဆိုတာေတာင္ မမိတဲ့ ရြာေလးတစ္ခုပါ။ ဆက္သြယ္ေရးကြန္ယက္ေတြမရွိသလို ကားတစ္စီးထိုးရပ္လာရင္ ဘာမွန္းမသိဘဲ ေၾကာက္ေနၾကရတဲ့ ရြာသားေတြ၊ ကားေတြ႕ရင္ ဖမ္းဖို႔လာတာပဲဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ေလွ်ာက္ပုန္းေနၾကတဲ့ ရြာေလးတစ္ခုမွာ မတရားမႈေတြ၊ ေခါင္းပံုျဖတ္ မႈေတြ၊ အက်င့္ပ်က္ ျခစားမႈေတြပါေရာေထြးေနတဲ့ရြာေလးပါ။ ဘယ္လိုရြာေလးလည္းဆိုေတာ့ ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ပန္းတေနာ္ျမိဳ႕နယ္ေလးထဲက၊ ခႏြဲခဘိုရြာေလးပါ။ ရြာသားေတြရဲ႕လူေနမႈဘ၀ေတြဟာ... အရမ္းကို စုတ္ျပတ္ႏံုခ်ာလွသလို သူတို႔ဘ၀ေတြဟာ အေၾကာက္တရားေတြရင္၀ယ္ပိုက္ေနရျပီး၊ နည္းမမွန္တဲ့ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံရမႈေတြ၊ မမွန္ကန္တဲ့ဥပေဒေတြ၊ တပ္ခ်င္ရာတပ္ျပီး ဆြဲတဲ့ပုဒ္မေတြကိုေအာက္မွာ အလူးလဲခံေနရတဲ့ရြာေလးပါ။ (ဒီရြာေလးရဲ႕ လူမႈဘ၀အဆင့္တန္းေတြကေတာ့ ၾကားရသူ ရင္ထုမနာပါပဲ).. ။

ဒီလိုဗ်... အစ္ကိုတို႔ ဒီရြာေလးမွာ ပညာတတ္ေတြရွိလား။ အင္း.. ေက်ာင္းတတ္သူေတြေတာ့ရွိတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ ရြာကို အုပ္ခ်ဳပ္လို႔ရတယ္။ မေအာင္လဲရပါတယ္။ဘာလို႔လဲဗ်။ ရြာမွာက ေက်ာင္းမတတ္တဲ့သူေတြ တစ္ပံုၾကီးေလဗ်ာ။ အစ္ကိုတို႔လက္ရွိအလုပ္က ဧရာ၀တီတိုင္းဆိုေတာ့
ငပိ၊ငါးေျခာက္လုပ္ငန္းေတြ၊ ဆန္စပါးေတြစိုက္ၾကတာလား။ အမ္... မေျပာပါနဲ႔ဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖမ္းခံေနရပါအုန္းမယ္။ ငါးေတာင္မွ်ားစရာေနရာမရွိဘူးဗ်။ စပါးစိုက္ရေအာင္၊ ကိုင္းစိုက္ရေအာင္ ေရရွိရာသူ႕ အင္းသူၾကီးပိုင္ေနရာပဲ၊ ေျခေထာက္ေရေဆးခ်င္လို႔ ကြင္းထဲဆင္းရင္ေတာင္ ပါးရိုက္လႊတ္တာ။ ငါးခိုးဖမ္းတယ္ဆိုျပီး။ ဘာလို႔လဲဗ်... ဒီလိုလုပ္တာ....။သူကခ်မ္းသာတယ္ဗ်။ ဧရာ၀တီတစ္တိုင္းလံုးမွာ သူနဲ႔ သားေတြ၊ ညီအစ္ကိုေတြ ၾကီးစိုးတာ။ သူ႕ညီလားအစ္ကိုလား ေသခ်ာေတာ့မေျပာတတ္ဘူး။ ပန္းတေနာ္ကတက္သြားတဲ့ လႊတ္ေတာ္အမတ္ဗ်။ ဦးဲျငိမ္းျမိဳင္လို႔ေခၚပါတယ္။ ၾကံ့ခိုင္ဖြံ႔ျဖိဳးေရးပါတီ၊ ပန္းတေနာ္ျမိဳ႕နယ္၊ အမွတ္(၂) မဲ့ဆႏၵနယ္ကပါ။

ခုေနရာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာလဲ သူ႕အစ္ကို ဦးၾကဥ္ျငိမ္း ကစိုးမိုးေနတယ္။ သူ႕တပည့္ေတြက လူမိုက္ေတြ။ တပည့္ေတြခ်ည္းပဲ အေယာက္200ေက်ာ္ထားထားတယ္။ ရဲေတြကလည္း ဦးၾကဥ္ျငိမ္း မတရားလုပ္ထားတာေတြေၾကာင့္ ရြာသားေတြ တစ္ခုခုလုပ္မွာစိုးလို႔ တပ္ရင္းႏွစ္ရင္းစာေလာက္ လက္နက္ကိုင္ျပီး ေစာင့္ေပးေနၾကရတယ္။ ပန္းတေနာ္ရဲစခန္းမွာ ရွိတဲ့ရဲေတြေကာ... တရားသူၾကီး၊ ေရွ႕ေန၊ ျမိဳ႕နယ္မွဴးေတြပါ ဦးၾကဥ္ျငိမ္းဆို မီးေသပဲ။ ရဲေတြေကာ အကုန္သူ႕လူေတြခ်ည္းပဲ။ သူ႕အစ္ကိုကို လႊတ္ေတာ္အမတ္ျဖစ္ေအာင္ ဦးၾကဥ္ျငိမ္း လုပ္ေပးခဲ့တာ။

ခုလည္း သူ႕အစ္ကို အားကိုးနဲ႔ ပိုမိုက္ရိုင္းလာတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ပါ၀ါရွိသလဲဆို တစ္ခါတစ္ခါ သူ႕အလုပ္သမားတခ်ိဳ႕၊ သူ႕တပည္လူမိုက္ေတြေပါ့ဗ်ာ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရွိတဲ့ အိမ္ေပၚအခ်ိန္မေတာ္ တက္လို႔ သြားတိုင္ရင္ေတာင္ ရဲေတြက ကိုယ့္ကို ျပသနာျပန္ရွာတာဗ်။ ခင္ဗ်ားဘယ္ႏွခုႏွစ္က ငါးခိုးဖမ္းတဲ့အမႈနဲ႔ သူကျပန္ဆြဲမွာေပါ့လို႔ ေျပာေတာ့ က်ဳပ္တို႔လဲ မသိသလို မျဖစ္ခဲ့သလိုပဲေနရတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ စားစရာမရွိဘဲ မြဲသထက္မြဲ၊ ဆင္းရဲထက္ဆင္းရဲေနၾကတာပါပဲဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ခင္ဗ်ားတို႔က ဆင္းရဲတယ္ဆင္းရဲတယ္နဲ႔ ရြာေရွ႕မွာေတာင္ ရွာစားလို႔ရတဲ့ ေခ်ာင္းတစ္ခုရွိေနတာပဲ။ ရွာစားရတာပဲ။ ခုကၽြန္ေတာ္လာတာ ဘာမွအလုပ္လုပ္ေနၾကတာမေတြ႕ဘူး။ ငါးေတာ့ရွိမွာပါ။ ဘာလို႔မမွ်ားၾကတာလဲ။ မရွာၾကတာလဲ။ သြားမွ်ားရင္ အဖမ္းခံရမွာဗ်။ အင္းသူၾကီး နဲ႔တပည့္ေတြက ပိုက္ေတြဘာေတြမေျပာနဲ႔၊ ငါးမွ်ားတံနဲ႔ ငါးမွ်ားရင္ေတာင္ သူတို႔အျပစ္ေပးခ်င္သလိုေပးတာ။ တစ္ခါတစ္ေလရိုက္ႏွက္ျပီး ေဗဒါပုတ္ထဲ ထားခဲ့တာ။ ေယာက်ၤားေလးေတြကိုေတာ့ ထုေထာင္းတာေပါ့။ မ်က္ႏွာေတြ ညိဳမဲစြဲေရာ။ တခ်ိဳ႕ဆို ေသေနတာေတာင္ရွိတယ္။ မနက္မွသိရတာ။ မိန္းကေလး တခ်ိဳ႕လဲ တစ္ခါတစ္ေလ စားစရာမရွိရင္ ေရရွိတဲ့ေနရာေလးမွာ ေခ်ာင္းေတာ့မမွ်ားရဲဘူး၊ အဖမ္းခံရမွာကိုး.. ရြာနဲ႔ေတာ့ေ၀းမွာေပါ့၊ တခ်ိဳ႕လယ္ကမ္းစပ္ေလးေတြေပါ့။ ဟင္းစားရဖို႔ သြားမွ်ားၾက၊ ရွာၾကနဲ႔။ အဲ့လိုသြားရွာတာ သူ႕တပည့္ေတြမိရင္ ဆရာေတြးၾကည့္ပါ။ ေယာက်ၤားေလးေတာင္ထုေထာင္းျပီး တစ္ခါတစ္ေလ ၀မ္းစာေလးစားဖို႔ ငါးတစ္ေကာင္တစ္ေလသြားဖမ္းရင္ေတာင္ သူတို႔ၾကိဳက္သလို ထိုးၾကိတ္၊ ရိုက္ႏွက္ျပီး ေတြ႕ကရာထားခဲ့တာ။ မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ဆို .....။ မေျပာေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ဆရာတို႔နားလည္မွာပါ။

ဒါဆိုရဲတိုင္ပါ့လားဗ်။ မင္းမဲ့တိုင္းျပည္မွမဟုတ္တာ။ အား...ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲသြားတိုင္ရင္ေတာင္ ျပသနာပိုၾကီးတယ္။ ရဲေတြအကုန္လံုးက အင္းသူၾကီး ဦးၾကဥ္ျငိမ္းဆိုတာကို ေၾကာက္ရတယ္။ ဦးၾကဥ္ျငိမ္း အင္းကို လက္နက္ခဲယမ္းအျပည့္နဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ေနၾကရတာ။ ဆရာတို႔ ...မယံုရင္သြားၾကည့္ပါ့လား ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုက္ျပမယ္။ အရင္တစ္ေခါက္ကေတာင္ ဆရာေနမ်ိဳးဇင္ နဲ႔ အဲ့ရဲေတြနဲ႔ ျပသနာျဖစ္ၾကေသးတယ္ဗ်။ ဆရာတို႔မသိဘူးလား။ မသိဘူး ေနပါဦးဗ်... ဒီလူကဘာေကာင္မို႔ ဒီလိုေစာင့္ေရွာက္ရတာလဲ။ ရဲကစခန္းမွာမေနဘဲ။ အျမဲတမ္းအဲ့အင္းနားမွာပဲလား။ အင္းနားကရဲေတြကလံုး၀မခြါဘူး။ သူ႕လူမိုက္ေတြကလည္း မိုက္မွမိုက္။ ရြာသားေတြထဲမွာလဲ သူ႕လူေတြတခ်ိဳ႕ရွိတယ္။ ဆရာေလးတို႔ျပန္သြားရင္ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူ ပါးလာရိုက္တာခံရမလဲ ဂရုစိုက္ရေတာ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ သူတို႔မၾကားေလာက္ပါဘူးေနာ္။ ငါးစားခ်င္ရင္ေတာင္ တစ္ေဂါင္း (50)က်ပ္နဲ႔ ၀ယ္စားေနရတာဗ်။ (ေလသံတိုးတိုးျဖင့္)
ဒါဆိုဒီနယ္ကလူေတြက လက္ငုတ္လက္ရင္း လုပ္စားစရာလယ္ေတြက ႏွစ္ေပါက္တစ္ေပါက္ရိုက္သိမ္းခံရ ၊ စာကမတတ္၊ လုပ္စားစရာ လက္ငုပ္လက္ရင္းကမရွိ ဘာေတြနဲ႔စားေနၾကလဲ။ တခ်ိဳ႕ကကိုင္းခုတ္တယ္ အငွား ထယ္ထိုးလိုက္တယ္။ ခုဆိုတစ္ခ်ိဳ႕ကၽြန္ေတာ္သားေတြေက်ာက္ထမ္းဖို႔ ဆရာတို႔လာတဲ့ လမ္းမွာလႊတ္လိုက္တယ္။ ထမ္းေနတာေတြ႕မွာေပါ့။ ေက်ာက္သည္ေနတဲ့ကေလးေတြလား။ ေတြ႕ခဲ့တယ္ေလ။ အဲ့ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္သားပါတာေပါ့။ ကြင္းျပင္ေနပူပူၾကီးဗ်ာ။ ဖုန္ကလဲထူေနတာပဲ။ သူတို႔တစ္ေန႔ဘယ္ေလာက္ရလဲ။ မနက္6နာရီကေန ည8နာရီထိဆို 1000ေတာင္ရတယ္ဗ်။(ဂုဏ္ယူျပီးေျပာတဲ့အသံပါ)။ ဘယ့္ႏွယ့္ ကိုယ္သာဆို တစ္မီးနစ္ေတာင္မလုပ္ဘူး။ ေနပါဦးဗ်။ ေယာက်ၤား ရင္းမၾကီးေတြကေကာ...ဘာလုပ္ၾကလဲ။ အရြယ္ေရာက္ရင္ ထိုင္းလို..ဘာလိုထြက္ၾကတာပါပဲ။ ဟိုက်စာမတတ္ေတာ့ လူကုန္ကူးခံရေကာ။ ေရာင္းစားခံရေကာ။ တခ်ိဳ႕ကစစ္ထဲ၀င္ျပီး ေသၾကတယ္။

ဒီရြာမွာစားစရာမရွိလို႔ စစ္ထဲ၀င္ရင္း စစ္ေျပးမႈနဲ႔ ေထာင္က်ခံရတဲ့သူေတြအမ်ားၾကီးဗ်။ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြ 9ႏွစ္ဆယ္ႏွစ္ဆို ရန္ကုန္မွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ စားပြဲထိုးသြားလုပ္ခိုင္းတယ္။ စားရေတာ္ျပီဆိုျပီး မိဘေတြကလဲ လႊတ္တယ္။ မိန္းကေလးေတြကေတာ့ လူကုန္ကူးခံရတာမ်ားတယ္။ တခ်ိဳ႕ ေခ်ာေခ်ာလွလွေလးေတြဆို ျမိဳ႕ကလူေတြက ဗ်ဴတီပါလာဆိုလားဘာလားဗ်ာ... အဲ့မွာ အလုပ္လုပ္ရမယ္ဆိုျပီး တစ္သိန္းေလာက္ေပးေတာ့ မိဘေတြက လႊတ္ကနဲ႔ထည့္တယ္။ ဟိုက်ေတာ့ မဟုတ္တရုတ္ေနရာေတြမွာ လုပ္ေနရတာေတြ႕ရတယ္။ တစ္ေခါက္ဆို တူမဗ်။

ကၽြန္ေတာ္တူမ။ ျမိဳ႕မွာအလုပ္လုပ္ေနတယ္။ ၀င္ေငြေကာင္းေနတယ္ ေျပာေတာ့ အားရပါးရ သူဆီလိုက္သြားတာ။ အႏွိပ္ခန္းမွာဗ်။ တစ္ဘက္မွာ အခန္းတစ္ခုလည္း ရွိတယ္။ အဲ့ဒါက ဟိုဟာဗ်ာ။ သူကႏွစ္ဘက္စလံုးလုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေခၚေတာ့ အေမတို႔ထမင္း၀ရင္ ေက်နပ္ပါျပီတဲ့။ သူ႕ဘ၀နဲ႔သူပါတဲ့။ အိပ္ကတ္ထဲကလိပ္စာထုတ္ျပီး ေျပာျပပါတယ္ မဂၤလာေစ်းမွတ္တိုင္မွာဆင္းတဲ့။ ဆရာေလးသိလားတဲ့.....။ ေၾသာ္...... ရင္ထဲထိပါေပ့... ခႏြဲခဘိုရြာေလးရယ္။ ဘယ္ကစျပီး ကူညီေပးရမွာပါလဲေနာ္။