စိတ္ထားပါတယ္။ အိႏိၵယႏုိင္ငံမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံက က်မတုိ႔ရဲ႕ မိသားစုသဖြယ္၊ ညီအကုိေမာင္ႏွမေတြသဖြယ္၊ တူ၊ တူမေတြ၊ သား၊ သမီးေတြျဖစ္တဲ့ အားလံုးဟာလည္း မိသားစုတခုပဲလုိ႔ စိတ္ထားေစခ်င္ပါတယ္။ က်မတို႔ႏုိင္ငံဟာ ျပည္ေထာင္စု ျဖစ္တယ္ဆုိတာ အထူးအေလးထားေျပာခ်င္တယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ အိႏိၵယႏုိင္ငံေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံကလာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ
တုိင္းရင္းသားအသီးသီးအသုိင္းအ၀ုိင္းအသီးသီးက ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာလူမ်ားစုကဒီထဲမွာလူနည္းစုျဖစ္ေနတာ ေကာင္းကိုေကာင္းတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ တခါတေလ လူမ်ားစုဆုိတာဟာ လူနည္းစုမ်က္စိနဲ႔ ျမင္တတ္ဖို႔လိုတယ္။ လူနည္းစုျဖစ္ရတာ ဘယ္လိုေနသလဲလို႔ နားလည္ဖို႔လိုတယ္။ အိႏိၵယမွာေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသူႏုိင္ငံသား အသိုင္းအ၀ိုင္းအမ်ားစုဟာ တုိင္းရင္းသားညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြထဲက ျဖစ္တယ္ဆုိတာ က်မ အင္မတန္မွ ဂုဏ္လည္းဂုဏ္ယူတယ္။ အားလည္းအားတက္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ က်မတု႔ိႏုိင္ငံဟာ အားလုံးအတြက္ လံုၿခံဳစရာ၊ ခုိလႈံစရာ ျပည္ေထာင္စုႀကီး ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ အဲလုိ ျပည္ေထာင္စုျဖစ္ဖို႔ဟာ အားလံုး ၀ိုင္းႀကိဳးစားဖို႔လိုပါတယ္။ တုိင္းရင္းသားမ်ားအၾကားမွာ ယဥ္ေက်းမႈမတူတာ ရွိတယ္၊ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ မတူတာရွိတယ္၊ ဘာသာစကားမတူတာရွိတယ္။ ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာမတူတာရွိတယ္။ ဒီလုိ မတူကြဲျပားတဲ့အထဲက က်မတုိ႔ဟာ ညီညြတ္မႈကုိ တည္ေဆာက္ရမွာပါ။ ဒီလုိညီညြတ္မႈတည္ေဆာက္ဖို႔ ဆုိတာဟာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ နားလည္မႈယူဖို႔လိုတယ္။ တဦးနဲ႔တဦး အျပန္အလွန္ေလးစားဖို႔လိုတယ္။ နားလည္မႈရဖို႔ အျပန္အလွန္ေလးစားႏုိင္ဖို႔ ဆုိတာဟာ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ေျပာတာကို နားေထာင္ဖုိ႔ လိုတယ္။ ကုိယ္တဖတ္သက္ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာပဲ၊ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာပဲ မီးေမာင္းထုိးေနလုိ႔ မရဘူး။ ဟုိဘက္ကအသံလည္း နားေထာင္ရမယ္၊ ဒီဘက္ကလည္း အသံလည္း နားေထာင္ရတယ္။ က်မတုိ႔ဟာ တုိင္းရင္းသား အမ်ိဳးသားျပည္လည္စည္းလံုးညီညြတ္ေရးအတြက္ ၊ ျပန္လည္ၿပီး ေသြးစည္းညီညြတ္ေရးအတြက္ လုပ္မယ္ဆုိၿပီး ဒီမုိကေရစီလႈပ္ရွားမႈထဲ ၀င္လာတာပါ။ ဒီလိုလုပ္တဲ့အခါမွာ တဦးနဲ႔တဦး နားလည္မႈယူဖုိ႔ဆုိတာဟာ တဖတ္သက္ၾကည့္လုိ႔မရပါဘူး။ ဟုိဘက္ ဒီဘက္လည္း ၾကည့္ရတယ္။ ျပည္ေထာင္စုတခုလံုးရဲ႕ အေျခအေနလည္းၾကည့္ရတယ္။ က်မတို႔ ျပည္ေထာင္စုထဲမွာ တေနရာမွာျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥေတြ ျပႆနာေတြဟာ တျခားတေနရာနဲ႔ မဆိုင္ဘူးလို႔ ျမင္လုိ႔မျဖစ္ပါဘူး။ တုိင္းျပည္တျပည္လံုးနဲ႔ ဆုိင္ပါတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာပဲ ဘယ္လုိျဖစ္ေနျဖစ္ေန က်မတုိ႔ ျပည္ေထာင္စုတစုလံုးနဲ႔ ဆုိင္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ထားဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တေနရာမွာျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆနာေတြကို ၾကည့္ရင္ ျပည္ေထာင္စုအျမင္နဲ႔ ၾကည့္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ဟာ ဒုတိယ ပင္လံုကဲ့သုိ႔ေသာ တုိင္းရင္းသားမ်ားစည္းလံုးညီညြတ္မႈ၊ တကယ့္ ႏွလံုးသားထဲက လာတဲ့ စည္းလံုးညီညြတ္မႈျဖစ္ေစမယ့္ ညီလာခံမ်ိဳး လိုတယ္လို႔ က်မတုိ႔ေျပာတာပါ။ ပင္လံုစိတ္ဓာတ္ကုိ ပိုၿပီး ရွင္သန္ေစမယ့္ ညီလာခံမ်ိဳး က်မတုိ႔ေျပာတာပါ။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္တုန္းက က်င္းပခဲ့တဲ့ ပင္လံုညီလာခံဟာဆိုရင္ တုိင္းရင္းသားေတြအစံုပါတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါလည္း က်မတုိ႔က အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲညီလာခံဟာ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္အျမစ္တြယ္ေအာင္ အစပ်ိဳးလုိက္တဲ့ ညီလာခံျဖစ္ပါတယ္။ အျမစ္တြယ္ၿပီဆုိေပမယ့္ အျမစ္တြယ္ရံုနဲ႔ အပင္ႀကီးက ရွင္သန္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟုိတုန္းက ၁၉၄၇ ခုႏွစ္က တြယ္ခဲ့တဲ့ အျမစ္ကေလးဟာ ရွင္သန္ပိုင္ခြင့္မရွိတဲ့အခါ အခုက်မတို႔ ျပည္ေထာင္စုဟာ အင္မတန္မွ သန္မာၿပီး အသီးအပြင့္ေတြေ၀ဆာေနတဲ့ အပင္ႀကီးျဖစ္လာတယ္လုိ႔ မေျပာႏုိင္ေသးပါဘူး။ ဒီလုိျဖစ္လာဖုိ႔ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ကုိ ဆက္ၿပီး အားေပးေမြးျမဴရမယ္။ တြယ္စျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျမစ္ကေလးေတြကုိ ေရေလာင္းေပးရမယ္၊ ေျမဖို႔ေပးရမယ္။ ဒါဟာ က်မတုိ႔ေခတ္က အခုလက္ရွိ ရွိေနတဲ့ ႏုိင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားေတြ အားလံုးလုပ္ဖုိ႔ပါ။” “က်မ အခု ႏုိင္ငံသူႏုိင္ငံသားလုိ႔ ေျပာလုိက္တဲ့အတြက္ တခ်ိဳ႕ကထင္ပါလိမ့္မယ္။ က်မတို႔ကေတာ့ အိႏိၵယႏုိင္ငံသူ ႏိုင္ငံသား ခံယူထားၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားထဲ မပါေတာ့ဘူးလားလုိ႔ စဥ္းစားရင္ စဥ္းစားေနၾကပါလိမ့္မယ္။ က်မ ဒီလုိစိတ္ထဲမရွိပါဘူး။ ျမန္မာႏုိင္ငံကေန ဆင္းသက္ေပါက္ဖြားလာသူေတြအားလံုးဟာ က်မတုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕ ရင္ေသြးေတြ တသက္လံုးျဖစ္သြားမွာပါ။ မိဘအိမ္လိုေပါ့၊ မိဘအိမ္ကေန ထြက္သြားၿပီး ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ကုိယ္ထူေပမယ့္ မိဘကေတာ့ ကိုယ့္ကေလးေတြလုိ႔ စိတ္ထဲထားမွာပဲ။ သားသမီးေတြက အရြယ္ေရာက္လာလုိ႔ကိုယ့္ဘ၀နဲ႔ကိုယ္ ေနခ်င္ရင္လည္း ေနပိုင္ခြင့္ရွိရမယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အခ်ိန္မေရြး မိဘေမတၱာကို ခိုလံႈခ်င္ရင္လည္း ခုိလံႈႏုိင္ခြင့္ကိုလည္း အျပည့္အ၀ ေပးထားရမယ္။ ဒီလုိပဲ က်မတုိ႔ရဲ႕ ျပည္ေထာင္စုကုိ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္မို႔ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ မိဘအိမ္က ဘယ္လုိပဲ ခြာသြားခြာသြား ျပန္လာခ်င္တဲ့အခါမွာ တံခါးေတြအၿမဲပဲ ပြင့္ေနတယ္။ မိဘအိမ္လို က်မတို႔ ျပည္ေထာင္စုကိုျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။” “ဒါေၾကာင့္မို႔ တေန႔တခ်ိန္မွာ တကမာၻလုံးမွာ ေရာက္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္ကထြက္လာတဲ့ က်မတုိ႔ မိသားစု၀င္ေတြ အားလုံးဟာ အခ်ိန္မေရြးကုိယ့္ႏုိ္င္ငံကုိ၊ ကုိယ့္ရဲ႕ အမိႏုိင္ငံကုိ၊ ကုိယ့္ရဲ႕ အဖႏုိင္ငံကုိ လုံလုံၿခံဳၿခံဳနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျပန္ခ်င္တဲ့အခါ ျပန္ႏုိင္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးျဖစ္ေအာင္ က်မတုိ႔ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္သြားပါမယ္။ အဲလုိ ႀကိဳးစားၿပီးလုပ္တဲ့အခါမွာ က်မတုိ႔ အကူအညီေတြ လုိပါတယ္။ ဒါဟာ လူတေယာက္တည္း လုပ္လုိ႔ ရတဲ့ ကိစၥလည္းမဟုတ္ဘူး။ အဖြဲ႔အစည္းတခုတည္းလုပ္လုိ႔ရတဲ့ ကိစၥလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အားလုံး၀ုိင္းၿပီးလုပ္မွ ေအာင္ျမင္မွာပါ။ တခါတေလ က်မတုိ႔ရဲ႕ မူေတြ၊ မူ၀ါဒေတြ၊ က်မတုိ႔ရဲ႕ အေနအထားေတြ၊ က်မတုိ႔ရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အားလုံးကေနၿပီး သေဘာတူခ်င္မွ သေဘာတူမွာပါ။ ဒီလုိ သေဘာတူမႈေတြ မရွိတာကလည္း သဘာ၀က်ပါတယ္။ ဒီလုိပဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိ သေဘာတူညီမႈေတြ မရွိတာေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ က်မတုိ႔ ညီညြတ္မႈကုိ မရွာႏုိင္ဘူးဆုိတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမတူကြဲျပားတာေတြကုိ လက္ခံၿပီးေတာ့ မတူကြဲျပားမႈေတြကုိ အင္အားတခုလုိျဖစ္ေအာင္ က်မတုိ႔ လက္တြဲသြားမယ္ဆုိရင္ ပုိၿပီးေတာ့ ခုိင္မာတဲ့ ျပည္ေထာင္စု၊ပုိၿပီးေတာ့က်ယ္၀န္းတဲ့ ျပည္ေထာင္စု၊ပုိၿပီးေတာ့အမ်ားကုိ ေနရာေပးႏုိင္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုမ်ဳိး ျဖစ္သြားမယ္လို႔ က်မ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။” “ဒါေၾကာင့္မုိ႔ က်မတုိ႔ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ မေက်နပ္တာရွိရင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါ၊ က်မတုိ႔ လက္ခံပါတယ္။ က်မတုိ႔ရဲ႕ အေနအထား၊ က်မတုိ႔ရဲ႕ အျမင္ကုိလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာမယ္။ က်မတုိ႔ရဲ႕ အေနအထား၊ က်မတုိ႔ရဲ႕ မူ၀ါဒေတြ ဘာျဖစ္လုိ႔ ရပ္တည္သြားတယ္ဆုိတာလည္း ရွင္းျပႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ တေယာက္နဲ႔တေယာက္အၾကားမွာ နားလည္မႈ လြဲတာရွိရင္၊ နားမလည္တာရွိရင္၊ မေက်နပ္တာရွိရင္ ပုိၿပီးေတာ့ ေဆြးေႏြးဖို႔၊ ညႇိႏႈိင္းဖုိ႔၊ တုိင္ပင္ဖုိ႔ လုိတယ္လုိ႔ပဲ က်မအေနနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ထားပါတယ္။” “ျမန္မာႏုိင္ငံကေန ထြက္လာၿပီးေတာ့ ဒီမွာေရာက္ေနတဲ့ တုိင္းရင္းသားမ်ဳိးစုံ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးတဲ့ အိႏၵိယႏုိင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားအားလုံး အတူလက္တြဲၿပီး က်မတုိ႔ႏုိင္ငံဟာ အားလုံးအတြက္ လုံၿခံဳရာ၊ ခုိလႈံရာႏုိင္ငံျဖစ္ေအာင္ ၀ုိင္းၿပီးေတာ့ လုပ္ေပးၾကပါလုိ႔ က်မ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။” “ဒီခရီးရာ ရွည္လည္းရွည္ခဲ့ပါၿပီ။ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ က်မတုိ႔ ဒီမိုကေရစီ ခရီးလမ္းကုိ ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ဒီ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ထဲမွာ အမ်ားႀကီး အခက္အခဲေတြနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ တခ်ဳိ႕က ဒီအခက္အခဲေတြ အားလုံးပေပ်ာက္သြားၿပီလုိ႔ ထင္ၾကတယ္။ ဒါဟာမဟုတ္ပါဘူး။ အခက္အခဲေတြက ဆက္ၿပီးေတာ့ ရွိတုန္းပါပဲ။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္ ဒီေနာက္ဆုံးအပုိင္းဟာ အခက္အခဲဆုံးအပုိင္းပဲ။ ဒီအပုိင္းကုိ က်မတုိ႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ မေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္ရင္ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ ပန္းတုိင္ကုိ မေရာက္ဘဲနဲ႔ လမ္းလြဲသြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အခုအခ်ိန္ဟာ အင္မတန္မွ သတိနဲ႔၊ ၀ီရိယနဲ႔၊ ပညာနဲ႔ ဆက္ၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္သြားရမယ့္ အခ်ိန္ပါ။ ဒီအခ်ိန္ဟာ အင္မတန္မွ တဦးေပၚတဦး နားလည္မႈနဲ႔ တဦးေပၚတဦး ယုံၾကည္မႈနဲ႔ လက္တြဲၿပီးေတာ့ ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ ဆက္ၿပီးလုပ္သြားရမယ့္အခ်ိန္ပါ။ အဲဒါကုိပဲ က်မ သတိေပးခ်င္ပါတယ္။ အားလုံးဟာ ဒီလုိခက္ခဲတဲ့အခ်ိန္မွာ အတူ တဦးနဲ႔တဦး ကူညီဖုိ႔ ႀကိ္ဳးစားၾကပါလုိ႔ က်မ ေမတၱာ ရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။ စစ္မွန္တဲ့ မိတ္ေဆြမ်ား၊ စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာထားသူမ်ားဆုိတာဟာ အခက္ခဲဆုံးအခ်ိန္ ကူညီဖို႔၊ ေထာက္ခံဖုိ႔၊ ညီညြတ္ဖုိ႔၊ လက္တြဲဖုိ႔ အခက္ခဲဆုံးအခ်ိန္မွာကုိ ဒီအခက္ခဲေတြကုိ ေက်ာ္လႊားၿပီးေတာ့ အမ်ားေကာင္းက်ဳိးအတြက္ ကုိယ့္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ၊ ကုိယ့္ရဲ႕ တဦးခ်င္းအရ မေက်နပ္မႈေတြကုိ ေဘးဖယ္ၿပီး လက္တြဲလုပ္ၾကပါလုိ႔ က်မအေနနဲ႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။” “က်မတုိ႔ ဒီေနာက္ဆုံးခရီးအပုိင္းကုိ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေက်ာ္လႊားႏုိင္တယ္ဆုိရင္ ေနာင္လာမယ့္ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအတြက္ က်မတုိ႔ႏုိင္ငံဟာ တကယ့္ကုိ တန္ဖုိးရွိတဲ့၊ တကယ့္ကုိ လုံၿခံဳတဲ့၊ တကယ့္ကုိ လြတ္လပ္တဲ့၊ တကယ့္ကို တုိးတက္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုႀကီး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္လုိ႔ က်မ တထစ္ခ်ယုံၾကည္ပါတယ္လို႔ ေျပာၾကားရင္းနဲ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္ပါတယ္။”
No comments:
Post a Comment