နတ္နဲ ့နဂါး မလွည့္စားနဲ ့

ဗဘယ္(လ္)နဂါးႀကီး – (ပိုလန္ဒ႑ာရီ)-

ေလ့လာဖြယ္သိမွတ္စရာ အျဖာျဖာအားမွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းကေပါ့ကြယ္။ ပိုလန္ျပည္မွာ
ရွိတဲ့“ဗဘယ္(လ္)” ေတာင္ကုန္းေပၚက
 ေက်ာက္ဂူႀကီး တစ္ခုမွာ အင္မတန္ ဆိုးတဲ့ နဂါးႀကီးတစ္ေကာင္ ေနသတဲ့။ အဲဒီ နဂါးႀကီးက နည္းနည္းေနာေနာ အေကာင္ႀကီး မဟုတ္ဘူး။ အႀကီးႀကီးေပါ့။ ပါးစပ္ကေန မီးေတာက္ မီးလွ်ံေတြ မႈတ္ထုတ္ႏိုင္တယ္။ ေလထဲမွာ ပ်ံႏိုင္တယ္။
အဲဒီ နဂါးႀကီးဟာ ပိုလန္ျပည္ တစ္ခြင္လံုးကို ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အစြမ္းသတၱိကို တလြဲ အသံုးခ်ၿပီး ထင္ရာျမင္ရာေတြ လုပ္ေတာ့တာေပါ့။ သိုးကေလးေတြ၊ ႏြားကေလးေတြကို ကိုက္စားတယ္။ လူေတြက သူ႔ကို ၀ိုင္းဖမ္းမလို႔ လိုက္လာရင္ ပါးစပ္ကေန မီးလွ်ံေတြ မႈတ္ထုတ္ၿပီး လူေတြကို သတ္ပစ္တယ္။ ဒီေတာ့ကာ ပိုလန္လူမ်ိဳး လယ္သမားႀကီးေတြ ခမ်ာမယ္ နဂါးႀကီးရဲ႕ ရန္ကို ေၾကာက္လန္႔ၿပီး လယ္ေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တန္းတန္း မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကၽြဲေတြ၊ ႏြားေတြကိုလဲ အရင္လို ဗစၥတူလာျမစ္ကမ္း နံေဘးက ႏြားစားက်က္ထဲကို မလႊတ္ရဲေတာ့ဘူး။ လူေတြ ႏြားေတြ သိုးေတြ ရွိသမွ် သတၱ၀ါေတြ အားလံုး နဂါးႀကီးေၾကာင့္ ဒုကၡ ေရာက္ကုန္ေတာ့တာေပါ့ကြယ္။ အင္မတိ အင္မတန္ သတၱိေကာင္းပါတယ္၊ တိုက္ရည္ ခိုက္ရည္ ျပည့္၀ပါတယ္ ဆိုတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြေတာင္ ဒီ နဂါးႀကီးကို မႏွိမ္ႏွင္းႏိုင္ဘူး။ နဂါးႀကီးကို သတ္မယ္ဆိုၿပီး အနားကို ကပ္ဖို႔ လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ နဂါးႀကီးက မီးလွ်ံေတြနဲ႔ မႈတ္ထည့္လိုက္တာ အဲဒီ သူရဲေကာင္းေတြ အကုန္လံုး ျပာက်ကုန္ေတာ့တာပဲ။ ဒီသတင္းကို
ပိုလန္ျပည့္ရွင္ဘုရင္ႀကီး ၾကားသိေတာ္မူေတာ့ “အင္း … မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုမ်ိဳး ဆိုးသြမ္းေနတဲ့ နဂါးႀကီးကို ႏွိမ္ႏွင္းႏိုင္မယ့္ သူရဲေကာင္း ငါ့ တိုင္းေျပထဲမွာ မရွိဘူးလား …. ေလွ်ာက္တင္ေလာ့ မင္းႀကီးမ်ား” ဆိုၿပီး ၀န္ႀကီးေတြကို ေမးသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ၀န္ႀကီးေတြကလဲ ၀န္ႀကီးေတြပဲေလ။ ဘာတစ္ခုမွ သိတာမွ မဟုတ္တာ။ ဘာတစ္ခုမွ တတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ရွင္ဘုရင္ႀကီး အနားကပ္ၿပီးေတာ့ ေတာင္ေျပာ ေျမာက္ေျပာ ေျပာတတ္တာပဲ လုပ္တတ္တယ္။ ဒီေတာ့ကာ ဘုရင္ႀကီး အမ်က္ေတာ္ မရွ ရေလေအာင္ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာမွျဖစ္မယ္ ဆိုၿပီး “မွန္လွပါ မင္းႀကီးဖ်ာ့ ဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ ဒီနဂါးဆိုးႀကီးကို ႏွိမ္ႏွင္းႏိုင္မယ့္ သူ ရွိရမွာ ဧကန္မုခ်ပါပဲ” လို႔ မင္းလိုလိုက္ မင္းႀကိဳက္ေဆာင္ၿပီး ေလွ်ာက္တင္လိုက္သတဲ့ကြယ္။ ဒီေတာ့ကာ ရွင္ဘုရင္ႀကီး ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ “ႏို႔ ေနပါဦး မင္းႀကီးတို႔ရဲ မင္းႀကီးတို႔ ေျပာပံုဆိုပံုအရ ဒီနဂါးႀကီးကို သုတ္သင္ႏိုင္တဲ့ သူရဲေကာင္းဟာ ငါ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ တိုင္းေျပမွာ ရွိတာ ေသခ်ာတယ္။ ဒီေတာ့ကာ ဒီသူရဲေကာင္းကို ဘယ္ပံု ဘယ္နည္းနဲ႔ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္ကို သြင္းရမတုန္း မင္းႀကီးမ်ားရဲ႕” လို႔ ေမးျပန္သတဲ့။ ဒီေတာ့ ၀န္ႀကီးေတြက “ေလွ်ာက္ထားအပ္ပါသည္ ဖ်ာ့ .. စြမ္းရည္ သတၱိ ျပည့္၀တဲ့ သူရဲေကာင္းကို ဖိတ္ေခၚဖို႔ရာ တယ္ မခက္လွပါဘူး။ ဒီနဂါးႀကီးကို သုတ္သင္ႏိုင္ရင္ အရွင့္သမီးေတာ္နဲ႔ ထိမ္းျမား လက္ဆက္ေစၿပီး အိမ္ေရွ႕အရာ ေပးသနားေတာ္မူမယ္လို႔ ေမာင္းခတ္ေၾကညာလိုက္ရုံပါပဲဖ်ာ့” လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ကာ ရွင္ဘုရင္ႀကီးကလဲ “ေကာင္းၿပီး မင္းႀကီးတို႔ သင္သလို စီမံေဆာင္ရြက္ပါေလ” ဆိုၿပီး အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ၀န္ႀကီးေတြ ေမာင္းခတ္ၿပီး ေၾကညာလိုက္ေတာ့ နဂါးႀကီးကို ႏွိမ္ႏွင္းမယ္ဆိုတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြဟာ လက္နက္ကိုယ္စီ စြဲကိုင္ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ထြက္လာလိုက္တာ နည္းတာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္သီတစ္တန္းႀကီးပဲ။ တို႔မ်ား ဗမာေျပက ဒီမိုကေရစီ သူရဲေကာင္းေတြ တန္းစီၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လာၾကသလိုမ်ိဳး ထြက္လာၾကတာေပါ့ကြယ္။ ဒီလို သူရဲေကာင္းေတြ မင္းရင္ျပင္ကို ေရာက္လာၿပီးေတာ့ ဒီနဂါးႀကီးကို သူ အရင္ သုတ္သင္မယ္၊ ငါ အရင္ သုတ္သင္မယ္နဲ႔ အျငင္းအခံုျဖစ္ၿပီး စကားမ်ားၾကေသးသတဲ့ေလ။ ဒါနဲ႔ ရွင္ဘုရင္ႀကီးက “အို ေမာင္မင္းတို႔ ေတာ္ၾကပါေတာ့ တန္ၾကပါေတာ့ … အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္လဲ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ၿပီးမွ ျဖစ္ၾကပါ။ အခု ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ နဂါးဆိုးႀကီးကို အျမန္ဆံုး သုတ္သင္ၾကေလာ့။ သုတ္သင္ႏိုင္သူကို သမီးေတာ္ေလးနဲ႔ ထိမ္းျမား လက္ဆက္ေစၿပီး အိမ္ေရွ႕အရာ သနားမယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့မွ သူရဲေကာင္းေတြဟာ နဂါးႀကီး ေနတဲ့ ဗဘယ္(လ္)ေတာင္တန္းကို ျမင္း ဒုန္းစိုင္း စီးၿပီး ထြက္သြားၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ သူရဲေကာင္းေတြဟာ ဗဘယ္(လ္) ေတာင္တန္းကို ေရာက္သြားၿပီး ေက်ာက္ဂူႀကီး အနားကို ခ်ဥ္းကပ္သြားၾကသတဲ့။ သူရဲေကာင္းေတြဟာ တုတ္၊ ဓား၊ လွံ၊ ေလးျမား၊ တင္းပုတ္၊ ေဆာက္ပုတ္ လက္နက္ေတြနဲ႔ နဂါးႀကီးကို ပစ္မလို႔ ဟန္ေရးျပင္ေနတုန္းမွာပဲ ေက်ာက္ဂူထဲကေန နဂါးႀကီး ထြက္လာၿပီးေတာ့ မီးလွ်ံနဲ႔ မႈတ္ထည့္လိုက္တာ သူရဲေကာင္းေတြ အကုန္လံုး မီးေသြးတံုး ျဖစ္ကုန္ပါေလေရာ။ ကိုင္း ခက္ကၿပီ။ ဒီသတင္းကို ရွင္ဘုရင္ႀကီး ၾကားေတာ့ သိပ္ၿပီး စိတ္ပ်က္သြားတာေပါ့ကြယ္။ ၀န္ႀကီးေတြလဲ မ်က္ႏွာ မေကာင္းဘူး။ ဒီလို ျဖစ္ေနတုန္းမွာ ရွင္ဘုရင္ႀကီး ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္ကို ခရာ့(ခ္) လို႔ ေခၚတဲ့ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမား လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာသတဲ့ေလ။ လူပံုကို ၾကည့္ရတာ စုတ္တီးစုတ္ဖတ္နဲ႔ သူရဲေကာင္းရုပ္ တစ္စက္ကေလးမွ မေပါက္ဘူး။ ဒီ လူငယ္ေလးက “နဂါးႀကီးကို သတ္ခြင့္ျပဳပါ အရွင္မင္းႀကီး” လို႔ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေလွ်ာက္လိုက္သတဲ့။ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားေလး ဒီလို ေလွ်ာက္တင္တာကို ၀န္ႀကီးေတြ ၾကားေတာ့ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ ၾကသတဲ့။ ရွင္ဘုရင္ႀကီးကလည္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး စဥ္းစားသတဲ့။ “အင္း .. ဒီလူငယ္ေလးထက္ ဗလေတာင္တဲ့သူေတြ၊ ရဲစြမ္းသတၱိရွိလွပါတယ္ဆိုတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြေတာင္ နဂါးႀကီး လက္ခ်က္နဲ႔ မာလက စ်ာန္ႂကြကုန္ၿပီ။ ဒီလူငယ္ေလးကို ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ့တီးေပ်ာ့ဖတ္နဲ႔ နဂါးႀကီး ႏွာေခါင္း၀က မႈတ္ထုတ္နဲ႔ ေလပူ ထိရုံနဲ႔တင္ တုန္းခနဲ လဲသြားမယ့္ ပံုမ်ိဳး” လို႔ ေတြးသတဲ့ေလ။ ဒါေပမယ့္လဲ ရွင္ဘုရင္ႀကီးမွာ ေရြးခ်ယ္စရာ တစ္ျခား နည္းလမ္း မရွိေတာ့ “ေကာင္းၿပီ ေမာင္မင္း … နဂါးႀကီးကို အသင္ သတ္လိုက္ သတ္ႏိုင္တယ္။ နဂါးႀကီးကို ဇီ၀ိန္ေႁခြႏိုင္ရင္ ငါ့ သမီးေတာ္နဲ႔ ထိမ္းျမားလက္ဆက္ေစၿပီး အိမ္ေရွ႕အရာ ေပးသနားေတာ္မူမယ္” ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္တာေပါ့။ ရွင္ဘုရင္ႀကီးက “ႏို႔ ေနပါဦးကြဲ႔ ေမာင္မင္းက နဂါးႀကီးကို သတ္မယ္လို႔သာ ေျပာေနတာ။ သင့္မွာ ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာလဲ မရွိ၊ ဓားလွံ ေလးျမား လက္နက္လဲ မပါ၊ ျမင္းလဲ မပါ ဘာ မပါနဲ႔ ဆိုေတာ့ကာ ေမာင္မင္းက နဂါးႀကီးကို ဘယ္လို သတ္မွာတုန္း” လို႔ ညည္းညည္း ညဴညဴနဲ႔ ဆိုလိုက္သတဲ့။ ဒီေတာ့ကာ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားေလး “ခရာ့(ခ္)” က သူ႔ ဖိနပ္ခ်ဳပ္တာမွာ သံုးတဲ့ အပ္ခ်ည္၊ အပ္၊ စူး အစရွိတဲ့ တန္ဆာပလာေတြကို ထုတ္ျပၿပီးေတာ့ “ဒီကိရိယာေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးရဲ႕ ဦးေဏွာက္ကို သံုးၿပီးေတာ့ နဂါးဆိုးႀကီးကို ႏွိမ္ႏွင္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္ အရွင္မင္းႀကီး” လို႔ ေလွ်ာက္တင္လိုက္သတဲ့။ ကိုင္း … နဂါးဆိုးႀကီးကို ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားေလး ဘယ္လို ႏွိမ္ႏွင္းမလဲ ဆိုတာ ဆက္ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့ကြယ္။ ဒါနဲ႔ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားေလး “ခရာ့(ခ္)” ဟာ နန္းရင္ျပင္ကေန ခ်က္ခ်င္းထြက္သြားၿပီးေတာ့ အမဲသားေရာင္းတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ဆီကေန ဆိတ္ေသတစ္ေကာင္ ၀ယ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး မီးျခစ္ဆံလုပ္တာမွာ သံုးတဲ့ ယမ္းမႈန္႔ေတြလဲ ၀ယ္သတဲ့။ ဒီေနာက္ေတာ့ “ခရာ့(ခ္)” ဟာ သူ ဖိနပ္ခ်ဳပ္တာမွာ သံုးတဲ့ သားေရလွီးဓားကေလးကို ထုတ္ၿပီးေတာ့ ဆိတ္ေသေကာင္ကို ရင္ခြဲလိုက္သတဲ့။ ဆိတ္ေသေကာင္ ဗိုက္ထဲက အူ၊ အသည္း ကလီစာေတြကို ထုတ္ၿပီးေတာ့ ယမ္းမႈန္႔ေတြ သြတ္ထည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွာ သူရဲ႕ ဖိနပ္ခ်ဳပ္ အပ္နဲ႔ အပ္ခ်ည္ကို ထုတ္ၿပီး ဆိတ္ေသေကာင္ရဲ႕ ဗိုက္ႀကီးကို ေနသားတက် ျပန္ၿပီး ခ်ဳပ္လိုက္သတဲ့။ “ခရာ့(ခ္)” အလုပ္ လုပ္ေနတာကို လူေတြ ၀ိုင္းအံုၿပီး ၾကည့္ၾကသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ အားလံုး “ခရာ့(ခ္)” ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာကို နားမလည္ၾကဘူးတဲ့။ “ခရာ့(ခ္)” ဟာ ယမ္းမႈန္႔သြတ္ထားတဲ့ ဆိတ္ေသေကာင္ႀကီးကို နဂါးႀကီးေနတဲ့ ဂူအ၀မွာ သြားခ်ထားသတဲ့။ ၿပီးေတာ့မွ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိတဲ့ ေက်ာက္တံုးႀကီး အေနာက္နားကေန ပုန္းၿပီးေတာ့ ၾကည့္ေနတာေပါ့။ ဂူထဲမွာ အိပ္ေနတဲ့ နဂါးႀကီးဟာ ဆိတ္ေသေကာင္ အနံ႔ကို ရေတာ့ ႏိုးလာသတဲ့။ ဒီေတာ့ “ဂရား .. ဂရား .. ဂရား .. ဗိုက္ဆာတယ္ စားမယ္ ၀ါးမယ္ .. ဂရား .. ဂရား .. ဂရား .. ဗိုက္ဆာတယ္ စားမယ္ ၀ါးမယ္” လို႔ ေအာ္ၿပီးေတာ့ ဂူထဲကေန အျပင္ကို ထြက္လာသတဲ့ေလ။ နဂါးႀကီးဟာ ဂူအ၀မွာ ခ်ထားတဲ့ ယမ္းမႈန္႔ေတြ သြတ္ထားတဲ့ ဆိတ္ေသေကာင္ကို တစ္လုပ္တည္းနဲ႔ အငမ္းမရ မ်ိဳခ်လိုက္သတဲ့။ နဂါးႀကီးရဲ႕ ဗိုက္ထဲကို ယမ္းမႈန္႔ေတြ သြတ္ထားတဲ့ ဆိတ္ေသေကာင္ ေရာက္သြားၿပီ ယမ္းမႈန္႔ေတြ မီးထေတာက္လာတယ္။ ဗိုက္ကို မီးခဲ ထည့္ထားတဲ့ အတိုင္းပဲေပါ့။ နဂါးႀကီးဟာ “အလိုေလးေလး .. ပူလြန္းလွခ်ည္ရဲ႕ ေလာင္လြန္းလွခ်ည္ရဲ႕” လို႔ ေအာ္ၿပီးေတာ့ ျမစ္ကမ္းဘက္ကို ထြက္ေျပးသြားသတဲ့။ သူ ရင္ပူရင္ဆာမိေနတာ သက္သာေအာင္ဆိုၿပီး ေရေတြကို က်ံဳးေသာက္သတဲ့။ ဒါေပမယ့္ မသက္သာလွပါဘူး။ သူ႔ ဗိုက္ႀကီးဟာ ေရေတြနဲ႔ ျပည့္လာၿပီး ပူေဖာင္းႀကီးလုိ ေဖာင္းကားလာေတာ့တာေပါ့။ လမ္းေတာင္ မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ နဂါးႀကီးဟာ ေမာလြန္းလို႔ ပူလြန္းလို႔ ဖ်ားခ်င္သလိုလို နာခ်င္သလိုလို ျဖစ္သြားသတဲ့။ နဂါးႀကီး ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ေတာ့ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားေလး “ခရာ့(ခ္)” ဟာ သူ ပုန္းေနတဲ့ ေက်ာက္တုံုးႀကီး အေနာက္ကေန ထြက္လာသတဲ့။ “ဟား ဟား ဟား … လူေတြကို ဒုကၡေပး၊ သိုးေတြကို ဒုကၡေပးတဲ့ အသင္ နဂါးႀကီး . သင္ က်ဳပ္ အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိၿပီ မဟုတ္လား” လို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္သတဲ့။ နဂါးႀကီးက ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားေလး “ခရာ့(ခ္)” ကုိ သတ္မယ္ဆိုၿပီး ပါးစပ္ႀကီးကို ျဖဲၿပီး မီးလွ်ံေတြနဲ႔ မႈတ္လိုက္ေတာ့ မီးလွ်ံေတြ မထြက္လာဘဲ ေရေတြပဲ ထြက္လာသတဲ့။ ဒီေတာ့ ပိုၿပီး ေဒါသထြက္လာၿပီး ပါးစပ္ႀကီးကို အဆမတန္ ျဖဲၿပီး မီးလွ်ံေတြနဲ႔ မႈတ္ထုတ္မယ္လို႔ လုပ္ျပန္သတဲ့။ ေရေတြပဲ ထြက္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ နဂါးႀကီးရဲ႕ ဗိုက္ထဲက ယမ္းမႈန္႔ေတြဟာ အဆမတန္ ပူေလာင္လာၿပီးေတာ့ ေပါက္ကြဲသြားသတဲ့။ နဂါးႀကီး ေသသြားတာေပါ့ကြယ္။ ပိုလန္ျပည္သူ ျပည္သားေတြ အားလံုး ေပ်ာ္သြားတာေပါ့။ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားေလး “ခရာ့(ခ္)” ဟာ မင္းသမီးေလးနဲ႔ လက္ထပ္ထိမ္းျမားၿပီးေတာ့ အိမ္ေရွ႕မင္းသားေလး ျဖစ္လာတာေပါ့။ ေယာကၡမျဖစ္သူ ရွင္ဘုရင္ႀကီး နတ္ရြာစံၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ“ခရာ့(ခ္)” ဟာ ပိုလန္ျပည္ႀကီးကို မင္းက်င့္တရား ဆယ္ပါးနဲ႔ အညီ အုပ္ခ်ဳပ္သတဲ့။ ရွင္ဘုရင္ေလး “ခရာ့(ခ္)” ဟာ သူ နဂါးႀကီးကို ႏွိမ္ႏွင္း ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ ေနရာျဖစ္တဲ့ ဗဘယ္(လ္) ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ အင္မတန္ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားတဲ့ ရဲတိုက္ႀကီး ေဆာက္ၿပီးေတာ့ မင္းသမီးေလးနဲ႔ အတူ အသက္ထက္ဆံုး ေနထိုင္သြားတာေပါ့။ “ခရာ့(ခ္)” ရဲ႕ အရိုက္အရာကို ဆက္ခံတဲ့ သားေတာ္ ေျမးေတာ္ေတြ ပိုလန္ရွင္ဘုရင္ေတြဟာလဲ အဲဒီရဲတိုက္ႀကီးမွာပဲ ဆက္ၿပီး ေနထိုင္ၾကသတဲ့။ ပိုလန္ျပည္သူ ျပည္သားေတြဟာ ဗဘယ္(လ္) ေတာင္ကုန္း အနီးအနား တစ္၀ိုက္မွာ ၿမိဳ႕သစ္တစ္ၿမိဳ႕ တည္ၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနထိုင္ၾကသတဲ့။ အဲဒီ ၿမိဳ႕ကို သူတို႔ရဲ႕ ရွင္ဘုရင္ေလး “ခရာ့(ခ္)” ကို အစြဲျပဳၿပီးေတာ့ “ခရာ့ကို႔(ဖ္)” ၿမိဳ႕လို႔ နာမည္ေပးလိုက္သတဲ့။



ေရးသားသူ ေမာင္က်ပ္ခိုး-

Photo-The Legend of The Wawel Dragon
jacba မွ ဗဟုသုတ တိုးပြားရေအာင္ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္