ပင္လယ္ျပင္ကိုၾကိဳးနဲ႔ဆဲြသူေတြ- ကိုညိဳ(Oslo)

“ဇာဂနာ႕က်င္ငယ္ေရမွာသာတဲ႔လ
မင္းကိုနိုင္ရဲ႔ေသေရးရွင္ေရးနဲ႕
ပင္လယ္ျပင္ကိုၾကိဳးနဲ႔ဆဲြသူေတြ

အဲဒီညမွာလအရမ္းသာတယ္။
သံတိုင္ေတြၾကားကအိပ္မေပ်ာ္နိုင္ေသးတဲ႔အက်ဥ္းသား၊ဟိုေငးဒီေၾကာင္၊
ငုတ္တုတ္ထိုင္လိုက္၊လမ္းထေလွ်ာက္လိုက္၊အျပင္ဘက္က“၀ါကာ..၀ါကာ
ေအ႕ေအ႕..”သီခ်င္းနဲ႔ဘုန္းၾကီးတရားသံကေရာေထြးျပီးေထာင္နံရံကိုေဖာက္လာတယ္။
သံတိုင္အျပင္ဘက္မွာလေရာင္္ေတြဖိတ္လွ်ံက်ေနတာ၀င္း၀င္းလက္လက္။
ေထာင္နံရံေမ်ာ္စင္လည္းပ်ိဳးပ်ိဳးျပက္ျပက္။
သံတိုင္ထဲကလူ..
လေရာင္ကိုသတိျပဳမိသြားတယ္။လျပည္႔ညလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။
သံတိုင္နားကပ္ျပီးေစာင္းငဲ႔ေမာ့ၾကည္႔တယ္၊လ၀န္္းကိုမျမင္ရ။
သံတိုင္အျပင္ဘက္လက္ဆန္႔ျပီးလေရာင္ကိုခံၾကည္႔တယ္၊
လရိပ္ကသူ႕လက္ဖ်ားနဲ႔တစက္ကေလးမွမထိဘူး။
နည္းနည္းေလးေရွ႔တိုးနိုင္ရင္ေတာ့
သူျမင္ခ်င္တဲ႔လျပည္႕၀န္းကိုေတြ႕နိုင္မယ္။
သံတိုင္နဲ႔ပါးကပ္နိုင္သမ်ွကပ္၊လက္ကိုဆန္႔တန္းျပီးအျပင္ထုတ္ေပမဲ႔
လရိပ္ကစိမ္းစိမ္းကားကားပဲ။မထိမတို႕နိုင္တဲ႔လေရာင္ကိုပိုျပီးငတ္မြတ္လာတယ္။
ပိုျမင္ခ်င္လာတယ္။ဒီညေတာ့လျပည္႔ျပည္႔ကိုျမင္မွျဖစ္မယ္၊
ဒီလကို။မျမင္ရမခ်င္းမအိပ္ေတာ့ဘူးလိုဆံုးျဖတ္လိုက္ပံုရတယ္။
အၾကံရတယ္။အခန္းေဒါင္႕ကိုသြားျပီးက်င္ငယ္စြန္႔တဲ႔ဂန္ဖလားကိုဆဲြျပီး
သံတိုင္အျပင္ဘက္ထုတ္လိုက္တယ္။ျပီးေတာ့အဲဒီခြက္ထဲရႈရႈပန္းထည္႔လိုက္တယ္။
ျပီးေတာ့ဂန္ဖလားကိုလေရာင္က်ေနတဲ႔ေနရာထိတိုးေရႊ႔လိုက္တယ္။
လႈတ္ခတ္ေနတဲ႔အျဖဴေရာင္အရိပ္ေတြကက်င္ငယ္ေရထဲ၀ါးတားတားေပၚလာတယ္။
ခြက္ထဲကက်င္ငယ္ေရေဘာင္ဘင္ခတ္တာျငိမ္သက္သြားေတာ့၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္လမင္းၾကီးဟာ
က်င္ခြက္ထဲမွာျပည္႔လို႕သာလို႕။သံတိုင္ၾကားကမလြတ္လပ္တဲ႔အက်ဥ္းသား၊က်င္ခြက္ထဲကလရိပ္ကို
အငမ္းမရၾကည္႔လိုက္တယ္။လျပည္႕ညကိုအားရပါးရခံစားလိုက္တယ္။
---------
အဲဒီ Short Film ေလးကိုဒါရိုက္တာဇာဂနာက“မျမင္ရတဲ႔လ”လ႔ိုနာမည္ေပးထားတယ္။
“အက်ဥ္းခန္းထဲမွာ
လေရာင္ကိုျမင္နိုင္တဲ႔အခြင္႔အေရးမရိွသလို၊ေသာက္စရာေရေတာင္မရိွဘူး၊ဒီဇာတ္လမ္းကို

ေထာင္ထဲမွာစိတ္ကူးထားတာၾကာျပီ၊အခုအျပင္ေရာက္မွတကယ္ရိုက္ျဖစ္တာ”
ေရခဲအမွတ္သုညေအာက္ေရာက္ေနျပီး၊ေအာ္စလိုပင္လယ္ကမ္းေျမွာင္ကိုေမးတင္
ေဆာက္ထားတဲ႔ေနာ္ေ၀းနိုင္ငံအမ်ိဳးသားေအာ္ပရာဇာတ္ရံုအျပင္မွာ
ျမန္မာအမ်ိဳးသား၀တ္စံု၀တ္ထားတဲ႔
ကတံုးေျပာင္နဲ႔ကိုဇာဂနာေမးခိုက္ခိုက္တုန္ျပီးမီဒီယာေတြကို
အင္တာဗ်ဴးေပးေနတာေတြ႔ရတယ္။
ေအာက္တိုဘာ၂၅နဲ႔၂၆ရက္ေန႔၂ရက္တာ
က်င္းပတဲ႔“All that is banned is desired”
“ပိတ္ဆို႔ခံခဲ႕ရတဲ႔လိုအင္ဆႏၵေတြ
” ဆိုတဲ႔ ေခါင္းစဥ္နဲ႔
အႏုပညာနဲ႔ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထား ထုတ္ေဖာ္တဲ့ ႏိုင္ငံတကာ
အနုပညာရွင္၅၀ေက်ာ္ထဲမွာျမန္မာနိုင္ငံကလူရႊင္ေတာ္၊ဒါရိုက္တာ၊
နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းကိုဇာဂနာနဲ႔မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္(Documentary Film)
ဒါရိုက္တာမင္းထင္ကိုကိုၾကီးတို႕၂ဦးလည္းပါ၀င္တယ္။သူတို႕၂ေယာက္
ရဲ႔တင္ဆက္မႈကို
(Beauti Under Pressure)“ဖိနွိပ္မႈေအာက္ကအလွတရား”လို႕နာမည္ေပးထားတယ္။
အေစာပိုင္းကနိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းေရႊသံစဥ္တီး၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္
ကို၀င္းေမာ္လာဖို႕ရိွေပမဲ႔နိုင္ငံကူးလက္မွတ္မရလို႔မလာနိုင္ခဲ႔ဘူး။
“က်ေနာ္ပတ္စ္ပို႕ရဖို႕လအတန္ၾကာကတည္းကအၾကိမ္ၾကိမ္က်ိဳးစားခဲ႔ေပမဲ႔
အထမေျမာက္ခဲ႔ဘူး၊
ၾသဂုတ္လကလည္းက်ေနာ္နဲ႔က်ေနာ့အဖဲြ႔ကိုထိုင္းဘုရင္မေမြးေန႔ပဲြမွာ
ေျဖာ္ေျဖဘို႕ဖိတ္ၾကားခံရတာလည္းသြားခြင္႔မရခဲ႕ဘူး”လို႕သူ႔ရဲ႔Videoအမွာစကားမွာ
ကို၀င္းေမာ္ကရွင္းျပသြားပါတယ္။သူုကဗြီဒီယိုအေခြကတဆင္႕ေက်ာင္းသားေတြညအခ်ိန္မေတာ္
တိတ္တဆိတ္အဖမ္းခံေနရတဲ႔အေၾကာင္း
ေထာင္ထဲမွာေရးဖဲြ႔ထားတဲ႔Evil Go Away(မိစၦာေတြအေ၀းထြက္သြား)
သီခ်င္းကိုဆိုျပသြားတယ္။
ဒီကေန႔လိုဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚအားလံုးကတြန္းတင္ျပီးသြားေနခ်ိန္ဘာေၾကာင္႕
အတိတ္ကပံုရိပ္ေတြကိုနိုင္ငံတကာလွည္႕ျပသေနရသလဲဆိုတာကသိလိုတဲ႔ေမးခြန္းတခုပါ။
“ဒီလိုဇာတ္လမ္းေတြျပဖို႕အေစာပိုင္းကစိတ္ကူးမရိွဘူး၊ဒါေပမဲ႔ခရီးထြက္ဘို႕နီးကပ္ခ်ိန္ထိ
ကို၀င္းေမာ္ပတ္စ္ပို႕မရေတာ့ဒီကိစၥေခါင္းထဲ၀င္ေဆာင္႔လာတယ္၊ငါတို႕ကလြတ္လပ္မႈရွာေနသလို၊သူတို႕က
လည္းလြတ္လပ္ပါျပီ၊ဒီမိုကေရစီအစိုးရပါလို႕ေျပာတယ္၊ဒါဆိုလူလူခ်င္းခဲြျခားျပီးနိုင္ငံသားတိုင္း
ရပိုင္ခြင္႔ရိွတဲ႔႔ပတ္စ္ပို႕ေတြထုတ္မေပးၾကတာလဲ၊ကို၀င္းေမာ္မွမဟုတ္ဖူး၊ကိုေဇာ္သက္ေထြးနဲ
႔နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း၉၀ရာခိုင္နႈံးကနိုင္ငံကူးလက္မွတ္ေတြမရေသးဘူး၊
ဒီေတာ့လူ႔အခြင္႔ေရးတို႕၊ဒီမိုကေရစီတို႕တည္ေဆာက္ေနပါတယ္လို႕ေျပာေနတာကိုက်ေနာ္တို႕ဘယ္လိုယံုၾကည္ရမွာလဲ..
ဒါေၾကာင္႔လဲဒီလာခါနီးမွကမန္းကတန္း“မျမင္ရတဲ႔လ”ကိုရိုက္ျပီးယူလာခဲ႔တာပဲ”
ရင္အပူနဲ႔ေျပာလိုက္တဲ႕ကိုဇာဂနာေရခဲေအာက္သုညဒီဂရီေရာက္ေနတဲ႔အေအးဓာတ္ကို
ခဏေတာ႔အံတုနိုင္မွာပဲ။
-------------
ေအာ္စလိုပဲြမွာတရုတ္၊မေလးရွား၊တိဘက္စတဲ႔အာရွနိုင္ငံကအနုပညာရွင္ေတြနဲ႔၊
လူ႔အခြင္႔အေရးလႈပ္ရွားသူေတြ၊ဂ်ာနယ္လစ္ေတြအျပင္၊ျပင္သစ္၊အာဖရိက၊အေမရိကန္၊
ဆီြဒင္၊ဒိန္းမတ္၊စတဲ႔နိုင္ငံတကာကအနုပညာသမားနဲ႔နိုင္ငံေရး၊လူ႕အခြင္႔အေရး၊ဒီမိုကေရစီအေရးလႈပ္ရွားသူဟာ
ကိုယ္႔နယ္ပယ္အသီးသီးမွာပိတ္ဆို႕ခံေနရတဲ႔ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔လုပ္တဲ႔အနုပညာေတြကိုတင္ျပၾကတာပါ။
အဆို၊အက၊အတီးအမႈတ္နဲ႔သရုပ္ေဖာ္အနုပညာျပကြက္ေတြအျပင္၊
ပရိသတ္နဲ႔ပါအျပန္အလွန္ေမးခြန္းထုတ္ေဆြးေႏြးမႈေတြလည္းပါတယ္။
ထူးထူးျခားတင္ဆက္မႈတခုကျပင္သစ္နိုင္ငံကအမ်ိဳးသမီးတဦးရဲ႔၁၀မိနစ္ၾကာတင္ဆင္တဲ႔
သရုပ္ျပကြက္ေလးပါ။Hijabလို႕ေခၚတဲ႔အစၥလမ္ဘာသာ၀င္မ်က္နွာဖံုးကာ၀တ္ရံုေတြနဲ႔အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႔
မလြတ္လပ္မႈ၊အခြင္႔အေရးမဲ႔မႈ၊နဲ႔လူသားဆန္ဆန္မေနနိုင္တဲ႔ဘ၀ကိုအသံ၊အလင္း၊ေတြရဲ႔အေထာက္အပံ႔နဲ႔ျပသြားတာပါ။
ထူးျခားတာကဒီျပကြက္ကိုအသက္အႏၱရယ္ေၾကာင္႕ဓာတ္ပံု၊ဗီီြဒီယိုလံုး၀မရိုက္ဖို႔တားျမစ္ထားသလို
၊ဒီေနရာမွာပထမဆံုးျပတာျဖစ္သလို၊ဘယ္ေနရာမွာမွထပ္မျပသမဲ႔ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္
သရုပ္ျပကြက္ျဖစ္တယ္လို႕လည္းေျပာခဲ႔တာပါ။၁၀မိနစ္ၾကာျပကြက္တခုလံုးမွာမ်က္နွာဖံုးစြတ္ထားတဲ႔
အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ရဲ႔၊တီးလံုးနဲ႔အညီ၊ေအာ္ဟစ္သံ၊ျငီးျငဴသံ၊သက္ပ်င္းခ်သံေတြနဲ႔
အဖံုးအကြယ္မပါတဲ႔မ်က္လံုးေတြကတဆင္႕ေၾကာက္လန္႔မႈ၊အားငယ္စိုးရိမ္မႈေတြကိုသရုပ္ေဖာ္ျပသသြားတာပါ။
ကဇာတ္ရံုထဲကပရိႆတ္၂၀၀ေက်ာ္ဟာေခ်ာင္းဟန္႕သံ
ေတာင္မျပဳျငိမ္သက္ေနတယ္။လြတ္လပ္မႈမရိွတဲ႔အဓိပၸါယ္ကိုပီျပင္ေစခ်င္လို႕လားမသိ၊
သတင္းသမားေတြကိုေတာင္ဓာတ္ပံု၊Videoမရိုက္ဖို႕ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။
ဒါရိုက္တာမင္းထင္ကိုကိုၾကီးကေတာ့ကိုမင္းကိုနိုင္အက်ဥ္းက်စဥ္
ေရးခဲ႔တဲ႔“အလွ်င္”ဆိုတဲ႔ကဗ်ာစာသားျမန္မာအဂၤလိပ္လိုေရးထားတာကို
ကင္မရာအနီးအေ၀း၊အနိမ္႕အျမင္႕၊အတြန္းအေရႊ႔၊အလွည္႔အေျပာင္းရိုက္ခ်က္ေတြနဲ႔
ေနာက္ခံစႏၵယားတီးကြက္ေတြကိုပံ႔ပိုးျပီးရိုက္ထားတာေလးက
ထူးျခားျပီးပရိသတ္ရဲ႔စိတ္အာရံုကိုဖမ္းစားနိုင္ခဲ႔တယ္။
ေသျခင္းနဲ႔ရွင္ျခင္းဆိုတဲ႔အဓိပၸါယ္ကုိစကားလံုးက်စ္က်စ္လစ္လစ္နဲ႔
ေရွ႔ေနာက္ေရႊ႔ေရးစပ္ထားတဲ႔ကိုမင္းကိုနိုင္ရဲ႔အေတြးနဲ႔ဒႆနေတြ
ဘယ္ေလာက္ေလးနက္၊က်ယ္ျပန္႔ေနတယ္ဆိုတာကိုအဲဒီကဗ်ာေလးမွာျမင္ရတယ္။
လြတ္လပ္မႈ၊မလြတ္လပ္မႈနဲ႔မတရားမႈ၊ဖိနွိပ္မႈ၊ျခိမ္းေျခာက္မႈ၊မလံုျခံဳမႈ၊
ဘ၀အာမခံမရိွမႈ၊ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ျပီး၊လူသားတေယာက္ရဲ႔ဘ၀အဓိပၸါယ္မျပည္႕၀တဲ႔
အေနအထားေတြကိုသာမက၊လူေသျပီးနာမည္မေသတဲ႔ဘ၀ေတြ၊လူရွင္ျပီးနာမည္ေသေနတဲ႔ဘ၀ေတြ၊
သခၤါရေတြ၊တရားဓမၼနဲ႔ဆင္ျခင္ေတြးေတာစရာအဓိပၸါယ္ေတြအမ်ားၾကီးကိုခံစားရမွာျဖစ္တယ္။
အလွ်င္
ေသဆံုးတယ္ဆိုတာမရိွဘူး၊
ေသတယ္မဆံုးဘူး၊
မဆံုးေအာင္ေသတယ္၊
ေသျပီးသားလူေတြထပ္ေသတယ္၊
ေသရမဲ႔လူေတြအသက္ဆက္တယ္၊
မေသမရွင္ေတြကမရွင္မေသ၊
ေသျခင္းနဲ႔ရွင္ျခင္းဟာသိတ္မကဲြျပားေတာ့ဘူး။

ဟိုနားမွာေမြးျပီး၊ဒီနားမွာေသတယ္၊
ေစာေစာကေမြးျပီးခုေလးတင္ေသတယ္၊
ေမြးကတည္းကေသျပီးသားလည္းျဖစ္မယ္၊
အေသ၊
အရွင္၊
မေသမရွင္၊
အဲဒီၾကားမွာအေပ်ာက္ရိွတယ္။

အေသလည္းေပ်ာက္တယ္၊
အရွင္လည္းေပ်ာက္တယ္၊
မေသမရွင္ေတြလည္းေပ်ာက္တယ္။

အရွင္ျဖစ္ျဖစ္၊
အေသျဖစ္ျဖစ္ျဖစ္၊
မေသမရွင္ျဖစ္ျဖစ္၊
အေပ်ာက္ျဖစ္ျဖစ္၊
ဖက္နဲ႔ထုတ္ထားရတဲ႔အသက္ဟာဘယ္ေတာ့မွအေသမေျဖာင္႕ဘူး။

အသက္ငင္ေနတဲ႔
စားစရာ၊
ေသာက္စရာ၊
၀တ္စရာ၊
ေနစရာ၊
ေသငယ္ေဇာနဲ႔ေျမာေနတဲ႔
ေသစရာနဲ႔ရွင္စရာ။

မေသမခ်င္းေတာ့ရွင္လိမ္႕မယ္
ရွင္ေပမဲ႔လည္းဆံုးေနပါျပီ။
(မင္းကိုနိုင္)
တကယ္ေတာ့မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္Documentary Filmေတြဟာလူ႔အဖဲြ႔အစည္းကအေျခအေနေတြကိုတင္ျပရာမွာ
အခ်ိန္တိုတိုနဲ႔အားေကာင္းတဲ႔အခ်က္အလက္ေတြ၊ခံစားမႈေတြ၊အသိပညာနဲ႔ရသတဲြျပီးရနိုင္တာေတာ့မွန္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႕နိုင္ငံလိုအရာရာေနာက္က်ျပီးအမ်ားလက္ခံေအာင္ဆဲြတင္ေပးရမဲ႔အခ်ိန္မွာအခုလိုရသနဲ႔အျဖစ္အပ်က္မွန္ေတြ၊
သတင္းအခ်က္အလက္နဲ႔ဒႆနကိုအခ်ိန္တိုတိုေတာင္းေတာင္းနဲ႔ရင္ဘတ္ထဲေရာ၊
ဦးေခါင္းထဲေရာခ်က္ခ်င္းေရာက္ေအာင္ပို႕ေပးတဲ႔ေနရာမွာအခုလိုမွတ္တမ္းဇာတ္လမ္းတိုေတြက
အေတာ္ေလးတန္ခိုးၾကီးတယ္လို႕ျမင္မိတယ္။
၁၉၉၄ေလာက္က က်ေနာ္အိႏိၵယမွာDocumentary Filmအေၾကာင္းေလ႕လာသင္ၾကားခဲ႔ခ်ိန္က
သင္တန္းဆရာကမွတ္တမ္းဇာတ္လမ္းတိုတခ်ိဳ႕ျပသျပီးေ၀ဖန္သံုးသပ္ခိုင္းတယ္။
အိုင္ဒီယာ၊အေတြးစိတ္ကူးဆိုင္ရာနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ရိုက္ကူးခ်က္ေတြြေလ႔လာရတဲ႔
အခါဒီေန႔ထိစဲြေနတဲ႔တမီးလ္လူမ်ိဳးဒါရိုက္တာတေယာက္ရိုက္ကူးတဲ႔ဇာတ္လမ္းတိုေလးတခုရိွတယ္။
ဇာတ္ကားနာမည္က“Rope”(လြန္ၾကိဳး)တဲ႕ျပကြက္အစကို.. အျပာေရာင္ပင္လယ္
ကမ္းစပ္ကေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွာထိုင္ေနတဲ႔လူတေယာက္န႔ဲျပတယ္။
ေကာင္းကင္ကျပာျပာ၊ေရျပင္ကျပာျပာ၊ေနကသာျပီးလိႈင္းလံုးေတြကစီးခ်က္မွန္မွန္နဲ႔ကမ္းစပ္ကိုလာရိုက္ေနတယ္။
ဟိုး..အေ၀းသဲေသာင္ျပင္မွာလူတေယာက္လဲေနတာကို
ကင္မရာကLong Shotအေ၀းရိုက္ခ်က္နဲ႔ျပတယ္။ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚထိုင္ေနသူက၊
လဲေနသူကိုမ်က္ေတာင္မခတ္
လွမ္းၾကည္႔ေနတယ္။အနီးကပ္ကင္မရာရိုက္ခ်က္မွာ
အသက္ျပင္းျပင္းရႈဴထုတ္လိုက္တိုင္းနွာ၀နဲ႔ထိေနတဲ႔ေသာင္ျပင္က
သဲေတြဖြာကနဲ၊ဖြာကနဲထြက္ေနလို႕လဲေနသူဟာအေသေကာင္မဟုတ္မွန္းသိရတယ္။သူ႕ခဗ်ာ
အေတာ္ေလးေမာပမ္းေနဟန္ရိွတယ္။
ခနေနေတာ့လဲေနရာကရုန္းထလာတယ္။သူ႕လက္ကိုဆန္႕တန္းလိုက္ျပန္ေကြးလိုက္
ေနာက္ေျခတလွမ္းစီဆုတ္လိုက္နဲ႔ပင္လယ္ကိုမ်က္နွာမူျပီးလြန္ၾကိဳးတေခ်ာင္းကို
တေယာက္ထဲဆဲြေနတဲ႔ဟန္ပဲ(ၾကိဳးေတာ့မပါဘူး၊ဟန္သက္သက္)သိတ္မၾကာဘူးေရွ႔ကိုငိုက္ဒရြတ္တိုက္ပါျပီးေသာင္ျပင္မွာ
အေစာကအတိုင္းေမွာက္ရက္လဲသြားျပန္တယ္။ဒီေတာ့ေက်ာက္ေဆာင္မွာထိုင္ၾကည္႔ေနသူမေနနိုင္ဘူးထလာတယ္။
လဲေနသူကိုထူလိုက္တယ္။နွစ္ေယာက္သားေျခလွမ္းညီညီ၊လက္ညီညီနဲ႔(ေနာက္ခံဗံုသံေလးနဲ႔)စီးခ်က္မွန္မွန္
လြန္ၾကိဳးကိုဆဲြျပန္တယ္။သူတို႕ဆဲြေနတာကပင္လယ္ျပင္ၾကီး။
ဒါေပမဲ႔ပင္လယ္ေရကတုတ္တုတ္မလႈတ္၊လႈိုင္းၾကက္ခြတ္ေလးေတာင္မထ၊
ဖ်ာတခ်ပ္ခင္းထားသလိုျငိမ္သက္ေနတယ္။၂လွမ္း၃လွမ္းဘဲဆဲြရေသးတယ္
၂ေယာက္သားေရွ႕ငိုက္ျပီးဟတ္ထိုးလဲက်တယ္။လူးလဲထျပီးေနာက္ထပ္တခါျပန္ဆဲြတယ္။
သူတို႕ဆဲြေနတာက၊ိုဟိုး..အေ၀းေက်ာက္ေဆာင္နားမွာတံငါသည္လင္မယား၂ေယာက္
လွမ္းၾကည္႔ေနတယ္။ခ်က္ခ်င္းမကူဘူး။၂ခါေလာက္လဲျပီးေတာ့သူတို႕လည္းမေနသာလြန္ၾကိဳးကိုကူဆဲြေပးတယ္။
မရဘူး။ပင္လယ္ေရကၾကြမလာဘူး။ခနခနလဲက်တယ္။
ေနာက္ထပ္ေသာင္ျပင္ကိုေရာက္လာတဲ႔တံငါသည္ေတြထမ္းထားတဲ႔ေလွေတြအျမန္ခ်ျပီးၾကိဳးကိုဆဲြကူတယ္။
(ကင္မရာရိုက္ခ်က္လည္းျမန္လာသလို၊ေနာက္ခံဗံုသံျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္နဲ႔စီးခ်က္
၀ါးခ်က္ညီျပီးသိတ္သြက္လာတယ္)ပင္လယ္လႈိုင္းလံုးေတြကလည္းတလံုးျပီးတလံုးၾကြလာတယ္။
ဒါေပမဲ႔လြန္ဆဲြသူေတြအေရးနိမ္႕တံုး၊ဒါနဲ႔ပဲ..ေနာက္ထပ္၅ေယာက္၊၁၀ေယာက္ထပ္တိုးတိုးလာျပီး
ေသာင္ျပင္မွာမိန္းမေတြေရာ၊ေယာက်ၤားေတြေရာ၊
လူငယ္လူလတ္အဖိုးအဖြားခေလးေတြပါမက်န္အားလံုး၀ိုင္းကူဆဲြလိုက္တာ
(ကင္မရာရိုက္ခ်က္ကလည္းZoom Outအေ၀းျမင္ကြင္းကိုဆဲြျပလိုက္တဲ႔အခါ)
ဟိုး..ေသာင္ျပင္မွာလူေတြေျခလွမ္းညီညီ၊လက္ဟန္ညီညီ၊ဗံုတီးကြက္နဲ႔အညီ၊ညာသံဟစ္ျပီး
ဟန္ခ်က္ညီညီၾကိဳးကိုအဆဲြ၊
ပင္လယ္ျပင္ကလိႈင္းလံုးၾကီးေတြကလည္းဆဲြလိုက္တိုင္းတလံုးျပီးတလံုး၊တလံုးျပီးတလံုး..
အဆက္မျပတ္ၾကြၾကြတက္လာလိုက္တာေနာက္ဆံုးေတာ့ပင္လယ္ၾကီးဟာလူေတြဆဲြေခၚရာ
တလွိမ္႔လွိမ္႕နဲ႔လႈိုင္းလံုးေတြၾကြျပီးပါလာပါေတာ့တယ္။လႈိုင္းေတြတလံုးျပီးတလံုးၾကြတက္လာတာနဲ႔
အဆံုးသပ္ထားတယ္။
သိတ္ေကာင္းတဲ႔ရိုက္ခ်က္၊သိတ္ေကာင္းတဲ႔ေနာက္ခံတီးလံုးနဲ႔သံစံု၊ျပီးေတာ႔..
သိတ္လွပညီညာတဲ႔အေျခလွမ္းအတက္အၾကြ၊လက္ဟန္အပင္႔အေျမွာက္အခ်၊
အလဲအျပိဳ..သိတ္ညီတယ္၊သိတ္လွတယ္။
ညီညြတ္ေရးမွာအားေတြပါတယ္။စည္းခ်က္ေတြရိွတယ္၊ေအာင္ပဲြေတြရိွတယ္။
အမ်ားညီတယ္ဆိုပင္လယ္ျပင္လႈိုင္းၾကြလာေအာင္ၾကိဳးနဲ႔ဆဲြလို႕ရတယ္ဆိုတဲ႔သေဘာကိုျပသြားတာသိတ္လွတဲ႔ဇာတ္လမ္းတိုေလး။
စုစုေပါင္းမွ၄မိနစ္ေတာင္မျပည္႕ဘူး။
ျမန္မာျပည္မွာလည္းဒီလိုအားေကာင္းတဲ႔ဖန္တီးခ်က္ေတြနဲ႔
လုပ္ကိုင္နိုင္စြမ္းရိွတဲ႔အနုပညာရွင္ေတြအမ်ားၾကီးရိွတယ္လို႕ကိုဇာဂနာေျပာလို႕သိရတယ္။
၂၀၀၃ခုနွစ္ကရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာ၊စာေရးဆရာဆရာၾကီးဦး၀င္းေဖရဲ႔ဲ႔အင္တာဗ်ဴးတခုမွာ
ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္အေျပာင္းအလဲျဖစ္ဘို႕ဆိုရင္ Dramatize Documentary
(ျပဇာတ္ဆန္ဆန္၊၀တၱဳဆန္ဆန္မွတ္တမ္းဇာတ္လမ္း)ေတြလုပ္ဖို႕
လိုတယ္လို႕ေျပာတာၾကားျပီးကိုဇာဂနာနဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ
မွတ္တမ္းဆန္ဆန္ျငီးေငြ႔စရာတင္ျပခ်က္ကေန
ဇာတ္လမ္းဆန္တဲ႔မွတ္တမ္းေတြျပန္ရိုက္တယ္။
အဲဒီကာလစာေပစီစစ္ေရးတင္လိုက္တိုင္းအပယ္ခံရတယ္။
၂၀၀၆ခုနွစ္မွာကိုေဇာ္သက္ေထြး၊တာရာမင္းေ၀ရယ္နဲ႔တဲြျပီးရိုက္ၾကတယ္။
၄ေခြေလာက္ရိွတယ္။တင္တိုင္းအပယ္ခံရတယ္လို႕ကိုဇာဂနာကေျပာျပတယ္။
“ေနာက္ဆံုး၂၀၁၀ေအာက္တိုဘာမွာက်ေနာ္ေထာင္ကလြတ္ျပီးေနာက္မွစလုပ္နိုင္တယ္၊
အဲဒီမွာလြတ္လပ္ေသာအနုပညာပဲြေတာ္နဲ႔တြန္းတင္ျပီးDocumentaryနဲ႔အတူ
ဇာတ္လမ္းတိုေတြ၊မွတ္တမ္းဇာတ္လမ္းေတြစလုပ္လာတာပဲ”
ဒါဆို Dramatize Documentaryေတြအသက္ရႈဴေပါက္ရလာတဲ႔သက္တမ္းဟာနုနုေလးပဲရိွပါေသးတယ္။
စိတ္၀င္တစားနဲ႔လုပ္လာသူေတြတေျဖးေျဖးမ်ားလာျပီလို႕သိရတယ္။
ဟိုတံုးကေတာ့တေယာက္စနွစ္ေယာက္စအေတြး၊အၾကံအားထုတ္မႈနဲ႕လုပ္ခဲ႔ေပမဲ႔
အားကမရိွေတာ့ေသာင္ျပင္မွာေမွာက္ရက္လဲခဲ႔ရတယ္။ဒီကေန႕ေတာ့အနုပညာရွင္ညီေနာင္ေတြ
အားလံုးပင္လယ္ျပင္ကိုၾကိဳးတုပ္ဆဲြေနၾကျပီ။
စည္းခ်က္ညီညီ၀ိုင္း၀န္းဆဲြေနၾကျပီဆိုေတာ့တခ်ိန္မွာလိုအင္ဆႏၵလႈိုင္းလံုးဆင္႕ဆင္႕
တျမင္႕ျမင္႕နဲ႔ကိုယ္႔ဘက္ပါလာၾကမယ္လို႕ေမ်ာ္လင္႔ရပါတယ္။

(ကိုညိဳေရးတာကို က်ေနာ္ ႏွစ္သက္လို ့ ျပန္တင္ထားတာပါ)