သူတို႕ကေခၚေတာ့ဒုကၡသည္၊ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေတာ့ေတာ္လွန္ေရးသမား

                                                                                     အပိုင္း(၂)
(ကိုညိဳ)
                                            (၁)

ျခံေရွ႔ကစစ္ကား၂စီးထြက္သြားျပီးတေအာင္႕ၾကာေတာ့..ကိုယ္႔ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႔ျခံထဲေျပးလာ
တယ္။က်ေနာ္႔ကိုေတြ႔ေတာ့၀မ္းသာသြားတယ္။သူတို႕ကတဘက္ျခံေတြမွာအိပ္ၾကတာ။
ည(၈)နာရီအိမ္ျပင္မထြက္ရဆိုတဲ႔ကာဖ်ဴးအမိန္႕ကတျမိဳ႔လံုးကိုသခ်ိၤဳင္းကုန္းလိုျငိမ္သြားေစတာကိုး..။ကားသံၾကားရင္ေသခ်ာတယ္၊စစ္ကားပဲ။
ျခံထဲစစ္သားေတြ၀င္လာျပီဆိုကတည္းကက်ေနာ႔ကိုေသခ်ာေပါက္ဆဲြသြားျပီထင္တာ။
အဲဒီညေတာ့ျခံနဲ႔ကပ္ရက္သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာအိပ္လိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ႔ဘယ္အိပ္ေပ်ာ္မလဲ၊ဘာဆက္လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲေတြးေနတာနဲ႔
မိုးလင္းခါနီးမွသတိျပတ္၊အိပ္ေပ်ာ္္သြားတယ္။

မနက္လင္းတာနဲ႔ကိုယ္ေနတဲ႔(ေျမာက္ကုန္း)ကေနျမိဳ႔ထဲဆင္းတယ္။လမ္းဆံုမွာမေမ်ာ္လင္႔ဘဲအကိုၾကီးနဲ႔ေတြ႕တယ္။(က်ေနာ္႔အကုိ၊ကိုုတင္ေမာင္ကေစ်းသပိတ္သမဂၢေခါင္းေဆာင္
တေယာက္ပါ၊နိုင္ငံေရးတက္ၾကြတယ္၊အေဟာအေျပာေကာင္း၊ဟာသထုတ္တာ၊
အရႊန္းေဖာက္တာသိတ္ေကာင္းတယ္၊မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားတယ္၊
ေနာက္ပိုင္းျမိဳ႔နယ္NLDဒုဥကၠဌတာ၀န္ထမ္းရင္း၂၀၀၂မွာကြယ္လြန္သြား
တယ္လို႕သတင္းၾကားတယ္)၊အကိုကက်ေနာ္႕ကိုေတြ႕ေတာ့..
“ဘယ္သြားမလို႕လဲ…အိမ္ျပန္လာခဲ႔ကြာ..၊ဘယ္မွေလွ်ာက္မသြားနဲ႔၊
ငါအားလံုးတာ၀န္ယူေျပာေပးမယ္”တဲ႔..က်ေနာ္႔ကိုညကလာဆဲြတာသူသိဟန္မတူဘူး။
က်ေနာ္႔ကိုမဖမ္းေအာင္တာ၀န္ယူမဲ႕သေဘာသူေျပာေနတာ…အေ၀းထြက္သြားမွာ
စိုးရိမ္ဟန္တူတယ္။က်ေနာ္ကေတာ့အကို႕ကိုဘာမွရွင္းျပမေနေတာ့ဘူး။
“ဟုတ္ကဲ႔..ခနေလးပါ၊”လို႕ပဲကမန္းကတန္းအေျဖေပးျပီးခတ္သုတ္သုတ္
ျမိဳ႔ထဲဆင္းလိုက္တယ္။အဲဒီေန႔ဟာ..က်ေနာ့အကို ကိုေနာက္ဆံုးျမင္ခဲ႔တာပဲ။
သပိတ္ကာလအေရးေပၚဆံုေနက်.ေစ်းထိတ္ကကိုျမင္႕လြင္စာအုပ္ဆိုင္ကိုက်ေနာ္ခ်က္ခ်င္းသြားတယ္။
ေမ်ာ္လင္႔ထားတဲ႔အတိုင္းဆိုင္ေနာက္ေဖး၊စားပဲြမွာလဘက္ေရေသာက္စကားေျပာေနတဲ႔
ရဲေဘာ္ၾကီးေတြကိုေတြ႔ရတယ္။သူတို႕ကသတင္းၾကိဳရျပီးျပီ။သူတို႕အားလံုးက်ေနာ့ထက္အသက္ၾကီးတဲ႔စီနီယာသမားေတြ။ေရွ႔ေန၊ဆရာ၀န္နဲ႔၀န္ထမ္းအရာရိွတခ်ိဳ႕လည္းပါတယ္။
အားလံုးျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ပဲ၊က်ေနာ႔ကိုျမင္ေတာ့ေနရာတခံုေပးတယ္။အားလံုးကက်ေနာ္႕ကိုပဲၾကည္႔ေနတယ္။
ေစာေစာကတည္းကက်ေနာ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီးတခုခုၾကိုတင္ေဆြးေႏြးထားပံုရတယ္။
ေရွ႔ေနကိုအုန္းၾကိဳင္ကပဲစျပီး“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”ေလသံေအးေအးနဲ႔ေမးတယ္။
က်ေနာ္ရွင္းျပတယ္။
“မင္းဘာဆက္လုပ္မယ္စဥ္းစားလဲ”
“က်ေနာ္ဒီမွာဆက္ေနလို႕မျဖစ္ဘူးထင္တယ္”
“အဲဒီေတာ့ဘယ္သြားမယ္စဥ္းစားထားလဲ၊ဘာလုပ္ေပးရမလဲ”
က်ေနာ္ေခါင္းထဲမွာဆရာထူးမွာထားတာသတိရတယ္။
ဆရာထူးဆိုတာ(ဆရာဦးေရႊထူး၊မႏၱၱေလး၊ျပီးခဲ႔တဲ႔လကမွေတာင္ၾကီးေထာင္ကေနလြတ္လာတဲ႔နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား၊ဆရာထူးအေၾကာင္းအဲဒီလင္႔မွာေရးထားတယ္။
http://www.kaungkin.com/index.php?option=com_content&view=article&id=707:2012-01-25-02-49-38&catid=35:2009-04-17-01-29-53&Itemid=61)
က်ေနာ္တို႕အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က
ေက်ာင္းဆရာဆရာထူး၊မႏၱေလးေျပာင္းသြားတာၾကာျပီ။
သပိတ္ကာလကက်ေနာ္မႏၱေလးဆင္းျပီး
သပိတ္အဖဲြ႔သမဂၢေတြ၊ရဟန္းပ်ိဳေတြနဲ႔အခ်ိတ္အဆက္ေတြသြားလုပ္ေတာ့မန္းတကၠသိုလ္အေထြေထြသပိတ္ေကာ္မတီဒုဥကၠဌဦးေရႊမႈဴး(အဂၤလိပ္စာကထိက၊ကြယ္လြန္၊
ဆရာဦးေရႊထူးအကို)အိမ္မွာဆရာနဲ႔ျပန္ဆံုတယ္။ေက်ာက္မဲကက်ေနာ္တို႕လႈပ္ရွားနိုင္ဘို႕
ရန္ကုန္၊မႏၱေလးနိုင္ငံေရးအေျခအေနနဲ႔ေျပာင္းလဲေနတဲ႔ေၾကြးေၾကာ္သံ၊ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကိုဆရာထူးကေန႔စဥ္သတင္းေပးေနတာပါ၊
ဆရာကက်ေနာ႔ကိုေသခ်ာမွာထားတယ္။
“အေျခအေနက၊သိတ္ေတာ့မေကာင္းဘူး၊စစ္တပ္ကလူထုဘက္မွာေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းမရပ္ေသးဘူး။အဲဒီေတာ့တခုခုျဖစ္ရင္မႏၱေလးသာဆင္းလာခဲ႔၊ဟိုဟိုဒီဒီအဖဲြ႔ေတြဆီမသြားနဲ႔
ဒီဘဲလာခဲ႔”တဲ႕၊က်ေနာ႔ေခါင္းထဲမွာအဲဒါရိွေနတယ္။
ဒါနဲ႔ဘဲ..
“က်ေနာ္မႏၱေလးဆင္းမယ္”လို႕အေျဖေပးလိုက္တယ္။
ရဲေဘာ္ၾကီးေတြက..လိုအပ္တဲ႔ေငြထုတ္ေပးတယ္။
“ဒီကေနစခန္းသာျမိဳ႕အထိေတာလမ္းအတိုင္း၊ေျခက်င္နဲ႔သြား၊စခန္းသာအ၀င္မွာကားတစီးေစာင္႕ေနမယ္..ကဲသြားေတာ့..ငါတို႕စီစဥ္ထားလိုက္မယ္”
တကယ္လို႕က်ေနာ႔ကိုစစ္တပ္ကမိရင္..က်ေနာ႔ေနာက္ကြယ္မွာတိတ္တဆိတ္ရိွေနတဲ႔
သူတို႕အႏၱရာယ္လည္းရိွတာမို႕က်ေနာ္လြတ္ေျမာက္ေနတာအေကာင္းဆံုးလို႕
က်ေနာ္လည္းစဥ္းစားထားပါတယ္။
ဒါနဲ႔..သူငယ္ခ်င္းတိုးျမင္႔သိန္းအိမ္ကိုသြားတယ္။သူကလမ္းျပအေဖာ္တေယာက္ရွာ
ေပးတယ္၊သူ႔အေဖရွမ္းေဘာင္းဘီအေဟာင္းတထည္ထုတ္လာျပီး္၀တ္ခိုင္းတယ္၊
တိုးျမင္႔အေမကေအာက္ထပ္ကတက္လာျပီးရွမ္းခေမာက္တလံုးလာေပးတယ္။
“က်ေနာ္သြားေတာ့မယ္ေဒၚေဒၚ၊က်ေနာ႔မိဘေတြလို
သေဘာထားျပီးကန္ေတာ့ခဲ႔ပါတယ္”က်ေနာ္ထိုင္ကန္ေတာ့လိုက္တယ္၊ေဒၚေလးပါးစပ္
ကေနအသံထြက္ျပီးဆုေတာင္းေပးတယ္၊မ်က္ေရလည္ေနတာလည္းသတိထားမိတယ္။
တခါမွမေဆာင္းဘူးတဲ႔ရွမ္းခေမာက္နဲ႔မ၀တ္ဖူးတဲ႔ရွမ္းေဘာင္းဘီ၀တ္ျပီး
က်ေနာ႔ကိုလိုက္ပို႕ေပးမဲ႔သူငယ္ခ်င္းညီေထြးနဲ႔အတူလမ္းၾကားတခုကေန
လမ္းျပကိုေစာင္႔ေနတယ္။စခန္းသာျမိဳ႔အထိျဖတ္လမ္းကသြားဖို႕လမ္းျပလိုတယ္။
က်ေနာ္႔နားကိုစက္ဘီးတစီးနဲ႔လူငယ္တေယာက္ကပ္လာတယ္။
တိုးတိုးေလးကပ္ျပီး..
“ကိုညိဳ..က်ေနာ္တို႕ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ”.တဲ႔။
ငါ႔နွယ္..ေသလိုက္ပါေတာ့..၊ရွမ္းေဘာင္းဘီ၊ရွမ္းခေမာက္နဲ႔ရုပ္ဖ်က္ထားပါတယ္ဆိုမွ
မွတ္မိေနတဲ႔ေကာင္ကရိွေသးတယ္။
“အင္း..ေလာေလာဆယ္..၀ပ္ေနၾကအံုး..၊
“တခုခုေတာ့ဆက္လုပ္ရမယ္..အားလံုးကိုအဲလိုပဲေျပာျပထားအံုး”
ခတ္တည္တည္ဘဲ.. မွာလိုက္တယ္။
တကယ္ေတာ့ဘာမွမေရရာဘူး၊ဘာမွလည္းမျပင္ဆင္ထားဘူး၊
တေန႔စစ္အာဏာသိမ္းလိမ္႕မယ္လို႕ထင္ထား၊တြက္ထားတာရိွေပမဲ႔
က်ေနာ္တို႔တေတြ၊တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ကိုအၾကမ္းမဲ႔နည္းနဲ႔ျဖိႈဖ်က္နိုင္မယ္လို႕
ဘဲခတ္လြယ္လြယ္ယံုၾကည္ခဲ႔ၾကတယ္။
စစ္တပ္ရဲ႔ရပ္တည္ခ်က္ကိုသိတ္မၾကိဳက္လွေပမဲ႕
အဲဒီအတြက္ဘာမွၾကိဳတင္ကာကြယ္တဲ႔အစီအစဥ္ေတြမလုပ္ခဲ႔ဘူး။
တပ္ကိုလည္းမစည္းရံုးခဲ႔ဘူး၊စစ္တပ္ကလည္းအကပ္မခံဘူး။
ေျပာမဲ႔သာေျပာတယ္၊တကယ္တမ္းဆိုအဲလိုျပင္ဖို႕လံုေလာက္တဲ႔
အခ်ိန္လည္းမရိွခဲ႔ပါဘူး၊၈ေလးလံုးတိုက္ပဲြဟာစုစုေပါင္းရက္(၄၀)ဘဲရိွခဲ႔တာပါ။
နယ္စပ္ကတိုင္းရင္းသားသူပုန္ေတြသတင္းလည္းဘာမွမၾကားရဘူး၊
က်ေနာ္တို႕ေက်ာင္းသားေတြကိုဆက္သြယ္ေဆြးေႏြးလာတာလည္းမရိွခဲ႔ဘူး။
က်ေနာ္တို႕ကလည္းသပိတ္ေအာင္ပဲြအရိွန္နဲ႔သိတ္ကို
အဟုတ္ထင္ေနတာလည္းပါလိမ္႔မယ္။အဲဒီသပိတ္ေအာင္ပဲြဆိုတာကလည္း
၈၈မတ္လနဲ႔ဂ်ြန္လေက်ာင္းသားတိုက္ပဲြကေပးဆပ္မႈေတြ၊အေသခံမႈေတြ
ျပီးေတာ့တျပည္လံုးသီးခံေအာင္႕အီးလာခဲ႔တဲ႔ဆင္းရဲမဲြေတမႈေတြကစီးဆင္းလာတယ္ဆိုတာ
က်ေနာ္တို႕တေတြ..သိၾကေပမဲ႔၊၂၆နွစ္ေလာက္တည္ေဆာက္ထားတဲ႔
အာဏာရွင္စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုဒီေလာက္ေပးဆပ္ရံုနဲ႔
မလံုေလာက္ေသးဘူးဆိုတာက်ေနာ္တို႕သေဘာမေပါက္ခဲ႔ဘူး။
ေလးေလးနက္နက္နွလံုးသြင္းျပီးမကာကြယ္နိုင္ခဲ႔ၾကဘူး။

                                  (၂)

ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပဲ၊စခန္းသာကေနေနာင္ပိန္အထိအသင္႕ေစာင္႕ေနတဲ႔ကားနဲ႔စီးသြားျပီး
ေနာင္ပိန္္မွာတညအိပ္တယ္။ေနာက္တရက္ေနာင္ပိန္ကေနေမျမိဳ႔အထိဘတ္စ္ကားတစီးနဲ႔ထြက္တယ္။အရင္ကမႏၱေလးအထိတိုက္ရိုက္ကားေတြရိွေပမဲ႔အာဏာသိမ္းျပီးရက္
အေတာ္ၾကာထိလားရိႈး၊ေက်ာက္မဲ၊သီေပါကားေတြေမျမိဳ႔(ျပင္ဦးလြင္)အထိဘဲ
သြားခြင္႕ရတယ္။
မႏၱေလးကိုသြားခ်င္ရင္(စစ္ေဆးေရးဂိတ္အထပ္ထပ္နဲ႔)ကားငယ္ေလးေတြဘဲ၀င္ခြင္႔ရိွတယ္
ေမျမိဳ႔ကေနခရီးသည္တင္ဂ်စ္ကားစီးသြားရတယ္။ အရင္ကေတာ့အဲဒီဂိတ္ေတြမွာရဲနဲ႔အေကာက္ခြန္ကေစာင္႔တယ္။
သပိတ္ကာလတံုးကေတာ့ေခါင္းစီးနီ၊လက္ပတ္နီေတြနဲ႔လူငယ္ေတြကို
ေတြ႕ရျပန္ျပီး၊အာဏာသိမ္းေတာ့စစ္သားေတြေစာင္႔ေနျပန္တယ္။တရုတ္ျမန္မာ
ေမွာင္ခိုလမ္းလို႕ေျပာၾကတယ္။တရားမ၀င္ကုန္ေတြျဖတ္သြားျဖတ္လာေပါ႔၊
ေနာင္ခ်ိဳနဲ႔ေမျမိဳ႕ၾကားေတာလမ္းအတိုင္းတပ္မေတာ္္စစ္ေဆးေရးဂိတ္ေတြျဖတ္ရင္း
သတိရေနတာေလးေျပာရမယ္။
သပိတ္ကာလက်ေနာ္မႏၱေလးကေနတက္လာေတာ့ေတာင္ၾကားလမ္းအေကြ႔တခုမွာ
လည္ပတ္အနီစီးျပီးလက္နက္အျပည္႕အစံုနဲ႔တပ္မေတာ္တပ္စိတ္တစိတ္နဲ႔ေတြ႔ျပီး
လက္ျပတားလို႕ဒရိုင္ဘာကကားရပ္ေပးတယ္။စီးလာတဲ႔ဒတ္ဆန္းကားေလးေနာက္ခန္းမွာက်ေနာ္ထိုင္တယ္။
သူတို႕ထဲကတပ္ၾကပ္လို႕ထင္ရတဲ႔သူတေယာက္ကျပံုျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ကားနားကပ္လာျပီး
“စာေဆာင္ေတြ၊သတင္းစာေတြပါလား၊ရိွရင္ေပးခဲ႔ပါလားဗ်ာ”လို႕ေတာင္းေတာင္း
ပန္ပန္ေလးေတာင္းေနတယ္။ဘယ္သူမွ   မပါဘူးလို႕ျငင္းၾကတယ္။က်ေနာ္အိပ္ထဲမွာ
မႏၱေလးတကၠသိုလ္သပိတ္္စခန္းကေနဆဲြလာတဲ႔စာေဆာင္ေတြ၊သတင္းစာေတြ၊
ေၾကျငာခ်က္ေတြ၊မွတ္တမ္းဓာတ္ပံုေတြအမ်ားၾကီးဘဲပါလာတာ။ကားေခါင္မိုးေပၚ
အိပ္ကတင္ထားတာ။အဲဒီစစ္သားေတြၾကည့္ရတာတကယ္လိုလိုလားလားေတာင္းေနတဲ႔ပံုစံပဲ။“တကယ္ဖတ္ခ်င္လို႕ပါဗ်ာ၊ပါရင္ေပးခဲ႔ပါ”ဆိုျပီးလိုလိုလားလားနဲ႔ေတာင္းေနတာ။
က်ေနာ္ေပးခ်င္တဲ႔စိတ္၀င္လာတယ္။ဒါေပမဲ႔တခ်ိန္ထဲျဖတ္ကနဲသတိတခုကလဲ၀င္လာတယ္
သူတို႕အကြက္ဆင္ျပီးသက္ေသပစၥည္းနဲ႔ဖမ္းဘို႕လုပ္တာလား..ဆိုတဲ႔အသိပါ။
က်ေနာ္ၾကံဖန္ေတြးျပီး၊အေၾကာက္လြန္သြားတာပါ။အဲဒီအခ်ိန္တိုင္းျပည္မွာဘာအုပ္ခ်ဳပ္ေရး
ယႏၱရားမွမရိွဘူး၊ေက်ာင္းသားေတြ၊ရဟန္းေတြ၊ျပည္သူေတြကအာဏာသိမ္းထားတာ။
သတိလြန္ေတာ့အေၾကာက္ဆိုသလို၊က်ေနာ့ဆီကစာေဆာင္ေတြမေပးျဖစ္ဘူး။
က်ေနာ္ေနာက္ပိုင္းက်မွေတြးမိျပီးွအေတာ္ေလးစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။
သူတို႕သတင္းငတ္ျပတ္ေနတာဘဲ။ဘယ္ကေျပာင္းလာတဲ႔တပ္ေတြလည္းမသိဘူး။
သိတ္ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းပံုစံလည္းမေပါက္ပါဘူး။သူတို႕တပ္ရင္းအရာရိွကပဲ
သတင္းစာေတြ႔ရင္ေတာင္းခဲ႕၊ယူခဲ႔လိုအမိန္႔ေပးထားတာလား?တိုင္းျပည္ရဲ႔လက္ရိွနိုင္ငံေရးအေနအထားကိုတကယ္သိခ်င္လို႕ေတာင္းတာမျဖစ္နိုင္ဘူးလား?စတဲ႔ေမးခြန္းေတြေနာက္မွေတြးမိတယ္။က်ေနာ္သတၱိေၾကာင္ျပီးအေရးၾကီးတဲ႔အလုပ္တခုမလုပ္မိခဲ႔တာကိုဒီေန႔အထိ
ေတြးမိတိုင္းစိတ္မေကာင္းဘူး၊ေနာင္တရလို႔မဆံုးဘူး။
                               (၃)

အင္း…တဆက္တစပ္တည္း..၊အေရးေတာ္ပံုကာလကိုယ္လုပ္ခဲ႔တာေလးလည္း
နည္းနည္းေျပာရင္ေကာင္းမယ္၊ဒါမ်ိဳးကလူတိုင္းေျပာခ်င္ၾကတာ..။
ျမန္မာျပည္ရဲ႔သမိုင္းတေကြ႕ဆိုေတာ့..ေမ႕လို႕မေကာင္းတဲ႔အရာေလ။
၈ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုမျဖစ္ခင္ကတည္းက၊ဦးေအာင္ၾကီးစာေတြ၊ရန္ကုန္တကၠသိုလ္
သတင္းေတြကက်ေနာ္တို႕နယ္မွာေတာ့ထိတ္တန္းသတင္းေတြေပါ႔။ဘီဘီစီနားေထာင္ျပီးလဘက္ေရဆိုင္ျပန္အာရတာကိုကအလုပ္တခု။နိုင္ငံေရးဆိုတာဘာမွန္းမသိဘူး၊ဒါေပမဲ႔
စိတ္၀င္စားေနတယ္။ကိုယ္ၾကားတာေတြေဖာက္သည္ခ်ခ်င္တယ္။တခုခုလည္းလုပ္ခ်င္ေနတယ္။ဒါေပမဲ႔ဘာမွျဖစ္မလာဘူး။၈ေလးလံုးဆႏၵျပပဲြၾကီးရန္ကုန္၊မႏၱေလး၊မံုရြာေတာင္ၾကီး
ျမိဳ႕ၾကီးျမိဳ႕ငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာျဖစ္တယ္။က်ေနာ္တို႕ျမိဳ႕ကျငိမ္ေနတာပဲ။
က်ေနာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြမေနတတ္မထိုင္တတ္။၁ရက္ကုန္၊၂ရက္ကုန္၊တပတ္ကုန္ျပီ။
ျမိဳ႕ကေလးကေအးေဆးတုန္း။ဘယ္အဖဲြ႔ေတြလည္းမသိ၊
ဟိုနားဒီနားစာကပ္တာကလဲြလို႕ဆႏၵမျပၾကဘူး။
က်ေနာ္တို႕ရွက္ေနတယ္။မရေတာ့ဘူး။တခုခုေတာ့လုပ္မွျဖစ္မယ္။ကိုယ္႔ျမိဳ႕ကလည္း
ေအးေဆးတယ္ဆိုေပမဲ႔၊ရွမ္းသူပုန္ေတြထတတ္တယ္။ပဲြလန္းသဘင္ဆိုဗံုးကဲြတတ္တယ္။
အၾကမ္းဖက္မႈတခုခုျဖစ္မွာစိုးရိမ္ေနဟန္တူတယ္။လူေတြအားလံုးစိတ္မွာေတာ႔
့ဆႏၵျပခ်င္ေနတာေသခ်ာတယ္။ဘယ္သူဦးေဆာင္မလဲ၊ဘယ္သူေတြစလုပ္မလဲ..
ဒါပဲလိုတယ္။မထူးဘူး၊လဘက္ေရဆိုင္ထိုင္ေနက်ကိုယ္႔ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔တိုင္ပင္တယ္။
ဆႏၵျပမယ္ဆိုကိုယ္ကဦးေဆာင္တာထက္၊ၾသဇာရိွတဲ႔သံဃာေတာ္ေတြ၊ပညာတတ္ဆရာ၀န္၊ဆရာမေတြပါရင္ပိုေကာင္းမယ္။ဒါဆိုပဲြထိမ္းနိုင္မယ္ေပါ့။
ဒါနဲ႕က်ေနာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းတစုကေမၻာဇ(ရွမ္းေက်ာင္းၾကီး)ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုအရင္သြားတယ္။ရွမ္းေက်ာင္းၾကီးသြားရတာအေၾကာင္းရိွတယ္။ေကာလဟလသတင္းေတြက
အဲဒီေက်ာင္းကရွမ္းသူပုန္နဲ႔အဆက္အသြယ္ရိွတယ္၊ဆရာေတာ္ကနိုင္ငံေရးထက္သန္တယ္၊
မႏၱေလးကဘုန္းၾကီးေတြနဲ႔အဆက္အသြယ္ရိွတယ္ဘာညာေပါ့..။
က်ေနာ္တို႕ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲ၀င္ေတာ့ဆရာေတာ္ကရိွေနတယ္။
ဆရာေတာ့ကိုဦးခိုက္ျပီး “တပည္႔ေတာ္တို႕ေက်ာင္းသားေတြပါ”..လို႕အစခ်ီျပီး
ရန္ကုန္၊မႏၱေလးနဲ႔တျပည္လံုးမွာဆႏၵျပပဲြေတြျဖစ္ကုန္ျပီ၊တပည္႔ေတာ္တို႕ျမိဳ႕မွာလည္း
တပါတီစနစ္ဖ်က္သိမ္းေရးဆႏၵျပသင္႕ေၾကာင္းနဲ႔အစိုးရဖိနွိပ္္သတ္ျဖတ္လို႕
ေက်ာင္းသားေတြေသဆံုးရပံုကိုက်ေနာ္ကပဲဦးေဆာင္ျပီးဆရာေတာ္ကိုရွင္းျပတယ္။
ဆရာေတာ္ကေသခ်ာနားေထာင္တယ္၊က်ေနာ္ေလေၾကာရွည္ရွည္ရွင္းျပတာကိုဆံုးတဲ႔အထိစိတ္ရွည္ရွည္နားေထာင္တယ္။တခ်က္တခ်က္အင္း..အင္း..နဲ႔ေတာင္သံေယာင္
လိုက္ေပးေနေသးတယ္။ျပီးေတာ့မွ..“မင္းကဘယ္ကလည္း..ငါမျမင္ဖူးပါဘူး”
လို႕ေမးတယ္၊က်ေနာ္က“ဒီျမိဳ႔ကပါဘဲ..၊မႏၱေလးမွာေက်ာင္းတက္ေနလို႕ပါ”
လို႕ေျဖတယ္(အမွန္ကက်ေနာ္ေက်ာင္းျပီးတာ၁၉၈၆က၊မိုင္းေငါ႔ျမိဳ႕ေလးမွာတဲြဘက္အထက္တန္းေက်ာင္းဆရာတနွစ္လုပ္ျပီး၊၁၉၈၇ေငြစကၠူအေရးအခင္းေတြျဖစ္ေတာ့ေက်ာင္းထြက္ျပီး
အလုပ္လက္မဲ႔ျဖစ္ေနတာ)ဆရာေတာ္ကက်ေနာတို႕အားလံုးကိုေသခ်ာၾကည့္တယ္။
ျပီးေတာ့က်ေနာ္တို႕ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္သြားေအာင္အခုလိုမိန္႕တယ္။
“ငါတို႕ျမိဳ႕ကအညိဳေရာင္နယ္ေျမျဖစ္တယ္၊ဆူဆူပူပူျဖစ္မွာစိုးရိမ္တယ္”
“မင္းတို႕ဆႏၵျပမွဒီမိုကေရစီရမွာမဟုတ္ပါဘူး..ရန္ကုန္ဒီမိုကေရစီရရင္၊မႏၱေလးဒီမိုကေရစီရရင္ေက်ာက္မဲလည္းရမွာပါကြာ”
က်ေနာ္ေတာ့အရမ္းရွက္သြားတယ္။လာမိတာမွားျပီဆိုျပီးေနာင္တေတြၾကိတ္ျပီးရေနတယ္။
ဘုန္းၾကီးေရွ႔မွာအျမန္ဆံုးကိုယ္ေပ်ာက္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေနျပီ။
ကိုယ္႔ေနာက္မွာၾကံ႔ဳၾကံဳ႕ေလးေတြထိုင္ေနတဲ႔သူငယ္ခ်င္းခ်ဳိၾကီး၊ေအးမင္းနဲ႔ေအာင္ေက်ာ္တို႕ကိုမသိမသာၾကည့္လိုက္ေတာ့မ်က္နွာေတြနီျပီးပ်က္ေနတယ္။
“မင္းတို႕ဆႏၵျပမဲ႔အစား၊ငါ႔ေက်ာင္း၀င္းမွာျမက္လာေပါက္စမ္းပါ
ငါထမင္းေၾကြးပါ့မယ္”
ဒါေတာ႔ဘုန္းၾကီးလြန္ျပီ။က်ေနာ္ရွက္တာထက္ေဒါသကထြက္ေနျပီ။
ဒါနဲ႔ေျပာထဲ႔လိုက္တယ္။
“တပည္႔ေတာ္တို႕ကဆရာေတာ္ေျပာသလိုဆူဆူပူပူမျဖစ္ဘဲ၊ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းထိမ္းသိမ္းနိုင္ေစဖို႕ဆရာေတာ႔ကိုေမတၱာရပ္ခံတာပါ၊ဆရာေတာ္လုပ္နိုင္မယ္လို႕လဲေမ်ာ္လင္႕ထားလို႕ပါ”
“ဆရာေတာ္ကမစြမ္းဘူးဆိုလည္းတပည္႔ေတာ္တို႕ဖာသာလုပ္ၾကမွာပါ”
“ဘယ္သူပါပါမပါပါ..ကိုယ္လုပ္စရာရိွတာလုပ္မွာပါ၊ဒါပါဘဲ”
က်ေနာ္ေျပာျပီးျပီးခ်င္းဦး၃ၾကိမ္ခ်ထလိုက္တယ္။အားလံုးရဲ႔စိတ္ထဲမၾကည္မလင္နဲ႔ေပါ့။
ေက်ာင္းေပၚကအဆင္းလက္၂ဘက္လံုး..လက္ေကာက္၀တ္ကေနလက္ေမာင္းရင္းထိ
ရွမ္းစာေဆးမွင္ေတြထိုးထားတဲ႔ဆရာေတာ္က“ေနၾကအံုးခန..
မင္းတို႕ေန႔လည္၁နာရီေလာက္ေက်ာင္းကိုျပန္လာခဲ႕ၾက”လို႕လွမ္းေျပာတယ္။
က်ေနာ္ကလဲြလို႔တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြလံုး၀လွည္႔မၾကည္႔ဘူး။
“ဘာျဖစ္လို႕လဲဆရာေတာ္”“လာသာလာခဲ႔ပါ၊ေန႔လည္၁နာရီေနာ္”လို႕ထပ္သတိေပးတယ္။
ကေမၻာဇရွမ္းေက်ာင္းၾကီး၀င္းအျပင္ေရာက္ေတာ့..
တေယာက္မ်က္နွာတေယာက္ၾကည္႔ျပီး..မခ်ိသြားျဖဲေလးေတြနဲ႔ရီလိုက္ၾကတယ္။
အားလံုးစိတ္ဓာတ္အေတာ္က်သြားၾကတယ္။
ဘယ္လိုလုပ္မလဲတိုင္ပင္တယ္။က်ေနာ္ကအေစာပိုင္းညွိထားသလိုပဲ၊ေဆးရံုၾကီးက
ဆရာ၀န္ေတြကိုသြားစည္းရံုးမယ္လို႕ေျပာတယ္။ကိုယ္႕ထဲက၃ေယာက္ေလာက္က
လံုး၀ညစ္သြားျပီ။မလိုက္ေတာ့ဘူး။ဒါနဲ႔က်န္တဲ႔၄ေယာက္နဲ႔တမိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ႔ေဆးရံုၾကီးကုန္းကိုေျခက်င္ခ်ီတက္သြားတယ္။ျမိဳ႔နယ္ဆရာ၀န္ၾကီးရဲ႔အိမ္ကိုတိုက္ရိုက္သြားတယ္။
ဆရာ၀န္ၾကီးကကပ်ဴပ်ဴငွာငွာပဲ၊ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းအသားျဖဴျဖဴ၊ပါးေဖာင္းေဖာင္းနဲ႔ၾကည္႔ရင္းၾကည္႔ရင္းျမင္ဖူးသလိုလိုပဲ။(ေနာက္မွျပန္သိရတာ၊ျမိဳနယ္ဆရာ၀န္ၾကီး
ဦးေနလင္းဟာ၊မဆလတရားေရး၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ဦးတင္ေအာင္ဟိန္းရဲ႔ညီအရင္းျဖစ္ေနတယ္။
ဦးတင္ေအာင္ဟိန္းဟာေျဖာင္႔မတ္မွန္ကန္ျပီး၀န္ၾကီးေတြထဲမွာအခြင္႔အေရးမယူ၊လဂ္မစား
သမာသမတ္ရိွတယ္လို႕သတင္းထြက္တယ္။မဆလ၀န္ၾကီးေတြထဲမွာ
ရွားရွားပါးပါးနာမည္ေကာင္းထြက္တဲ႔၀န္ၾကီးပဲ)
ျမိဳနယ္ဆရာ၀န္ၾကီးဦးေနလင္းကို၊က်ေနာ္တို႕ဆႏၵျပမွာျဖစ္လို႕
ေဆးရံု၀န္ထမ္းေတြပူးေပါင္းပါ၀င္ဖို႕ရွင္းျပတယ္။ဆရာ၀န္ၾကီးက
“သားတို႕သေဘာထားကိုအန္ကယ္ဘာမကန္႔ကြက္စရာမရိွပါဘူး၊
သားတို႕ဆႏၵနဲ႔လုပ္စရာရိွတာလုပ္ပါ၊လားရိႈးကဆရာၾကီးကေမၻာဇခင္လႈိုင္ကလည္း
ေဆးရံု၀န္ထမ္းေတြဆႏၵျပရင္မပိတ္ပင္ဘို႕မွာၾကားထားပါတယ္”လို႕ေျပာျပတယ္။
က်ေနာ္တို႕သိတ္ေပ်ာ္သြားတယ္၊ေစာေစာကအားငယ္စိတ္ေတြ၊လံုး၀ေပ်ာက္သြားတယ္။
ဆရာၾကီးဦးေနလင္းကိုေက်းဇူးတင္စကားေတြအထပ္ထပ္ေျပာျပီးေဆးရံုကေနအူျမဴးထြက္လာၾကတယ္။ေအာ္..ေျပာဖို႕ေမ႕ေတာ့မလို႕..၊ရွမ္းေက်ာင္းၾကီးဆရာေတာ္ကေန႔လည္၁နာရီလာခိုင္းထားတာ..က်ေနာ္တို႕သိတ္စိတ္မပါေတာ့ဘူး။ဘုန္းၾကီးကိုသိတ္မယံုေတာ့ဘူး။
ဒါနဲ႔၁နာရီေက်ာ္ေလာက္တေယာက္ကိုဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဘက္သြားၾကည္႔ခိုင္းတယ္။
သိတ္မၾကာခင္ဘဲ၊သြားစံုစမ္းတဲ႔သူငယ္ခ်င္းေရာက္လာတယ္။
“ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာပါတီေကာင္စီကားျပာၾကီးရပ္ထားတယ္၊ေကာင္စီလူၾကီးေတြလဲ
ေတြ႔တယ္”
ေသခ်ာတာေပါ႕၊ဘုန္းၾကီး..ဂ်လယ္က်တာ၊ေကာင္စီလူၾကီးေတြနဲ႔က်ေနာ္တို႕ကိုမ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ေပးျပီးထပ္ဆံုးမခိုင္းတာ။
ဘယ္ရမလဲ၊သူတို႕နဲ႔သြားေတြ႕မဲ႔စိတ္ကူးကဆရာၾကီးဦးေနလင္းနဲ႔ေတြ႔ျပီးကထဲကမရိွေတာ့ဘူး။
က်ေနာ္တို႕မွာနက္ဖန္ဆႏၵျပမယ္ဆိုတဲ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကခ်ျပီးသားျဖစ္သြားျပီ။

                            (၄)
အဲဒီညေနေဆးရံုကလာျပီးက်ေနာ္တို႕အုပ္စုေတြအလုပ္ရႈတ္ျပီေပါ႕။ခ်က္ခ်င္းဘဲလက္ကမ္းစာေဆာင္ေတြေရးတယ္၊ေစ်းထဲကပိတ္စအနီ၀ယ္ျပီးကပ္ေၾကးနဲ႔ညွပ္၊ေခါင္းစီးေတြေ၀ဖို႕
လုပ္တယ္။ဘက္ထရီးအိုးနဲ႔ေလာ္စပီကာဌားထားတယ္၊ေၾကြးေၾကာ္သံေတြေရးတယ္၊
တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ေတြအကုန္လုပ္တယ္။တခ်ိဳ႔ကျမိဳ႔ထဲပိုစတာကပ္ျပီးနက္ဖန္ဆႏၵျပမယ္ဆိုျပီးတပ္လွန္႔တယ္၊တခ်ိဳ႕ကလက္ကမ္းစာေတြေ၀တယ္၊က်ေနာ္တို႕
ေျမာက္ကုန္းရပ္ကြက္နွင္းဆီျခံမွာ၊တညလံုးစာေရး၊မဆလတူတံဇင္အလံေဇာက္ထိုးထူ၊
ပိုစတာေရးနဲ႔တက္ၾကြေနတယ္။
မနက္၇နာရီထိုးေတာ့ဘက္ထရီအိုးနဲ႔ခ်ိတ္ထားတဲ႔ေလာစပီကာအေသးတခုကို
ကေလးလက္တြန္းလွည္းတခုေပၚတင္ျပီးရပ္ကြက္လမ္းမေပၚတက္လူစုလိုက္တယ္။
ေခါင္းစီးကိုယ္စီနဲ႔က်ေနာ္တို႕၉ေယာက္၁၀ေယာက္ေလာက္ေတာ့ရိွမယ္။က်ေနာ္ကမိုက္ကိုကိုင္လိုက္တယ္။
“မိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ား။၂၆နွစ္ၾကာျပည္သူေတြဂုတ္ေပၚခြစီးခဲ႔တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ၾကီးကိုဆန္႕က်င္ဆႏၵျပဘို႕က်ေနာ္တို႕ေက်ာင္းသားေတြခ်ီတက္လာပါျပီ”
“တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ဖက္သိမ္းေရး…ဒို႕အေရးဒို႕အေရး”
“ေက်ာင္းသားသမဂၢဖဲြ႕စည္းေရး.ဒို႕အေရးဒို႕အေရး”
“ဒီမိုကေရစီရရိွေရး..ဒို႕အေရးဒို႕အေရး.”
ရပ္ကြက္ထဲကမိန္းမၾကီးေတြေစာေစာစီးစီးေအာ္သံၾကားလို႔ထင္တယ္
တခါးေတြဖြင္႕ၾကည္ံၾကတယ္။အေၾကာ္ဆိုင္ကလူေတြလွည႔္ံၾကည႔္ၾကတယ္၊
သူတို႕အားလံုးျပံဳးစိျပံဳးစိမ်က္နွာေပးေတြနဲ႔။ဟုတ္မွာေပါ႔၊
သူတို႕ျမင္ေနက်ရပ္ကြက္ထဲကေကာင္ေလးေတြကိုး..၊
ညညအုတ္ခံုေပၚဂစ္တာတီးျပီးေအာ္ေအာ္ေနတဲ႔ေကာင္ေလးေတြ..ဆိုေတာ့၊
သူတို႕အဓိပၸါယ္နဲ႔သူတို႕ျပံုးစိစိျဖစ္ေနတာေပါ့ေလ။
က်ေနာ္တို႕ကေတာ့ခတ္တည္တည္ဘဲ၊မ်က္နွာထားေတြတင္းတင္းနဲ႔လည္ေခ်ာင္း
ေၾကာေတြေထာင္ေနေအာင္အသံကုန္ေအာ္တယ္။
“အေရးေတာ္ပံု..ေအာင္ရမည္” “မိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ား”..အစခ်ီျပီးတပါတီအာဏာရွင္စနစ္ကိုတိုက္ဖ်က္ဘို႕
က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြခ်ီတက္လာပါျပီ..ဆိုျပီးနိႈးေဆာ္လိုက္နဲ႔။
ဘူတာနားကယာယီေစ်းထိတ္လမ္းဆံုေရာက္ေတာ႔..ေစ်းသြားေစ်းလာ၊လူငယ္၊လူၾကီးေတြက်ေနာ္တို႔ေနာက္မွာတန္းစီျပီးပါလာတယ္။အစေတာ့လူတရာေက်ာ္..ေနာက္ေလးငါးရာ၊
တေျဖးေျဖးေထာင္နဲ႔ခ်ီလာတယ္။ျမိဳ႔လည္ေခါင္ေရာက္ေတာ့
မိုက္ၾကီးကိုင္ျပီးလွည္႔ၾကည္႔လိုက္တယ္..လူအုပ္ၾကီးကမ်က္ေစ႕တဆံုးပဲ။
ေဆးရံုကနပ္စ္မေတ၊ြ၀န္ထမ္းေတြကယူနီေဖာင္းဆင္တူနဲ႔၊
ကိုရင္ေလးေတြလဲပါလာတယ္။တရုတ္ေတြေရာ၊ကုလားေတြေရာ၊လူမ်ိဳးစံုဘဲ။
“ဒီမွာခနရပ္ရင္ေကာင္းမယ္”။တေယာက္ကအၾကံေပးတယ္။က်ေနာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြ၊
အလံေတြကိုင္ျပီးရပ္လိုက္တယ္။
“အလံေတာ္အေလးျပဳမယ္..အားလံုးျငိမ္”
“ျပည္ေထာင္စုဆိုရွယ္လစ္သမတနိုင္ငံေတာ္အလံအားအေလး…ျပဳ”
က်ေနာ္အသံျပဲနဲ႔တိုင္လိုက္တယ္။တခ်ိဳ႕ကအေလးျပဳတယ္၊တခ်ိဳ႕အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔
က်ေနာ္႕ကိုျပဴးၾကည္ံ႔ေနတယ္။အဲဒီအခ်ိန္အသက္၅၀၀န္းက်င္
ခတ္ေတာင္႕ေတာင္႕နဲ႔လူတေယာက္လွမ္းေအာ္တယ္။
“ရဲေဘာ္၊မွားေနျပီ၊တပါတီဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကိုမၾကိဳက္လို႕တိုက္ေနတာျဖစ္တယ္၊
ျပန္ျပင္ျပီးတိုင္ေပးပါ”လူေတြအားလံုးေဟး…ကနဲလက္ခုတ္တီးေထာက္ခံတယ္။
ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုဘာတိုင္မိမွန္းေတာင္မသိပါဘူး၊အလံေတာ္အေလးျပဳတိုင္း
ဆိုရွယ္လစ္ဆိုတာၾကီးပါးစပ္ထဲစဲြျပီးအက်င္႔ပါေနတာေလ။
“ဟုတ္တယ္၊က်ေနာ္မွားသြားတယ္”
“အားလံုးသတိ”
“ျပည္ေထာင္စုနိုင္ငံေတာ္အလံအားအေလးျပဳ”
ဘယ္သူေတြယူလာမွန္းမသိဘူး၊ဦးနုေခတ္ၾကယ္ငါးပြင္႔အလံၾကီးကို
အားလံုး၀ိုင္းအေလးျပဳၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႕တေတြတပ္ဦးကေနလူအုပ္ၾကီးကိုဦးေဆာင္ေခၚလာခဲ႔တာ၊ျမိဳ႕ထဲ
လမ္းဆံုတေနရာေရာက္လိုက္၊လမ္းေဘးနားရပ္ထားတဲ႔ကားေခါင္မိုးေပၚတက္မိန္႔ခြန္းေျပာလိုက္၊ဆက္ခ်ီတက္လိုက္၊ေနာက္ထပ္လမ္းဆံုတေနရာေရာက္ရင္အုတ္နီခဲပံုကိုစင္ျမင္႕လို
မွတ္ျပီးလူအုပ္ထဲကထင္ရွားတဲ႔ျမိဳ႔မိျမိဳ႔ဖေတြကိုေခၚစကားေျပာခိုင္းလိုက္လုပ္ေတာ့တာပဲ။
အေစာပိုင္းကက်ေနာ္တို႕ဘဲဦးေဆာင္လာေပမဲ႔လူအုပ္မ်ားလာေတာ့
ကိုယ္႔ထက္၀ါရင္႕တဲ႔ေက်ာင္းသားေဟာင္းၾကီးေတြကက်ေနာ္တို႕နဲ႔တဲြျပီးဆက္ဦးေဆာင္လာခဲ႔တယ္။လိုအပ္တဲ႔အၾကံေတြကပ္ျပီးေပးေနတယ္။အားပိုရိွလာတယ္။ျမိဳ႔တပတ္ပတ္မိ
သြားေတာ့ဒီလူအုပ္ၾကီးကိုဘယ္ေခၚသြားရမွာလဲဆိုတဲ႔ေမးခြန္းကေပၚလာျပီ။
က်ေနာ္တို႕အဲဒါကိုလံုး၀ၾကိဳမစဥ္းစားထားဖူး။ဆႏၵျပမယ္ဘဲလုပ္တာ၊ဘယ္လိုရုတ္သိမ္းမယ္၊
ဘယ္မွာသပိတ္စခန္းဖြင္႔မယ္ဆိုတာလံုး၀အစီအစဥ္ရိွမထားဘူး။ေက်ာင္းသားေဟာင္း
ေနာင္ေတာ္ၾကီးေတြကကပ္ျပီးေမးတယ္၊“ဘယ္သြားမလဲ၊ဒီလူအုပ္ၾကီးကိုဘယ္ေခၚသြားမလဲ၊ဘာစီစဥ္ထားလဲ”
က်ေနာ္ကခတ္တည္တည္ဘဲေျပာလိုက္တယ္။
“ရွမ္းေက်ာင္းၾကီးကိုခ်ီတက္မယ္”
ဟုတ္တယ္ေလ၊“ရန္ကုန္ဒီမိုကေရစီရရင္ေက်ာက္မဲလည္းရမွာပါကြာ”
“ဆႏၵျပမေနပါနဲ႔ငါ႔ေက်ာင္းမွာျမက္ေပါက္စမ္းပါ၊ထမင္းေကြ်းပါ႔မယ္”လို႕ပါးစပ္ကေျပာထြက္ရဲတဲ႔ဘုန္းၾကီးကိုစိတ္ထဲကမျကည္မလင္ျဖစ္ေနတာေတာ့အမွန္။
..က်ေနာ္တို႕တေတြေထာင္နဲ႔ခ်ီတဲ႔
လူအုပ္ၾကီးကိုကေမၻာဇရွမ္းေက်ာင္းၾကီးဆီဦးတည္ေခၚသြားခဲ႔တယ္။
ျမိဳ႕လူထုၾကီးသူ႕ေက်ာင္း၀င္းထဲေၾကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔၀င္လာတာကို
ဘုန္းၾကီးလဲၾကိုတင္ေမ်ာ္လင္႔ထားပံုမရဘူး။
ျပီးေတာ့ျမိဳ႔မိျမိဳ႔ဖေတြဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔အဲဒီေက်ာင္းမွာဘဲျမိဳနယ္အေထြေထြ
သပိတ္စခန္းၾကီးဖြင္႕ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။
ေကာင္းေလစြ။

-------------------------------xxxxxxxxxxxxxxx-------------------------------
(ကိုညိဳ)