ထရုံလူမ်ိဳးစု

ေဆာင္းပါးရွင္  ဝါးလုံးရွည္ အတီး

"ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားပိုင္းမွ မ်ိဳးတုန္းေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မည့္ အႏၲရယ္ကို ရင္ဆိုင္ေနရသည့္ သက်သာကီ ဟု ေခၚဆိုႏိုင္မည့္ ထရုံလူပုေလးမ်ားအေၾကာင္း"
တစ္ခါတစ္ခါ သာကီမ်ိဳးေဟ႔ တုိ႔ဗမာဆုိၿပီးေၿပာတတ္ၾကတယ္ေလ၊ သာကီမ်ိဳးဆုိတာ ဘာေၾကာင္႔ေခၚတာလဲ သိသင္႔တယ္လဲထင္လုိ႔ပါ၊



ဟုိးကမၻာဦးအစကပါ၊ တိတိက်ဆုိရင္ေတာ့ ၾသကၠာက မင္းၾကီးလက္ထက္လုိ႔ေၿပာလုိ႔ရမယ္ထင္ပါတယ္၊ အဲဒီမင္းၾကီလက္ထက္မွာ သာကီဝင္ လူမ်ိဳးရယ္လုိ႔ၿဖစ္လာမဲ႔ မင္းသားေ

တြ မင္းသမီးေတြကို တုိင္းၿပည္ကေနႏွင္ထုတ္လုိက္ပါ တယ္၊ ႏွင္ထုတ္ထုိက္ေတာ့ ကၽြန္းေတာၾကီးတစ္ခုထဲမွာ ရေသ႔တစ္ပါးရဲ႕ညႊန္ၿပမႈနဲ႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ၾကီးတည္ ပါတယ္၊
ၿမိဳ႕ေတာ္တည္ၿပီးေတာ့ လူဦးေရတိုးပြားဖုိ႔ရာၾကေတာ့ အခက္အခဲ႐ွိေနၿပန္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ သာကီဝင္မင္းသားမင္းသမီးေတြဟာ သူမ်ားတစ္ၿခားလူူမ်ိဳးမ်ားကို အိမ္ေထာင္ၿပဳရင္ ဇာတ္ပ်က္မွာ စုိးတဲ႔အတြက္ အခ်င္းခ်င္းပဲ အိမ္ေထာင္ၿပဳလုိက္ၾကပါတယ္၊
ဒီသတင္းကိုၾသကၠာကမင္းၾကီးကၾကားေတာ့ သက်=စြမ္းႏုိင္တဲ႔မင္းသား မင္းသ မီးေတြပါလားလုိ႔ အ႔ံၾသၿပီးေၿပာဆုိပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီ သက်=သာကီ=သူတစ္ပါး လူမ်ိဳးနဲ႔ လက္မထက္ပဲ မိမိအမ်ိဳးကိုသာလက္ထပ္ဖုိ႔ စြမ္းႏုိင္တဲ႔လူမ်ိဳးရယ္လုိ႔ ကမၻာမွာ စာတင္လာတာပါ၊(ေနာင္မ်ားမွ သာကီ ႏြယ္အေၾကာင္း အေသးစိတ္နဲ႕ က်ဆုံးခန္းကို တင္ျပေပးပါမည္။ အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ထရုံလူပုေလးမ်ားအေၾကာင္းကိုသာ အရင္တင္ဆက္ပါရေစ။
ထရုံလူမ်ိဳး ေတြမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေျမာက္ဖ်ားပိုင္းကခ်င္ျပည္နယ္ အစြန္းမွ ေအးခဲေနေသာ ဟိမဝႏၲာ ေတာင္ထြတ္မ်ားေပၚတြင္သာ ေနထိုင္က်၍ အလြန္ရွားပါး၍ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္သာမက ကမ႓ာမွာပါ မ်ိဳးတုန္းေပ်ာက္ကြယ္ၾကေတာ့မည္႕လူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ၾကေလသည္။ထရုံတို႕သည္ မူလက နီေပါႏိုင္ငံႏွင့္ အိႏၵိိယႏိုင္ငံရွိ ဟိမဝႏၲာေတာင္တန္းမ်ားေပၚတြင္ေနထိုင္ခဲ့ၾကျပီး လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ရာေပါင္းမ်ားစြာကပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံထိပ္ဖ်ားပိုင္းပူတာအိုေဒသသို႕ဝင္ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ထိုေဒသ သည္ ထရုံလူပုေလးမ်ားေၾကာင့္သာမက ရွားပါး ကတိုးေကာင္၊ဖက္ဒရယ္ႏွင့္ ရွီးပဒီးေခၚ ေဆးပိုးႏြယ္ရွင္မ်ားေၾကာင့္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းလွေသာလည္း သစ္ေတာ ထူထပ္မႈႏွင့္ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲမႈေၾကာင့္ ထရုံလူပုေလးမ်ားမွလြဲလူစိမ္းမ်ား အေရာက္အေပါက္နည္းလွေပသည္။
ထရုံတို႕သည္ ထိုသို႕ ေဝးလံေခါင္သီျပီးတျခား မည္သည့္လူမ်ိဳးမ်ားမွမေရာက္ ပဲ မိမိ လူမ်ိဳး အခ်င္းခ်င္းသာလက္ထက္ျပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေသာအခါ ကိုယ္ခႏၶာအရြယ္အစားမွာ တေျဖးေျဖး ေသးငယ္လာကာ ယခုေခတ္တြင္မူ အျမင့္ဆုံးမွာ အရပ္ ၄ေပႏွင့္၃လက္မသာက်န္ရွိေတာ့၏။ ထရုံလူမ်ိဳးတို႕သည္ အမဲလိုက္ျခင္းျဖင့္သာ အဓိက အသက္ေမြးၾကျပီး တခါတရံ ရွီးပဒီးေခၚ ေဆးပိုးႏြယ္ရွင္( ၆လ ပိုးေကာင္ ၆လ သစ္ပင္) ကဲ့သို႕ေသာ ရွားပါးေဆးျမစ္မ်ားကို ျမိဳ႕ေပၚသို႕ တက္ေရာင္းေလ့ရွိၾကသည္။
၁၉၆၀ စစ္တမ္းမ်ားအရ ထရုံလူဦးေရမွာ ၅၀ေက်ာ္ က်န္ရွိေနေသးေသာ္လည္း ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ကခ်င္ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေရးေကာင္စီက ေကာက္ယူေသာစစ္တမ္းမ်ားအရ ထရုံဦးေရမွာ ရွစ္ေယာက္သာက်န္ပါေတာ့သည္။
၂၀၀၃ ခုႏွစ္အေရာက္ အေမရိကန္ ကယ္လီဖိုးနီးယားသိပၸံမွ Dr. P. Christiaan Klieger ေရာက္ရွိသြားသည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ပုံထဲမွာ ျမင္ရသည့္ ကိုေဒါဝိ ေခၚ ေနာက္ဆုံးထရုံအမ်ိဳးသားတေယာက္သာႏွင့္တကြ သူ၏ အမျဖစ္သူႏွင့္ အေဒၚျဖစ္သူ စုစုေပါင္းသုံးေယာက္သာက်န္ပါေတာ့ေလသည္။ လက္ရွိ ကိုေဒါဝိသည္လည္း မိန္းမလည္းမရွိ၊ကေလးလည္းမရွိေတာ့သျဖင့္ ကိုေဒါဝိေနာက္တြင္ေတာ့ ထရုံမ်ိဳးဆက္သည္ လုံးဝေပ်ာက္ကြယ္သြားဖို႕ရာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္ေပေတာ့၏။သို႕ေသာ္လည္း ကိုေဒါဝိ တေယာက္အေနျဖင့္ မိမိတို႕၏ ထရုံလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ဤေတာင္တန္းၾကီး၏ တဖက္တခ်က္ရွိ တရုတ္ႏိုင္ငံ အတြင္း၌ မိမိတို႕ ထရုံမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားက်န္ေနေသးေၾကာင္း။တေန႕ေန႕ တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ဤေတာင္တန္းၾကီးကိုေက်ာ္ျဖတ္ကာ မိမိအိမ္ေထာင္ဖတ္ကို ရွာေဖြမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာၾကားရင္း နိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္ရပါသည္။