ပုိင္ဆုိင္မႈ
အျငင္းပြားလွ်က္ရွိသည့္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ ခ်မ္းျမသာစည္ ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ
ေျမေပၚတြင္ ရက္ပိုင္းအတြင္း က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္ေနထုိင္ခဲ့ သူမ်ားအား ၂၀၁၂
ၾသဂုတ္လအတြင္း ေတြ႕ရစဥ္ (ဓာတ္ပံု – မန္းသားေလး / ဧရာဝတီ)
ပြဲလန္႔ေနစဥ္မို႔ ေျပးသူ ေျပး၊ လႊားသူ လႊား၊ ေအာ္သူ ေအာ္၊ ေခၚသူ ေခၚ၊ တကယ့္ကို ၀႐ုန္းသုန္းကား။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သူမ်ား ထြက္ေျပး၍ လြတ္သြားေသာ ေနရာတြင္ သူ႔ဖ်ာကို အရဲစြန္႔ၿပီး၊ စြန္႔စားၿပီး ခင္းသူက အျပစ္ႀကီးလွသည္ဟု မဆိုသာပါ။ ေနရာ လြတ္သြားသျဖင့္သာ သူက
အရဲစြန္႔ ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ေနရာရွင္ ျပန္လာလွ်င္လည္း ျပန္ေပးရမည္ပင္ ျဖစ္သည္။
“ပြဲ မလန္႔ဘဲ ဖ်ာခင္းျခင္း” ကေတာ့ စြန္႔စားမႈ မဟုတ္၊ ေစာ္ကားမႈ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ မပိုင္ေသာ သူတပါးပိုင္သည့္ ေျမ၌ “လုပ္ရဲလို႔ လုပ္တာ၊ မိုက္ရင္ ထြက္ခဲ့” ဟု စိန္ေခၚျခင္း ျဖစ္သည္။ တရားေသာ၊ မတရားေသာ ဂ႐ုမစိုက္။ မိုက္ရဲတယ္၊ ရင္ဆိုင္ရဲတယ္ဟု ရန္လိုျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ မတရားမွန္း သိလ်က္ က်ဴးလြန္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သည္လို က်ဴးလြန္ျခင္းမ်ားကို မသိမသာ ျဖစ္ေစ၊ သိသိသာသာ ျဖစ္ေစ၊ အေရး မယူႏိုင္လွ်င္ အကဲစမ္းသူမ်ား ပိုမိုလာမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ သူမ်ား လုပ္လွ်င္ ကိုယ္လည္း လိုက္လုပ္၍ ရသည္ဟု ထင္ၿပီး ေရွ႕လူ အားကိုးႏွင့္ ေနာက္လိုက္ေတြ မ်ားလာလိမ့္မည္။
ဒီမိုကေရစီ ဆိုေသာ စကားလုံးကို ဘယ္လို အဓိပၸာယ္ ေဖာ္ေနၾကပါလိမ့္ဟု စဥ္းစားစရာကေန စိုးရိမ္စရာအထိ ျဖစ္လာၿပီ။ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ကို ဒီမိုကေရစီ ထင္ၿပီး အလြဲေတြ ေလွ်ာက္လုပ္၍ မင္းမဲ့စ႐ိုက္ ျဖစ္လာလွ်င္ေတာ့ တဘက္က “ဥပေဒေတြ၊ ပုဒ္မေတြ” ေရာက္လာေပလိမ့္မည္။
တခ်ိဳ႕ကလည္း လူေတြကို ဒီမိုကေရစီႏွင့္ မတန္ဘူးဟု ေ၀ဖန္ေနၾက၏။ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာ ဘာလဲဟု သင္ေပးရန္ စိတ္မကူး အားၾကေပ။ ေမွာင္ႀကီး မည္းမည္းတြင္ “ရာစု၀က္” ေနခဲ့ၾကရျခင္း၏ ဆိုးက်ိဳးႀကီးပင္ ျဖစ္၏။ ေပးတာယူ၊ ေကၽြးတာစား၊ ျပန္မေျပာရ၊ တရားႏွင့္ေျဖ၊ ေၾကာက္ေစ … ဟူေသာ စစ္အာဏာရွင္၏ စစ္ဖိနပ္ေအာက္တြင္ ေမာ့မၾကည့္ရဲ ခဲ့ေသာ ဘ၀ဆိုးႀကီး၏ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္၏။
နားလည္မႈ လြဲျခင္း သည္ ရွင္းရခက္သည္။
နား၏ မလည္ျခင္းကမွ နားလည္ေအာင္ ရွင္းရ လြယ္သည္။
တလြဲ နားလည္ေနျခင္းကိုေတာ့ ပထမ အလြဲကို ေျဖၿပီးမွ ေနာက္ အမွန္တခုကို ေပးရျခင္း ျဖစ္ရာ ပိုခက္သည္၊ ပိုၾကာသည္။ အလြဲကို ရွင္းရျခင္းကား သင္ရျခင္းထက္ ခက္ေလသည္။
အလြဲတကာ့ အလြဲဆုံးတြင္ ယုံၾကည္မႈ အလြဲက ရွင္းဖို႔ အခက္ဆုံး ျဖစ္၏။ ထို တလြဲ ယုံၾကည္မႈေၾကာင့္လည္း မိဘ႐ိုးရာ ကိစၥမ်ား၊ ကိုးကြယ္မႈမ်ားကို မွားမွား မွန္မွန္၊ ပယ္မခ်ႏိုင္ ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ ဘုရင္ေတြ အာဏာလုၾက၊ သတ္ၾကေသာ ကိစၥ၌ ေရခ်သတ္ (ေရႏွစ္သတ္) ၿပီးေသာ စၾကာ မင္းသားေလးကို ဘိုးဘိုးေအာင္က လာကယ္သြားသျဖင့္ အသက္ရွင္ေနသည္၊ မၾကာမီ ျပန္လာမည္ ဆိုေသာ ၀ါဒျဖန္႔မႈကို ျမန္မာမ်ား ယုံၾကည္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ေမွ်ာ္ရင္း ေမွ်ာ္ရင္း … ယုံၾကည္ရင္း… အားကိုးရင္း … ႏွင့္ မိမိကိုယ္ မိမိ အားကိုးခ်င္စိတ္ ပေပ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။
ယခုလည္း ဒီမိုကေရစီ စေတာ့မည္ ဆိုကတည္းက “မင္းေလာင္း” ကို ေမွ်ာ္ခဲ့ၾက၏။ သည္တခါေတာ့ျဖင့္ တို႔မင္းေလာင္း လာေခ်ၿပီ ဆိုၿပီး လက္ခေမာင္းခတ္ ၾက၏။ အစစ အရာရာ ၿပီးေျမာက္ေတာ့မည္ဟု ထင္ခဲ့ၾက၏။ ဤ အားကိုးမႈက သူတို႔အား တလြဲ လမ္းေၾကာင္းသို႔ ပိုေနမွန္း သူတို႔မသိၾက။
“ေရြးေကာက္ပြဲႏိုင္ၿပီ။ တို႔လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္လို႔ရၿပီ”
တကယ္ပင္ ဤအတိုင္း ယုံၾကည္ၾကသည္။ သူတို႔ မင္းေလာင္းကို ပန္းကုံးေတြစြပ္ ၾကသည္။ ထီးေတာ္ မိုးၾကသည္။ အားလုံး ရၿပီဟု ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာ ျဖစ္ၾကသည္။
သူတို႔ နားလည္ထားသည့္ ဗဟုသုတက ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာ မဲသာသူ ႏိုင္စတမ္း။ ဒါေပမယ့္ ပါလီမန္ထဲမွာ ဘယ္ႏွေနရာ ရွိမွန္း မသိ၊ ကိုယ့္လူေတြ ဘယ္ႏွဦး ေရာက္သြားမွန္းမသိ။ အရာရာ ရေတာ့မည္ဟုပဲ ယုံသည္။
ဤတြင္ ဖ်ာခင္းသူမ်ား ေပၚလာေတာ့၏။
နာဂစ္ေၾကာင့္ ဧရာ၀တီတိုင္းမွာ လယ္ေတြ ပ်က္ခဲ့တာ မွန္၏၊ အလုပ္ေတြ ပ်က္ခဲ့တာ မွန္၏၊ ရန္ကုန္တက္လွ်င္ျဖင့္ ေန႔စား ၂ ေထာင္ဆိုေတာ့ သြားရည္က်တာ မွန္၏။ ရန္ကုန္ သြားလာ စရိတ္၊ စားေသာက္စရိတ္ကို မမႈ၊ ျဖစ္သလို ေနၾကမည္၊ ေနရာလြတ္ေတြ႕လွ်င္ တဲထိုးေနမည္။ လြယ္လြယ္ေလး။
ဤယုံၾကည္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ရန္ကုန္ ဆင္ေျခဖုံး ေတြမွာ “က်ဴး”ဟု အတိုေကာက္ ေခၚၾကေသာ က်ဴးေက်ာ္တဲေတြ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း ေပၚလာသည္။ မူလ ေျမပိုင္ရွင္မ်ားႏွင့္ အေျခအတင္ ျဖစ္ၾကသည္။ ၾကား၀င္ ဖ်န္ေျဖသူမ်ား ေပၚလာသည္။ ေျပလည္တာလည္း ရွိ၊ မေျပလည္တာလည္း ရွိ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေရႊ႕ေျပာင္းစရိတ္ ေလးငါးေသာင္းရလည္း အလုပ္မလုပ္ဘဲ အလကားေနရ နည္းေရာ့လား။
ဟိုမွာ ျပႆနာ၊ သည္မွာ ျပႆနာ။ ျပႆနာေတြ ရွင္း … မရ။
လြန္ခဲ့သည့္ ၁၀ ရက္မွာကား တကယ္ ေနစရာမရွိ၍ ျဖစ္သမွ် ႀကဳံသမွ် ဆိုၿပီး “က်ဴး” လူမ်ား မဟုတ္၊ အလုံးအရင္းႏွင့္ က်ဴးျဖစ္လာၾကသူေတြ၊ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း “က်ဴး” အမည္ေအာက္ ၀င္ေရာက္လာၾကသူေတြ။
မွန္သည္။ ေန႔ေရာ ညပါ အိမ္ေဆာက္ေနၾကသည္။ တဲ မဟုတ္ပါ။ ၁၅ ေပ ပတ္လည္ ေလာက္ ဆိုေတာ့ အိမ္ပါပဲ။ေဆာက္ၾကပုံက ၀ုန္းကနဲ ေပၚလာျခင္းျဖစ္၏။
၀ါးဓနိတိုင္မ်ား ခ်က္ခ်င္း ေပၚလာသည္။ ၁၈ ဧက ဟူေသာ လယ္ေျမေဟာင္းမွာ တေပမွ်ပင္ မလြတ္ရေအာင္ စနစ္တက် ေနရာယူၾကသည္။ သူ႔အတန္းႏွင့္သူ။ ေလး အိမ္တြဲ၊ ငါးအိမ္တြဲေတြပါသည္။ တအိမ္ကို က်ပ္ ၁ သိန္းမကုန္ဘဲ သည္လို မေဆာက္ႏိုင္ပါ။ ၀ါးတိုင္၊ ၀ါးကတ္မိုး၊ ၀ါးထရံကာ ဆိုလွ်င္ပင္ ၁ သိန္းနား ကပ္ေနၿပီ။ တဲ အရြယ္မွ မဟုတ္ဘဲ။ အိမ္ေတြပါ။
သည္ေတာ့ … သည္လို တၿပိဳင္နက္တည္း ေပၚလာသည့္ ျဖစ္စဥ္၏ ေနာက္ကြယ္မွာ တစုံတရာ မရွိဘဲ ျဖစ္မလာႏိုင္။ မရွိ ဆင္းရဲသားမ်ား အေနႏွင့္ အခု ျဖစ္ေပၚမလာႏိုင္။ ဒါဆိုရင္ ဘာလဲ။
ေတြးတတ္လွ်င္ … တကယ့္ကို စုိးရိမ္စရာ ေကာင္းပါသည္။ ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္ကလဲ၊ ဘာအတြက္ လုပ္တာလဲ။
ရန္စတာ ဆိုတာက ေသခ်ာေနသည္။ သည္လို တၿပဳံႀကီး ၀င္ေဆာက္ေတာ့ ရဲက သြားတား၏။ ရဲကို ခဲေတြႏွင့္ ပစ္ေပါက္ၾကသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကင္းမဲ့သြားၿပီလား…။ တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈ ဘယ္မွာလဲ။
ၿမိဳ႕နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး သြားတား၏။ ၀ါးလုံးရွည္မ်ားျဖင့္ ဆီး႐ိုက္ၾကရာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး ေခါင္းမွာ ဒဏ္ရာ ရသြားသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးကို အာခံျခင္းလား။
အိမ္ေဆာက္သူမ်ားကား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး။ ေခၚၾက ငင္ၾက။ ဘုရားပြဲေစ်းခင္းဖို႔ လုပ္ေနၾက သလား ထင္ရ၏။ သည္ရပ္ကြက္ အနီးမွာ ေျမေစ်းေတြ ျမင့္တက္ေနတာ သူတို႔ သိသည္။ သည္ရပ္ကြက္ အနီးမွာ စီးပြားေရးဇုန္ လုပ္မွာ သူတို႔ သိသည္။
ဒီမိုကေရစီေခတ္ ေရာက္ၿပီ။ အိမ္ဖယ္ခိုင္းလွ်င္ ေလ်ာ္ေၾကး ေပးရမည္။ တအိမ္ကို က်ပ္ ၅ သိန္းဆို နည္းလား။ ရြာကို ပစ္လာခဲ့တာ မွန္ေနၿပီ။ အုံလိုက္ က်င္းလိုက္မို႔ မႈစရာ မရွိ။ ေလး ငါးအိမ္ပိုင္သူက သိန္း ၃၀ ေလာက္ တြက္ေခ်ကိုက္ၿပီ။ အရင္းစိုက္ ေပးသူနဲ႔ တ၀က္စီ ခြဲယူရဦးေတာ့ … အထုပ္က မငယ္ေတာ့။
ဟိုဘက္ ရပ္ကြက္က ေစာေစာေရာက္ၿပီး ေနရာယူခဲ့သူေတြ ကြန္ကရစ္လမ္းမကို ေမးတင္ၿပီး ေဆာက္ထားၾကတာ၊ ေစ်းဆိုင္ေတြနဲ႔၊ မီးေခ်ာင္းေတြနဲ႔၊ မီးစက္ လာေမာင္းသူေတာင္ ရွိေနၿပီ။ တီဗီေတြနဲ႔ အခန္႔သား။ ဒါ … က်ဴးေက်ာ္လား။
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးက အထက္ကို တင္ျပထားသည္။ အထက္ၿပီး အထက္ … ေနာက္ အထက္။ တုတ္ တျပက္၊ ဓား တျပက္ ျဖစ္လွ်င္ ဘယ္သူ နစ္နာမလဲ။ တုတ္ထက္ တန္ခိုးႀကီးေသာ လက္နက္ လာလွ်င္ ဘာျဖစ္မလဲ။ အားလုံးကို သိမ္းက်ဳံးသြားလွ်င္ ေရာ …။
သူတို႔ ေဆာက္လုပ္ေရး သမားေတြထဲတြင္ မိန္းမေတြလည္း ပါသည္။ တရား၀င္ အလုပ္လုပ္ေနသည္ဟု ထင္ခ်င္လည္း ထင္ေနႏိုင္သည္။ လာ တားလို႔ကေတာ့ ဓားၾကည့္ဟု ႏႈိးဆြသူလည္း ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ အသံထြက္ ေႂကြးေၾကာ္လိုက္သည္။
“ေအာင္ဆန္းေသြးကြ” တဲ့။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္နာမည္ကို တလြဲသုံးၿပီး ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ လုပ္ေနၾကၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သာ ရွိရင္ ဘယ္လို ေျပာမည္မသိ။ ယခင္ ျမန္မာ့အသံမွ တႏွစ္ တခါ အာဇာနည္ေန႔တိုင္း အသံလႊင့္သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က “လြတ္လပ္ၿပီ ဆိုၿပီး လမ္းမေပၚ ေဆး႐ိုး လွန္းခ်င္ၾကတယ္” ဟု အားမာန္ အျပည့္နဲ႔ ေျပာခဲ့သည္ကို မွတ္မိေနသည္။
အမွန္တကယ္တြင္မူ လြတ္လပ္ေရးရၿပီ၊ ဒီမိုကေရစီရၿပီ ဆိုၿပီး ထင္ရာစိုင္းလုပ္လို႔ မရပါ။ တလြဲအသိနဲ႔ တလြဲအျမင္နဲ႔ တလြဲ လုပ္ကိုင္တာမ်ိဳး မျဖစ္ရေပ။
သူတို႔ သိထားသည္က က်ပ္ ၅ သိန္း ရလည္း မနည္းဘူး ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ တဖန္ က်ဴးေက်ာ္တဲေတြကို အရမ္း မဖ်က္ရ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ လူထုဆႏၵ ေဖာ္ထုတ္တာ ဟု လည္းေကာင္း၊ ေနာက္ ဒီမိုကေရစီရၿပီ၊ တို႔လုပ္ႏိုင္ၿပီ၊ တို႔ကို မထိနဲ႔ မီးပြင့္သြားမယ္ ဟူ၍လည္းေကာင္း … စသည္ျဖင့္ ျဖစ္၏။
သို႔ရာတြင္ ထို႔ထက္ပို၍ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း ၾကည့္လွ်င္ … ေအခ်မ္းသာယာေသာ လူ႔ေဘာင္ကို တမင္ဖ်က္ဆီးလိုစိတ္နဲ႔ ေနာက္ကြယ္က ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ အားေပးလႈံ႕ေဆာ္သူ ရွိေနျခင္းေပေလာ။ စဥ္စားရင္း စိုးရိမ္လွပါသည္။ ။
No comments:
Post a Comment