by UZa Wana on Tuesday, August 28, 2012 at 9:36am ·
အရွင္ဇဝန (ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္း )
ျမန္မာျပည္၏ ႏိုင္ငံေရးခရီးကား ၾကမ္းတမ္းလွ၏။ လူအမ်ား ကမၺည္းတပ္ၾကသည္ကား မုန္တိုင္းထန္ေသာ ခရီးၾကမ္းတဲ႔ ။ အျခားၾကမ္းတမ္းေသာ လမ္းေတြမရွိမဟုတ္။ ရွိပင္ရွိျငားေသာ္လည္း ကိုယ္ကမက်ြမ္းဝင္။
ဒီေတာ့ ကိုယ္က်ြမ္းဝင္ရာကိုသာေရြးေျပာရေတာ့မည္။ ကိုယ္က်င္လည္ခဲ႔ဘူးသည္က နံရံေလးဘက္ၾကား။ ထိုေဒသမွာေတာ့ ေသာ့အိမ္ေတြ အလီအလီအထပ္ထပ္ေနာက္က ငတ္ျပတ္မႈ၊ ေရာဂါမ်ိိဳးစံု၏ စိမ္ေခၚမွႈ၊ေထာင္ တြင္း လိုတမ်ိဳး မလိုတမ်ိဳး အုပ္ခ်ဳပ္သူတို႔ စိမ္ေခၚမႈက အခ်ိန္ႏွင့္အမွ်။ ဒီေတာ့ ကိုယ္လက္လွမ္းမွီရာခရီးခဲ၏ အနိ႒ာရံု ေန႔ရက္မ်ားထဲကသာဆြဲထုတ္ျပီးခေရာင္းလမ္းကိုေျပာရပါေတာ့မည္။ ထိုခရီးခဲလမ္းထဲ ေတြ႔ခဲ႔ရသူ အမ်ားစုက တိုက္ခိုက္မႈဒဏ္ အျပင္းစားတို႔ႏွင့္ေတြ႔တိုင္း မေၾကာက္တရားထက္ ယုံၾကည္ခ်က္ကို ေလာကဓံ ျပီးေဆးအျဖစ္ ဝတ္ဆင္ထားၾကသူေတြသာ။ ဓားျပီးေဆး ဒုတ္ျပီးေဆးတို႔က တကယ္ဓား ဒုတ္တို႔ကိုရင္ဆိုင္ႏွဳိင္စြမ္း ရွိ မရွိေတာ့ မသိ္ရ။ ေလာကဓံျပီးေဆးကေတာ့ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ လေပါင္းမ်ားစြာ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတို႔တိုင္ ရင္ဆိုင္ဝံ႔ေသာ စြမ္းအားကိုျပခဲ႔ၾကသည္။ နိုင္ငံေရးယုံၾကည္ခ်က္အျပင္ အႏုပညာ ယုံၾကည္ခ်က္ပါ ပူးတြဲျပီး ခရီးခဲကိူု မညည္းပဲေလွ်ာက္ျပသူ တစ္ေယာက္ကို ကိုယ္တိုင္ အနီးကပ္ေတြ႔ဘူးခဲ႔သည္။
သူႏွင့္ ျပန္လည္ဆုံေတြ႔တာကို ေသခ်ာေတြးေတာ့ ေခတ္သစ္ကမာၻၾကီး၏ နည္းပညာ ထြန္းကားေနမႈကို ေက်းဇူးစကားဆိုရမည္။ Facebookေပၚ သူ႔နာမည္ေတြ႔ေတာ့ Hello my friend လို႔မက္ေဆ့ခ်္ေလး ထားျပီးႏွဳတ္ဆက္လိုက္သည္။ ကာလရွည္ၾကာစြာ အတူတူခရီးၾကမ္း ျဖတ္ခဲ႔သူ၏ အားရဝမ္းသာတုန္႔ျပန္မႈအျပီး အတိတ္ဆီသို႔ ၂ေယာက္သားက္ို ျပန္လည္ေခၚေဆာင္ သြားခဲ႔သည္။ အတူတူ ေနခဲ႔တုန္းက ရက္ေတြလို စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ၾကေတာ့ အမ်ားဆုံးေျပာျဖစ္တာက ကဗ်ာအေၾကာင္း စာအေၾကာင္း ေနာက္ ပန္းခ်ီကားေတြအေၾကာင္း။
“ကဗ်ာေတြေကာေရးျဖစ္လား”
သူႏွင့္ ကာလၾကာျမင့္စြာ ခရီးတခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ႔စဥ္က ႏွစ္ေယာက္သား ဒဏ္ရာေတြကို ကဗ်ာနဲ႔ ကုစားခဲ႔ဘူးသည္။ အခုလည္း ခုံမင္စြာ ေထြးေပြ႕ခဲဘူးေသာ ကဗ်ာက ေျပာစရာစကားေတြထဲ ထိပ္ဆုံးက ေနရာယူလာသည္။ အႏုပညာတခုကို ေဝငွေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္ အတည္ျငိမ္ဆုံးေသာ ဟန္က ဟိုးယခင္က အတိုင္းမေျပာင္းမလဲ။သူကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုရြတ္ဟန္ျပင္သည္။
တေစၦရထား
ဒီမွာ
လေရာင္နဲ႔ေအးစက္ေလာင္က်ြမ္းလို႔
ေရလိုေမ်ာပါေနတဲ႔
ဒရြတ္ဆြဲနာရီလက္တံ
ေပါက္ထြက္ေနတဲ႔မ်က္လုံး
ဒါမွမဟုတ္
ခ်ဥ္ျခင္းပူးကပ္
တေစၦရထားဟာ
ေရြ႔ကနဲ႔သြားေနတယ္။
တြဲ၁၂တြဲတပ္ရင္း
ၾကိဳဆြဲခ်ထားသူရဲ႔လွ်ာလို
အဆုံးထိဆန္႔ထုတ္လိုက္တဲ႔မြန္းက်ပ္မႈနဲ႔
ေသြးစိမ္ယိုအသားတစ္မ်ား
လွ်က္လို႔ပြတ္သပ္သြားေတာ့
က်ံဳ႕ဝင္ေနတဲ႔အံၾကိတ္သံေတြက
အရွိန္ရလို႔ဆူဆူညံလာ
ခနအတြင္းမွာပဲ
ရထားရဲ႔တိတ္ဆိတ္သံက
ဖုံးလႊမ္းသြားရင္းနဲ႔
ကင္းျမီးေကာက္ရဲ႕အျမွီး
အဆိပ္ရည္ျပည့္လို႔
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားထိုးစိုက္လာ
ေယာင္ရမ္းလို႕ေအာ္ဟစ္
နာက်င္လူးလြန္႔ေနေန
ေဟာဒီအရိပ္လိုတိတ္ဆိတ္တဲ႔
တေစၦရထားဟာ
ညေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ႔ျပီ ။ ။
ကဗ်ာရြတ္အျပီး အနားကိုေရာက္လာသူတစ္ဦးကိုသူမိတ္ဆက္ေပးသည္။
“ဦးဇင္း ဒါတပည့္ေတာ္ညီမေပါ့ လူကိုျမင္ရလား”
ျမန္မာျပည္၏အင္တာနက္ ႏွဳံးကို နားလည္သေဘာေပါက္စြာ ပုံရိပ္ေပၚတလွည့္မေပၚတလွည့္ ရုပ္သြင္ကို လွမ္းျမင္ရသည္။ အကိုရဲ႕ခရီးၾကမ္းကို နီးနီးေဝးေဝး မညည္းမညဴလိုက္ပါခဲ႔ေသာ ညီမက နရသိန္ျပန္တို၏ စကားဝိုင္းကို အက်ြမ္းတဝင္ရွိျပီသား။ နားလည္သေဘာေပါက္သည့္ ပတ္ဝန္က်င္ထဲ ျပန္လည္ဝင္ေရာက္ရသူ အတြက္ ပတ္ဝန္က်င္ႏွင့္ အလြယ္တကူ အံဝင္ဂြင္က် ျဖစ္ရေသာ္လည္း နားလည္မႈ မရွိေသာ ပတ္ဝန္က်င္ထဲ ဘဝကို ျပန္တည္ေဆာက္ရသူတို႔၏ အခက္အခဲကိုလည္ူ ၾကားသိေနရသည္။ ယခု ဦးဇင္းတို႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္ၾကီး က ကံေကာင္းသည္။ သူ႔ကို သူ႔မိသားစုက အထူးနားလည္သည္။ ၂၀၀၇တုန္းက ေထာင္ထဲကို ခိုးသြင္းထားတဲ႔ ေရဒီယိုေလးကေန သူတို႔သားအမိ၏ အသံကို ၾကားခဲ႔ရဘူးသည္။ သား၏အလုပ္အေပၚ မိခင္၏ နားလည္မႈ အျပည့္အဝအား ၾကားရေတာ့ သားေကာ အေမကိုပါ အားလုံးက ၾကည္ညိဳခဲ႔ရသည္။ အခုသူက နရံေလးဘက္ၾကားက ဖန္တီးခဲ႔ေသာ လက္ရာမ်ားကို ျပသသည္။ ဒီတေခါက္သူရလိုက္သည့္ အျမတ္ကႀကီးမားလွသည္။
“ဦးဇင္းဒါက အေမ ဒါကအေဖ ”
နံရံတြင္ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ပုံ ႏွစ္ပုံဘက္ကို ကြန္ျပဴတာကင္မရာ လွည့္ျပီးျပရင္း ေလာကၾကီးထဲမရွိေတာ့ျပီျဖစ္ေသာမိခင္ ႏွင္႔ ဖခင္ကိုမိတ္ဆက္ေပးသည္။
“ဦးၾကြယ္ ေဒၚမိမိေလး”
ကာလအရွည္ၾကီးတခု အတြင္း အတူေနခဲ႔ရသူမို႔ တမိသားစုလုံး၏နာမည္က တရင္းတႏွီး။ ၁၉၉၄ခု ဇြန္လ ၁၁ရက္ေန႔မနက္ က ကားတစီးတည္း အတူတူစီးရင္း ႏွစ္ရွည္ ေနထိုင္ရမည္႔ ဆရာစံ နယ္ေျမသို႔ ဆိုက္ေရာက္ခဲ႔ၾကသည္။ အတူတူေနၾကေတာ့ တူရာစုေျပာဆိုၾကရင္ း ႏွစ္သက္ရာ တူညီမႈမွာ စုရပ္ တခု အျဖစ္ နားခိုၾကသည္။ သူက စကားေျပလည္းအေရးေကာင္းသည္။ သူ႔ စာစီစာကုံးကို ဟိုယခင္ သူ႔မွန္းမသိခင္ကတည္းက ဖတ္ဘူးထားသည္။ ဝါက်တည္ေဆာက္ပုံကို ေျပာျပခဲ႔ခ်က္က ကိုယ္တိုင္ စာတေၾကာင္းေရးတိုင္း သူ႔ကို အမွတ္ရစရာျဖစ္လာသည္။ ေထာင္တြင္း ခိုးဝွက္ ထုတ္ေဝခဲ႔ေသာ စာေစာင္ ထဲ သူေရးေသာ စကားေျပကို အားက်ခဲ႔ရဘူးသည္။သူ၏ စာစီစာကုံးတခုကို ဦးဇင္း“ေဝါလ္ေပၚ တင္ထားေတာ့ အသိတေယာက္က လွမ္းေမးသည္။
“ဦးဇင္း အဲ႔ဒီေမာင္ေဌးၾကြယ္က အခု၈၈က ကိုေဌးၾကြယ္လား”
ဟုတ္မွန္ေၾကာင္းျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့ နဂိုကတည္းက တေလးတစားရွိေနသူက ကိုေဌးၾကြယ္လက္ရာကို ပိုေလးနက္စြာ ဖတ္ေနမွာ ေသခ်ာသည္။
“’ဒါ တပည့္ေတာ္ဆြဲထားတဲ႔ ပန္ခ်ီကားေတြ ”
တခုျပီးတခု ေထာင္ျပသည္။ ပထမဆုံးေတြ႔လိုက္ရသည္႔ကားက ရင္ထဲ အထိ ရိုက္ခတ္သြားသည္.။ စာအုပ္ေတြတထပ္ၾကီးမွာ ပန္းေတြက အလွဆင္စရာအျဖစ္ပါဝင္ေနသည္။ သူေရြးထားသည့္ပန္းကိုၾကည့္လိုက္ပါဦး ကိုက္လံပန္းရယ၊္ ခ်ဥ္ေပါင္ဖူးရယ္ ။ သာမန္ လူတေယာက္ကေတာ့ ဒီပန္းႏွစ္မ်ိဳးက ထူးျခားမႈရွိမည္မဟုတ္ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေရးသမားတို႔ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႔ေသာ ကႏာၱရလမ္းထဲက ေပါမ်ားလွစြာေသာ ပန္းႏွစ္မ်ိဳးကို ခ်က္ျခင္း ေျပးျမင္မိေစသည္။ စာအုပ္ဆိုတာက လြတ္လပ္ေသာ ခရီးပန္းတိုင္သို႔ လမ္းညႊန္ခ်က္တို႔ျပည့္ႏွက္ေသာ ဘ႑ာတိုက္မဟုတ္လား။ လြတ္လပ္မႈ ခရီး သြားရာမွာလည္း ပန္းေတြရွိေနတာကို ကဗ်ာေရးတဲ႔ပန္းခ်ီဆရာက ယွဥ္တြဲျမင္လိုက္ပုံရသည္။ လြတ္လပ္ေသာဘဝခရီးသို႔ ပန္းေတြျဖင့္အလွဆင္ေသာလမ္းကို ကိုေဌးၾကြယ္ ေထာင္ထဲရွိစဥ္ကတည္းက စေတြးထားျပီးပါလား။
ေနာက္တကားက ေတာင္ေတြလိုလိုေရလွဳိင္းေတြလိုလိုမို႔ “ကိုေဌးၾကြယ္ဘာေတြလဲ”လို႔ု လွမ္းေမးလိုက္ေတာ့
“တိမ္ေတြေလ ေတာင္ေတြလိုဆြဲထားတာ ”
အနိမ့္အျမင့္ အဆင္းအတက္က ေျမျပင္မွသာရွိတာမဟုတ္။ ေကာင္ကင္မွာလည္းရွိေနပါလား။ေကာင္ကင္က မုန္တိုင္း အနိမ့္ အျမင့္ကို သံေဝဂနဲ႔ပဲၾကည့္ရမလားနိယာမ တရားရွဴေဒါင့္ကပဲၾကည့္ရမလားေတာ့မသိ။ေနာက္တကားကိုဆက္ျပျပန္သည္။
အရုဏ္မွာ ကုလားထိုင္ေလးတလုံး။ ရိုးတံက်ဲက်ဲသစ္ပင္၊ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္း ၊ ထိုင္သူမဲ႔ကုလားထိုင္။ ဘာေၾကာင့္ကိုေဌးၾကြယ္ အရုဏ္ကိုေရြးခ်ယ္လိုက္ရတာလဲ ဒီအရုဏ္ဦးမွာ အရိူးခ်ည္းက်န္ေတာ့တဲ႔သစ္ပင္က ဘာအဓိပၸါယ္လဲ။ ပိုျပီးစိတ္ထဲထိထိရွရွ ျဖစ္ရတာက ထိုင္သူမဲ႔ကုလားထိုင္ ။
အႏုပညာထုတ္ကုန္ထုတ္လုပ္သူဆိုတာ စိတ္ထဲထိထိခိုက္ခိုက္ ခံစားမိတာမွန္သမွ်ဟာ သူရဲ႕ကုန္ၾကမ္းေတြ။ အာရံုထဲတင္မက မ်က္ျမင္ ကိုေတြ႔ၾကံဳေတြ႔ရတာေတြကို သူ႔ရဲ႕ ႏွလုံးသားမွတ္တမ္းထဲ မေပ်ာက္မပ်က္သိုမွီးၿမဲ။ ဒီေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ၾကံဳလိုက္ရေသာနာဂစ္သည္လည္း သူရဲ႕ စုတ္ခ်က္တို႔ တို႔ထိရာျဖစ္ခဲ႔ရသည္။ ကံသင္းရိုးတစ္ခ၊ု လယ္ကြက္ထဲက ေရမ်ား ၊ ေမွာင္မဲေနတဲ႔ ေကာင္ကင္ ။ လူသူကင္းမဲ႔ေနတဲ႔ ေဟာဒီလယ္ကြင္းၾကီးကို မဲေမွာင္ေမွာင္ေကာင္းကင္ႀကီးက အုပ္မိုးထားသည္။
ေနာက္ေကာသြားတဲ႔ေခ်ာင္းကေလးကားတစ္ခု။ ေနာက္တကားက သစ္ရြက္ေၾကြေတြ ေျမျပင္မွာ ေလထဲမွာ ေနေရာင္ေတြ အင္ပရက္ရွင္နစ္ကားေတြ။
အခုေနာက္ဆုံး ၾကည့္မိတဲ႔ကားကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အႏုပညာႏွင့္ တြဲဖက္ျပီး ခရီးၾကမ္းထဲ ျဖတ္သန္းမႈကိုထင္ဟပ္ေသာ အေပၚလြင္ဆုံးပန္းခ်ီကားခ်ပ္ျဖစ္မည္။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲရက္က သူေထာင္ထဲမွာ။ ထိုအခ်ိန္ကရင္ထဲေပၚလာေသာခံစာခ်က္က အနုပညာ အျမင္သာမက ႏိုင္ငံေရးအျမင္ကိုပါေတြ႔ရမည္။ အားလုံးလိုလိုက ကတခုတည္းကိုသာ ဦးတည္ေလွ်ာက္ေနၾကသည္။ထြက္လမ္းက ဒီတလမ္းထဲရွိေတာ့တာလား။ လူေတြက တေရြ႔ေရြ႕သြားေနၾကသည္။ သိူ႔ေသာ္ခံစားမႈမဲ႔ အသက္မပါ။ အစိမ္းေရာင္ညိဳညိဳေတြက အေပၚကအိက်ေနသည္။ လူတိုင္းက လႊတ္ေတာ္ လႊြတ္ေတာ္ ဒီတခုတည္းကိုသာ ေရြးေနၾကခ်ိန္။ စစ္သားတမတ္ပါလီမန္။ ခံစားမွႈမဲ႔သည့္ လူမ်ား ။ အေျဖက ဒီတစ္ခုတည္းလား။
သူ၏ ပန္ခ်ီကားေတြက အႏုပညာ လက္ရာျဖစ္သလို အသံတိတ္ ေဆာင္းပါးေတြလည္းျဖစ္သည္။ အရုပ္ကဗ်ာဟု ေျပာလို႔ရသလို ။အေရာင္နဲ႔ျပေသာ သံစဥ္မ်ားလည္ူျဖစ္သည္။ ကႏာၱရထဲ စိုက္ပ်ိဳးခဲ႔ေသာ ပန္းပြင့္မ်ားဟု ကင္ပြန္းတပ္ကလည္း မမွား။ဒီေဆာင္းပါးကို ကိုေဌးၾကြယ္၏ ေထာင္တြင္းျဖစ္ကဗ်ာ တပုဒ္ႏွင့္အဆုံးသတ္ခ်င္ပါသည္။
လြင္ျပင္ရိုင္းတဲ႕
အဲ႔ဒီမွာ
လတစင္းပဲ႔ေၾကြက်ေနတယ္
အသိုက္အျမံဳမဲ႔
သံစဥ္တခ်ိဳ႕က
မူယီေမ်ာလြင့္
ေတးသြားနင့္နင့္ကိုညည္းလိုက္ေတာ႕
အတူတမ္းတေနပါျပီ
ေစးထန္းလာတဲ႔ေလထဲ
နွဳတ္ခမ္းစုံကိုသိမ္းသပ္
ေရလိုငတ္လို႔ေမာဟိုက္ရင္း…..
ကိုေဌးၾကြယ္
Skypeကေန ရထားတဲပုံေလးပါ
ျမန္မာျပည္၏ ႏိုင္ငံေရးခရီးကား ၾကမ္းတမ္းလွ၏။ လူအမ်ား ကမၺည္းတပ္ၾကသည္ကား မုန္တိုင္းထန္ေသာ ခရီးၾကမ္းတဲ႔ ။ အျခားၾကမ္းတမ္းေသာ လမ္းေတြမရွိမဟုတ္။ ရွိပင္ရွိျငားေသာ္လည္း ကိုယ္ကမက်ြမ္းဝင္။
ဒီေတာ့ ကိုယ္က်ြမ္းဝင္ရာကိုသာေရြးေျပာရေတာ့မည္။ ကိုယ္က်င္လည္ခဲ႔ဘူးသည္က နံရံေလးဘက္ၾကား။ ထိုေဒသမွာေတာ့ ေသာ့အိမ္ေတြ အလီအလီအထပ္ထပ္ေနာက္က ငတ္ျပတ္မႈ၊ ေရာဂါမ်ိိဳးစံု၏ စိမ္ေခၚမွႈ၊ေထာင္ တြင္း လိုတမ်ိဳး မလိုတမ်ိဳး အုပ္ခ်ဳပ္သူတို႔ စိမ္ေခၚမႈက အခ်ိန္ႏွင့္အမွ်။ ဒီေတာ့ ကိုယ္လက္လွမ္းမွီရာခရီးခဲ၏ အနိ႒ာရံု ေန႔ရက္မ်ားထဲကသာဆြဲထုတ္ျပီးခေရာင္းလမ္းကိုေျပာရပါေတာ့မည္။ ထိုခရီးခဲလမ္းထဲ ေတြ႔ခဲ႔ရသူ အမ်ားစုက တိုက္ခိုက္မႈဒဏ္ အျပင္းစားတို႔ႏွင့္ေတြ႔တိုင္း မေၾကာက္တရားထက္ ယုံၾကည္ခ်က္ကို ေလာကဓံ ျပီးေဆးအျဖစ္ ဝတ္ဆင္ထားၾကသူေတြသာ။ ဓားျပီးေဆး ဒုတ္ျပီးေဆးတို႔က တကယ္ဓား ဒုတ္တို႔ကိုရင္ဆိုင္ႏွဳိင္စြမ္း ရွိ မရွိေတာ့ မသိ္ရ။ ေလာကဓံျပီးေဆးကေတာ့ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ လေပါင္းမ်ားစြာ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတို႔တိုင္ ရင္ဆိုင္ဝံ႔ေသာ စြမ္းအားကိုျပခဲ႔ၾကသည္။ နိုင္ငံေရးယုံၾကည္ခ်က္အျပင္ အႏုပညာ ယုံၾကည္ခ်က္ပါ ပူးတြဲျပီး ခရီးခဲကိူု မညည္းပဲေလွ်ာက္ျပသူ တစ္ေယာက္ကို ကိုယ္တိုင္ အနီးကပ္ေတြ႔ဘူးခဲ႔သည္။
သူႏွင့္ ျပန္လည္ဆုံေတြ႔တာကို ေသခ်ာေတြးေတာ့ ေခတ္သစ္ကမာၻၾကီး၏ နည္းပညာ ထြန္းကားေနမႈကို ေက်းဇူးစကားဆိုရမည္။ Facebookေပၚ သူ႔နာမည္ေတြ႔ေတာ့ Hello my friend လို႔မက္ေဆ့ခ်္ေလး ထားျပီးႏွဳတ္ဆက္လိုက္သည္။ ကာလရွည္ၾကာစြာ အတူတူခရီးၾကမ္း ျဖတ္ခဲ႔သူ၏ အားရဝမ္းသာတုန္႔ျပန္မႈအျပီး အတိတ္ဆီသို႔ ၂ေယာက္သားက္ို ျပန္လည္ေခၚေဆာင္ သြားခဲ႔သည္။ အတူတူ ေနခဲ႔တုန္းက ရက္ေတြလို စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ၾကေတာ့ အမ်ားဆုံးေျပာျဖစ္တာက ကဗ်ာအေၾကာင္း စာအေၾကာင္း ေနာက္ ပန္းခ်ီကားေတြအေၾကာင္း။
“ကဗ်ာေတြေကာေရးျဖစ္လား”
သူႏွင့္ ကာလၾကာျမင့္စြာ ခရီးတခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ႔စဥ္က ႏွစ္ေယာက္သား ဒဏ္ရာေတြကို ကဗ်ာနဲ႔ ကုစားခဲ႔ဘူးသည္။ အခုလည္း ခုံမင္စြာ ေထြးေပြ႕ခဲဘူးေသာ ကဗ်ာက ေျပာစရာစကားေတြထဲ ထိပ္ဆုံးက ေနရာယူလာသည္။ အႏုပညာတခုကို ေဝငွေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္ အတည္ျငိမ္ဆုံးေသာ ဟန္က ဟိုးယခင္က အတိုင္းမေျပာင္းမလဲ။သူကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုရြတ္ဟန္ျပင္သည္။
တေစၦရထား
ဒီမွာ
လေရာင္နဲ႔ေအးစက္ေလာင္က်ြမ္းလို႔
ေရလိုေမ်ာပါေနတဲ႔
ဒရြတ္ဆြဲနာရီလက္တံ
ေပါက္ထြက္ေနတဲ႔မ်က္လုံး
ဒါမွမဟုတ္
ခ်ဥ္ျခင္းပူးကပ္
တေစၦရထားဟာ
ေရြ႔ကနဲ႔သြားေနတယ္။
တြဲ၁၂တြဲတပ္ရင္း
ၾကိဳဆြဲခ်ထားသူရဲ႔လွ်ာလို
အဆုံးထိဆန္႔ထုတ္လိုက္တဲ႔မြန္းက်ပ္မႈနဲ႔
ေသြးစိမ္ယိုအသားတစ္မ်ား
လွ်က္လို႔ပြတ္သပ္သြားေတာ့
က်ံဳ႕ဝင္ေနတဲ႔အံၾကိတ္သံေတြက
အရွိန္ရလို႔ဆူဆူညံလာ
ခနအတြင္းမွာပဲ
ရထားရဲ႔တိတ္ဆိတ္သံက
ဖုံးလႊမ္းသြားရင္းနဲ႔
ကင္းျမီးေကာက္ရဲ႕အျမွီး
အဆိပ္ရည္ျပည့္လို႔
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားထိုးစိုက္လာ
ေယာင္ရမ္းလို႕ေအာ္ဟစ္
နာက်င္လူးလြန္႔ေနေန
ေဟာဒီအရိပ္လိုတိတ္ဆိတ္တဲ႔
တေစၦရထားဟာ
ညေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ႔ျပီ ။ ။
ကဗ်ာရြတ္အျပီး အနားကိုေရာက္လာသူတစ္ဦးကိုသူမိတ္ဆက္ေပးသည္။
“ဦးဇင္း ဒါတပည့္ေတာ္ညီမေပါ့ လူကိုျမင္ရလား”
ျမန္မာျပည္၏အင္တာနက္ ႏွဳံးကို နားလည္သေဘာေပါက္စြာ ပုံရိပ္ေပၚတလွည့္မေပၚတလွည့္ ရုပ္သြင္ကို လွမ္းျမင္ရသည္။ အကိုရဲ႕ခရီးၾကမ္းကို နီးနီးေဝးေဝး မညည္းမညဴလိုက္ပါခဲ႔ေသာ ညီမက နရသိန္ျပန္တို၏ စကားဝိုင္းကို အက်ြမ္းတဝင္ရွိျပီသား။ နားလည္သေဘာေပါက္သည့္ ပတ္ဝန္က်င္ထဲ ျပန္လည္ဝင္ေရာက္ရသူ အတြက္ ပတ္ဝန္က်င္ႏွင့္ အလြယ္တကူ အံဝင္ဂြင္က် ျဖစ္ရေသာ္လည္း နားလည္မႈ မရွိေသာ ပတ္ဝန္က်င္ထဲ ဘဝကို ျပန္တည္ေဆာက္ရသူတို႔၏ အခက္အခဲကိုလည္ူ ၾကားသိေနရသည္။ ယခု ဦးဇင္းတို႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္ၾကီး က ကံေကာင္းသည္။ သူ႔ကို သူ႔မိသားစုက အထူးနားလည္သည္။ ၂၀၀၇တုန္းက ေထာင္ထဲကို ခိုးသြင္းထားတဲ႔ ေရဒီယိုေလးကေန သူတို႔သားအမိ၏ အသံကို ၾကားခဲ႔ရဘူးသည္။ သား၏အလုပ္အေပၚ မိခင္၏ နားလည္မႈ အျပည့္အဝအား ၾကားရေတာ့ သားေကာ အေမကိုပါ အားလုံးက ၾကည္ညိဳခဲ႔ရသည္။ အခုသူက နရံေလးဘက္ၾကားက ဖန္တီးခဲ႔ေသာ လက္ရာမ်ားကို ျပသသည္။ ဒီတေခါက္သူရလိုက္သည့္ အျမတ္ကႀကီးမားလွသည္။
“ဦးဇင္းဒါက အေမ ဒါကအေဖ ”
နံရံတြင္ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ပုံ ႏွစ္ပုံဘက္ကို ကြန္ျပဴတာကင္မရာ လွည့္ျပီးျပရင္း ေလာကၾကီးထဲမရွိေတာ့ျပီျဖစ္ေသာမိခင္ ႏွင္႔ ဖခင္ကိုမိတ္ဆက္ေပးသည္။
“ဦးၾကြယ္ ေဒၚမိမိေလး”
ကာလအရွည္ၾကီးတခု အတြင္း အတူေနခဲ႔ရသူမို႔ တမိသားစုလုံး၏နာမည္က တရင္းတႏွီး။ ၁၉၉၄ခု ဇြန္လ ၁၁ရက္ေန႔မနက္ က ကားတစီးတည္း အတူတူစီးရင္း ႏွစ္ရွည္ ေနထိုင္ရမည္႔ ဆရာစံ နယ္ေျမသို႔ ဆိုက္ေရာက္ခဲ႔ၾကသည္။ အတူတူေနၾကေတာ့ တူရာစုေျပာဆိုၾကရင္ း ႏွစ္သက္ရာ တူညီမႈမွာ စုရပ္ တခု အျဖစ္ နားခိုၾကသည္။ သူက စကားေျပလည္းအေရးေကာင္းသည္။ သူ႔ စာစီစာကုံးကို ဟိုယခင္ သူ႔မွန္းမသိခင္ကတည္းက ဖတ္ဘူးထားသည္။ ဝါက်တည္ေဆာက္ပုံကို ေျပာျပခဲ႔ခ်က္က ကိုယ္တိုင္ စာတေၾကာင္းေရးတိုင္း သူ႔ကို အမွတ္ရစရာျဖစ္လာသည္။ ေထာင္တြင္း ခိုးဝွက္ ထုတ္ေဝခဲ႔ေသာ စာေစာင္ ထဲ သူေရးေသာ စကားေျပကို အားက်ခဲ႔ရဘူးသည္။သူ၏ စာစီစာကုံးတခုကို ဦးဇင္း“ေဝါလ္ေပၚ တင္ထားေတာ့ အသိတေယာက္က လွမ္းေမးသည္။
“ဦးဇင္း အဲ႔ဒီေမာင္ေဌးၾကြယ္က အခု၈၈က ကိုေဌးၾကြယ္လား”
ဟုတ္မွန္ေၾကာင္းျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့ နဂိုကတည္းက တေလးတစားရွိေနသူက ကိုေဌးၾကြယ္လက္ရာကို ပိုေလးနက္စြာ ဖတ္ေနမွာ ေသခ်ာသည္။
“’ဒါ တပည့္ေတာ္ဆြဲထားတဲ႔ ပန္ခ်ီကားေတြ ”
တခုျပီးတခု ေထာင္ျပသည္။ ပထမဆုံးေတြ႔လိုက္ရသည္႔ကားက ရင္ထဲ အထိ ရိုက္ခတ္သြားသည္.။ စာအုပ္ေတြတထပ္ၾကီးမွာ ပန္းေတြက အလွဆင္စရာအျဖစ္ပါဝင္ေနသည္။ သူေရြးထားသည့္ပန္းကိုၾကည့္လိုက္ပါဦး ကိုက္လံပန္းရယ၊္ ခ်ဥ္ေပါင္ဖူးရယ္ ။ သာမန္ လူတေယာက္ကေတာ့ ဒီပန္းႏွစ္မ်ိဳးက ထူးျခားမႈရွိမည္မဟုတ္ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေရးသမားတို႔ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႔ေသာ ကႏာၱရလမ္းထဲက ေပါမ်ားလွစြာေသာ ပန္းႏွစ္မ်ိဳးကို ခ်က္ျခင္း ေျပးျမင္မိေစသည္။ စာအုပ္ဆိုတာက လြတ္လပ္ေသာ ခရီးပန္းတိုင္သို႔ လမ္းညႊန္ခ်က္တို႔ျပည့္ႏွက္ေသာ ဘ႑ာတိုက္မဟုတ္လား။ လြတ္လပ္မႈ ခရီး သြားရာမွာလည္း ပန္းေတြရွိေနတာကို ကဗ်ာေရးတဲ႔ပန္းခ်ီဆရာက ယွဥ္တြဲျမင္လိုက္ပုံရသည္။ လြတ္လပ္ေသာဘဝခရီးသို႔ ပန္းေတြျဖင့္အလွဆင္ေသာလမ္းကို ကိုေဌးၾကြယ္ ေထာင္ထဲရွိစဥ္ကတည္းက စေတြးထားျပီးပါလား။
ေနာက္တကားက ေတာင္ေတြလိုလိုေရလွဳိင္းေတြလိုလိုမို႔ “ကိုေဌးၾကြယ္ဘာေတြလဲ”လို႔ု လွမ္းေမးလိုက္ေတာ့
“တိမ္ေတြေလ ေတာင္ေတြလိုဆြဲထားတာ ”
အနိမ့္အျမင့္ အဆင္းအတက္က ေျမျပင္မွသာရွိတာမဟုတ္။ ေကာင္ကင္မွာလည္းရွိေနပါလား။ေကာင္ကင္က မုန္တိုင္း အနိမ့္ အျမင့္ကို သံေဝဂနဲ႔ပဲၾကည့္ရမလားနိယာမ တရားရွဴေဒါင့္ကပဲၾကည့္ရမလားေတာ့မသိ။ေနာက္တကားကိုဆက္ျပျပန္သည္။
အရုဏ္မွာ ကုလားထိုင္ေလးတလုံး။ ရိုးတံက်ဲက်ဲသစ္ပင္၊ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္း ၊ ထိုင္သူမဲ႔ကုလားထိုင္။ ဘာေၾကာင့္ကိုေဌးၾကြယ္ အရုဏ္ကိုေရြးခ်ယ္လိုက္ရတာလဲ ဒီအရုဏ္ဦးမွာ အရိူးခ်ည္းက်န္ေတာ့တဲ႔သစ္ပင္က ဘာအဓိပၸါယ္လဲ။ ပိုျပီးစိတ္ထဲထိထိရွရွ ျဖစ္ရတာက ထိုင္သူမဲ႔ကုလားထိုင္ ။
အႏုပညာထုတ္ကုန္ထုတ္လုပ္သူဆိုတာ စိတ္ထဲထိထိခိုက္ခိုက္ ခံစားမိတာမွန္သမွ်ဟာ သူရဲ႕ကုန္ၾကမ္းေတြ။ အာရံုထဲတင္မက မ်က္ျမင္ ကိုေတြ႔ၾကံဳေတြ႔ရတာေတြကို သူ႔ရဲ႕ ႏွလုံးသားမွတ္တမ္းထဲ မေပ်ာက္မပ်က္သိုမွီးၿမဲ။ ဒီေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ၾကံဳလိုက္ရေသာနာဂစ္သည္လည္း သူရဲ႕ စုတ္ခ်က္တို႔ တို႔ထိရာျဖစ္ခဲ႔ရသည္။ ကံသင္းရိုးတစ္ခ၊ု လယ္ကြက္ထဲက ေရမ်ား ၊ ေမွာင္မဲေနတဲ႔ ေကာင္ကင္ ။ လူသူကင္းမဲ႔ေနတဲ႔ ေဟာဒီလယ္ကြင္းၾကီးကို မဲေမွာင္ေမွာင္ေကာင္းကင္ႀကီးက အုပ္မိုးထားသည္။
ေနာက္ေကာသြားတဲ႔ေခ်ာင္းကေလးကားတစ္ခု။ ေနာက္တကားက သစ္ရြက္ေၾကြေတြ ေျမျပင္မွာ ေလထဲမွာ ေနေရာင္ေတြ အင္ပရက္ရွင္နစ္ကားေတြ။
အခုေနာက္ဆုံး ၾကည့္မိတဲ႔ကားကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အႏုပညာႏွင့္ တြဲဖက္ျပီး ခရီးၾကမ္းထဲ ျဖတ္သန္းမႈကိုထင္ဟပ္ေသာ အေပၚလြင္ဆုံးပန္းခ်ီကားခ်ပ္ျဖစ္မည္။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲရက္က သူေထာင္ထဲမွာ။ ထိုအခ်ိန္ကရင္ထဲေပၚလာေသာခံစာခ်က္က အနုပညာ အျမင္သာမက ႏိုင္ငံေရးအျမင္ကိုပါေတြ႔ရမည္။ အားလုံးလိုလိုက ကတခုတည္းကိုသာ ဦးတည္ေလွ်ာက္ေနၾကသည္။ထြက္လမ္းက ဒီတလမ္းထဲရွိေတာ့တာလား။ လူေတြက တေရြ႔ေရြ႕သြားေနၾကသည္။ သိူ႔ေသာ္ခံစားမႈမဲ႔ အသက္မပါ။ အစိမ္းေရာင္ညိဳညိဳေတြက အေပၚကအိက်ေနသည္။ လူတိုင္းက လႊတ္ေတာ္ လႊြတ္ေတာ္ ဒီတခုတည္းကိုသာ ေရြးေနၾကခ်ိန္။ စစ္သားတမတ္ပါလီမန္။ ခံစားမွႈမဲ႔သည့္ လူမ်ား ။ အေျဖက ဒီတစ္ခုတည္းလား။
သူ၏ ပန္ခ်ီကားေတြက အႏုပညာ လက္ရာျဖစ္သလို အသံတိတ္ ေဆာင္းပါးေတြလည္းျဖစ္သည္။ အရုပ္ကဗ်ာဟု ေျပာလို႔ရသလို ။အေရာင္နဲ႔ျပေသာ သံစဥ္မ်ားလည္ူျဖစ္သည္။ ကႏာၱရထဲ စိုက္ပ်ိဳးခဲ႔ေသာ ပန္းပြင့္မ်ားဟု ကင္ပြန္းတပ္ကလည္း မမွား။ဒီေဆာင္းပါးကို ကိုေဌးၾကြယ္၏ ေထာင္တြင္းျဖစ္ကဗ်ာ တပုဒ္ႏွင့္အဆုံးသတ္ခ်င္ပါသည္။
လြင္ျပင္ရိုင္းတဲ႕
အဲ႔ဒီမွာ
လတစင္းပဲ႔ေၾကြက်ေနတယ္
အသိုက္အျမံဳမဲ႔
သံစဥ္တခ်ိဳ႕က
မူယီေမ်ာလြင့္
ေတးသြားနင့္နင့္ကိုညည္းလိုက္ေတာ႕
အတူတမ္းတေနပါျပီ
ေစးထန္းလာတဲ႔ေလထဲ
နွဳတ္ခမ္းစုံကိုသိမ္းသပ္
ေရလိုငတ္လို႔ေမာဟိုက္ရင္း…..
ကိုေဌးၾကြယ္
No comments:
Post a Comment